Búnaðarrit - 01.01.1904, Side 180
176
Lögin um túngirðingar.
Eftir
Þórhiill ItjarnarHOii.
Sem betur fer er það allmörgum þungt áhyggjuefnir
hvað landbúnaðurimi á örðugt uppdráttar, og hvað fram-
farirnar virðast smástígar í honum, allra helzt borið
saman við vaxa.ndi kostnað, og þeir sem eru svona inn-
anbrjósts, eru þá að velta því fyrir sér, hvort eigi megi
finna einhver ráð, sem að verulegu gagni geti komið, og:
um fram alt þau ráð, sem geti gert skjót umskifti.
Túngirðingalögin — eða gaddavírsiögin, það nafnið'
kunnara —eru einmitt sprottin úr siikum jarðvegi. ISfokk-
ir áhugamenn skilja það og skilja það rétt, að eitt allra
versta meinið er það að ræktaða landið okkar svo kall-
aða er alls ekki girt eða illa girt, þeir treysta því að nú
sé fengið efnið til að girða túnin mjög svo ódýrt og um
leið margfalt tryggara en áðui', þeir sjá að þrátt fyrir all-
an vinnuskortinn í sveitunum, þá má gera þetta á stuttum
tíma, þeir vita áreiðanlega fyrir stórmikinn ávinning, hærrii
vexti en rétt af nokkuru öðru arðvænlegu fyrirtæki; það-
vantar bara féð, og þá beita þeir sér á þingi til að út-
vega bændum svo alveg sérstaklega hagkvæm og iétt
landsjóðslán, að aldrei munu slik áður verið veitt, til þess
að þeir geti unnið verkið, og staðið jafnréttir eftir.
Þetta er nú alt og sumt, og svona eru þessi sögu-
legu iög tii orðin.
Ofur skiljanlegt er það, að sjáva.rútvegsmönnum og
kaupstaðarfólki er í nöp við lögin, þau viljtu binda við-
landbúnaðinn stónnikið fé úr landsjóði .og það um mjög
langan tíma, og það þá visast ekki alveg áhættulaust..
Það hefir orðið vart við líkan anda gegn þilskipalánun-
um í sveitinni, og þau ián hafa heldur eigi reynzt áhættu-