Búnaðarrit - 01.01.1904, Síða 144
140
orðið það ijóst, að altaf er auðgefið að fara í þúfurnar
á sumrin þegar þær eru þurrar, moka þeim sarnan í há-
an hól, fleygja þökunum margföldum yfir hólinn svo moldin
síður blotni eða frjósi. Betra er þó að hafa hús yfir flórí-
burðinn nálægt fjósinu, eg býst við að ekki liði mörg ár
þangað til að slíkt hús verði til á hverjum i)æ. Það hefir
og verið ráðið til að taka upp mó að haustinu til, láta
köstinn standa yfir veturinn, þurka hann síðan og koma
honum undir þrk; þur, mulinn mór þuikar bezt upp af
öllum íburði.
Á sumum jörðum eru lilöðin með vörpum eínum
verðmætasti arfurinn, er við eigurn eftir fyrirrennara vora
frá því land bygðist; hlaðvarparnir og hlöðin eru gaml-
ar bæjarrústir, í hlöðunum haía hestarnir fengið að liíma,
íbúarnir hafa vökvað þau dags daglega, þangað hefir safn-
ast aska og það sem oftast taðaska, stundum hefir ask-
an fyrst orðið að gera gagn í göngum og bæjardyrum til
að þurka upp lekavatnið, síðan hefir hún verið pæld út
þegar of mikil bakraun þótti vera að því að komast út
um þau. Ef hlöðin með vörpum sínum verða öfl notuð
á næstu áratugum í flói'íburð mundi töðufaffið aukast að
mun, og myndarlegra að sjá heim til bæjanna ef lagfeg
steinstétt væri kominn í stað hlaðanna.
En er eitt ótalið, sem eg álít að væri til bóta og
það er að nota hestataðið íyrir flóríburð, sérstaklega þa.r
sem hestar eru alfmargir og lifa á léttingsheyi og moði
frá sauðfé; áburður undan þannig fóðruðunr hestum er
mjög kostarýr og þur í sér, en væri hann notaður sem
flóiíburður, mundi hann þui'ka vel upp og verða kraft-
góður áburður í safngryfju í stað þess að brenna upp og
verða fítilsvirði í haugum framundan hesthúsdyrunum.
Nú kunna einhverjir að spyrja mig. og þá vísast eigi
sízt kunningjar mínir nyrðra, sem vissu að mér þótti
vænt um sauðféð, þvi eg minnist ekki áþað? Slíkt kem-
ur ekki til af því, að mér þyki sauðfjárræktin minna
verð, heldur af hinu, að hér syðra hefi eg að eins stund-
IJ