Búnaðarrit - 01.01.1904, Qupperneq 38

34
veit ávalt niður, af því að þungamiðja hans er fyrir neð-
an ásana; hann lagar sig því jafnskjótt eftir upp og ofan
brekkuna, en ökumaður verður að gæta þess, að halda
kjálkunum jafnhátt og láta sleðann ekki ramba mikið tii
hliða, þvi þá getur iekið undan endunum á iokinu. Þeg-
ar komið er að því að dreifa forinni, setur ökumaður sleð-
ann af sér, krækir lokinu svoleiðis að hæflleg rifa verði
undir því, eftir því hve þunn forin er og hve mikið á
að dreifa henni. Að því búnu tekur ökumaður í klamp-
ann neðan á kassabrúninni, kippir snögt að sér og velt-
ir kassanum yfir um svo lokið sniíi niður. —Lokið á því
nær að nema við neðri þverspítu grindarinnar, og botn-
brúnin að liggja á henni, svo kassinn geti ekki snúist í
hring. — í sama augnabliki verður ökumaður að giípa kjálk-
ana, og fara hratt með sleðann meðan er að renna úr hon-
um, einkum fyrst meðan örast rennur.
Sé forin þunn, laus við hey og kögla, sem geta stífl-
að rifuna, þá rennur hún hægt og jafnt yflr þriggja feta
breitt belt.i, sem getur orðið 20—40 faðmar á lengd, eða
10—20 □ faðmar, þó ekki sé nema J/2 tunna, en þá verð-
ur að hlaupa af stað, meðan hátt er i kassanum.
Þegar forin fer að þykna, hef eg látið 8/4—J/4 af henni
í kassann og fylt hann svo úr læk eða brunni á leiðinni,
til að þynna forina hæfllega; en þá verður að dreifa for-
inni því minna, sem vatnið er meira.
Með lagsleðunum getur 1 maður komið út 20—50
tunnum af þunnri for á dag, og dreift henni jafnt og ná-
kvæmlega yfir 1—2 dagsláttur, eftir því sem bezt þykir
henta; þ. e. a. s. ef alt eri góðulagi, og akvegurinn ekki
því lengri eða örðugri. Þetta er líklega helmingi meira,
en mögulegt er fyrir 2 menn að bera á börum allan dag-
inn, ef þeir jafnframt dreifa forinni. Omögulegt er að dreifa
forinni jafnvel, eða yflr jafnstórt s'æði, úr burðarílátum
og mun því sjaldan reyuast eins notadrjúgt. Hér að auki
eru burðarmennirnir mikið þreyttari að kveldi, en ökumað-
uiinn, því þessi akstur er létt verk, ef ekki þarf að aka