Búnaðarrit - 01.01.1904, Qupperneq 134
130
að íælast steinhúsin, því rakanum að neðan og utan má
hæglega verjast, í þeim, og það er líka, hægt að gera vegg-
ina svo hlýja, að ekki sé liættara við raka að innan í
jæim en í öðrum húsum.
Það er víst óhætt að segja að þrátt fyrir allar var-
'úðarreglur er ómögulegt að fyrirbyggja að dálítið af
vatnsgufu þéttist innan á veggjunum endrum og sinnum,
•og þess vegna þurfa veggirnir að vera svo gerðir, að
þessi raki geri sem minstan skaða, en það er mismun-
andi, hvað við á, eftir því til hvers herbergin eru not-
•uð. í íbúðarherbergjum má ekki setjast suddi á vegg-
ina nema sem sjaldnast, og þá er bezt að innra yfirborð
veggsins sé- svo gljúpt, að það drekki í sig það vatn,
sem myndast þar, því það þornar þá bráðlega aftur og
menn verða alls ekki varir við það; þetta á sór stað ef
’veggirnir að innan eru ur timbri, magurri steypu, eða ef
ikalkhúð eða pappír er á þeim, því þessi efni geta tekið
í sig dálítið af vatni, án þess að á þeim sjái, en raunar
má það ekki vera mjög mikið eða sitja lengi í veggnum,
,því þá veldur það skemdum, tréð fúnar, pappírinn eyði-
legst og jafnvel kalkhúðin getur farið sömu leiðina. Sé
hætt við mjög miklurn raka að innan, er þess vegna betra
að olíumála veggina (t. d. timburþil) svo að rakinn kom-
ist alls ekki inn í þá, en auðvitað verður vandlega að
gæta þess að veggirnir sóu vel þurir undir málningu, þvi
sá raki, sem kann að sitja í þeim þegar þeir eru rnálað-
ir, kemst ekki út. Málningin gerir yfirborð veggsins vatns-
helt, og sá raki, sem kann að setjast á vegginn, kemur
>á strax 1 ijós, alveg eins og döggin á rúðunum; þetta
■er óviðkurmanlegt og veldur oft skemdum á myndum og
öðru, sem hangir á veggjunum en sé rakaaðsóknin mikil,
•er það samt betra en að veggurinn drekki í sig vatnið
þangað til hann getur ekki tekið á móti meiru, því þá
skemmist bæði veggurinn, og það sem á honurn hangir.
í eldhúsum og þvottahúsum framleiðist oft svo mikil
'vatnsgufa, að það má heita frágangssök að varna því að