Búnaðarrit - 01.01.1904, Blaðsíða 118
114
atriði heflr að vísu nokkra þýbingu, en þó skal ég ekki
fara frekar út í það hér.
Þar sem talað hefir veiið um veggina og mótstöðu
þeirra gegn hitanum, hefir altaf verið gengið út frá því
sem sjálfsögðu, að veggirnir væru nokkurnveginn þéttir;
það er lítið gagn að því að slá klæðningu utan á grind
í timburhúsi, ef þessi klæðning .er svo gisin, að kalda
loftið að utan getur leikið óhindrað, eða því sem næst
Öhindrað, innan við klæðninguna; þegar svo er, getur
klæðningin ekki með réttu talizt tii veggsins. Og það
er til lítiis að hlaða þykkan torfvegg utan um baðstofu,
sem þiljuð er að innan, ef kalda loftið fær að komastinn
í gættina milli þils og veggjar, blása um hana og út úr
hermi aftur. Það segir sig sjálft, að þá er baðstofuvegg-
urinn ekki annað en þilið eitt, og torfveggurinn ónýtur,
hvað þykkur sem hann er. Eg er samt hræddur um, að
þetta eigi sér sumstaðar stað; mér dettur í hug saga,
sem mér var sögð um bæ einn hér á land; þar var
bygt hús með torfveggjum, irinan i tóftina varsettgrind
eins og ger'st, og svo var þiljað innan á grindina; þetta
lrús reyndist vel að öðru ieyti en þvi, að það var býsna
kalt; húsráðandi fór að leita að örsökurn kuldans, og fann
þá, að bak við þilið, milli þess og veggjarins, var stinn-
ingsstroka af köidu lofti; honum var náttúrlega strax
ljóst, að þarna var orsökin til kuldans fundin, og fann
hann þá það r áð gegn honum að fylia alt bilið milli þils
og veggjar með stoppi (mig minnir að hann brúkaði ösku);
nú brá svo við, að húsið varð hlýtt, kuldinn var á brott
rekinn, en þá kom annar gesturitin í hans stað, ekki
skemtilegri, og það var rakian ; alt húsið flaut nú í raka
og við harrn varð ekki ráðið, fyr en húsráðandi tók það
ráð, að rifa burt alt stoppið; þá varð húsið auðvitað kalt
eins og áður, en rakalaust, og hef eg ekki heyrt atmars
getið en að svo stæði enn.