Búnaðarrit - 01.01.1904, Síða 90
86
Þá hafa sumir lagt mikla áherzlu á, að dýralæknir
skoðaði féð, áður en því væri slátrað og kjötið líka og-
láti því fylgja vottorð um, að ekkert sóttnæmt væri i þvL
En þessu er, sem stendur, eigi liægt að koma við, enda
geri eg iítið úr því. Það er víst engin hætta á, að sótt-
næmi só í íslenzku sauðakjöti, og nær aliir, sem neyta.
þess, hugsa ekkert um þetta atriði eða telja það sjáifsagtr
eins og í öðrum löndum. Stundum er líka eigi mikið að
byggja á þess háttar vottorðum.
Erfiðleikar eru á því að breyta um verzlunaraðferð
á kjöti frá ísiandi. Venjurnar eru sterkar, að því er snert-
ir verzlun og lifnaðarhætti. Aigengast er, að gengið sé
í búðirnar og keypt það, sem þarf til þess og þess dags-
ins eða þeirrar og þeirrar máitíðar. En þó einhver viiji
og geti keypt eina tunnu af kjöti til húss síns, þá viil
liann auðvita<i fá hana með sama verði og stórkaupmað-
urinn selur hana til smásaians. Og þótt honum sé sagtr
að hér só um betra kjöt að ræða, þá eru það eigi nema
sumir sem taka það trúanlegt, eða virðist þá eigi ástæða.
til að hækka verð á kjötinu fyrir það, þótt það liafi eigi
verið skemt í meðferðinni. En- smásalarnir gæta sín
að hafa ekkert í hættunni. Þeir kaupa ekki í einu meira
en það, er þeir teija sig vissa um að geta selt fyrir á-
kveðið verð. Vanalega kaupa þtir 1—5 tunnur í einu.
Mörgum leyfir húsrúm og peningaástæður eigi stæni kaup,
en þótt svo sé eigi, viija þeir eigi tefla á tvísýnu. Eg
talaði við einn af stærstu smásölum í Höfn, er liefir
verziað talsvert með íslenzkt kjöt og bauð honum á næsta
hausti lítið saltað og ágætt sauðakjöt frá ísiandi. En
tæplega þorði hann að taka meira en 10 tunnur. Ytir
20 tunnur áleit hann mestu öfgar. Þegar nú þess er
gætt, að kaupmaðurinn hugsar um, hvað hann kaupir
kjötið og hvað hann getur lagt á það, þá verða gæði
þess í raun og veru aukaatriði. Eg skal nefna tölur af
handahófi. Setjum svo, að smásalinn viiji leggja 25°/0.
á vöruna. Ef hann kaupir óvandað kjöt á l(i aura pd.r