Búnaðarrit - 01.01.1904, Blaðsíða 97
93
í Noregi kváðu það mjög áríðandi, að saltpéturinn breytti
ekki hinum náttúrlega iit kjötsins, því að þá væri eigi
hægt að sjá, hvort önnur skaðvænleg efni hefðu verið sett
í kjötið. Hinn mikii saltpétur, er sumir setja í kjötið og
skaðaði ekki fyrir nokkrum árum, heflr spilt sölu á ís-
lenzku kjöti nú upp á siðkastið. A. Jakobsen gaf mér
mjög fróðlegan fyrirlestur um „Eftirlit með fæðuefnum“,
er hann liélt á dýralæknafundi í Khöfn 1902, er eg sendi
hér með.
Mest af íslenzka kjötinu er haft á skip næsta vor og
sumar eftir það að það kemur til Noregs. í marzmán-
uði er alt íslenzkt kjöt tekið upp úr tunnunum, þvegið,
flokkað, saltað upp aftur og nýr pækill settur á það. Að
öðrum kosti er hætt við, að kjötið skemmist. Norskir
kaupmenn sögðu, að þetta yrði að gerast á íslandi, ef
kjötið kæmist eigi út fyr en að vorinu, en að sumir van-
ræktu það.
Frá Sveinsstöðum í Húnavatnssýslu liefir nú tvö und-
anfarin haust verið sent kjöt á þrjá staði á Jaðri. Kjöt-
ið heflr verið „millihögg", en talsvert meira saltað en til
heimanotkunar, einkum þó i haust, því að kjötið þótti of
Jítið saitað í fyrra. Síðastliðið haust voru sendar 16 tunnur
og voi-u 260 ?J í tunnu; Fyrir pundið borguðu þeir 27
*/2 eyri. En fyrir tolli, tunnu, salti, framskipun og farm-
gjaldi má að iíkindum draga 10 aura pr. pd., þó ef til
vill örlítið minna, af því að það fór 36 pundum meira
af kjöti í tunnuna, en venja er til.
Smásali nokkur í Nærbö á Jaðri var einn þeirra, er
fékk kjötið frá Sveinsstöðum og lék mér mikill hugur á
að tala við hann. Hann hafði þá ekki opnað tunnur sín-
ar og kvað ekki rBynandi að seija kjötið fyr en að vor-
inu. En á bóndabýlinu Nesheim hafði kjötið verið tekið
upp úr einni tunnunni, er dilkakjöt var í, og líkaði
það vel.
í stuttu máli: Öll sú þekking, er eg liefl aflað mér
í þessu atriði við ferð mína til Noregs, bendir á það, að