Búnaðarrit - 01.01.1904, Side 182
178
’synina að girða ræktuðn blettina, og girða þ;l vel. Þessi
nauðsyn að gii ða verður bafin inn í fóikið nreð öllu þessu
kappi sem komist heflr inn í gii ðingamálið, og þegar til
framkvæmdanna kemur, verða þeir fleiri en færri sem
vírin nota. Ógagnið, sem gaddavírsféndurnir vinna, verð-
ur þá eigi annað en það, að þeir hafa af mörgum þessi
góðu iánskjör sem í boði eru, og bændur taka. girðinga-
féð frá öðrum bráðnauðsynlegum jarðabótunr og hefta
bústofnsaukann hjá sér. En fyrir það vildu lögin einmitt
•girða.
Aðallega lrefir í þessu máli brostið 'skilning á því
að liér er um gjörsamlega nýja vörzlu að ræða, sem hef-
ir svo ákaflega mikla yfirburði fram yfir allar girðing-
ar senr vér til þessa höfum liaft af að segja. Nú er fyrst
ifengin girðing. sem ver öllum skepnum, jafnt vetur sem
sumar. Þeir eru teljandi grjótgarðarnir í landinu, sem
Þalda sauðfé. Hór í Reykjavík fara kindurnar yfir hæstu
■garða, séu þeir eigi slétthöggnir eða sementeraðir; mér
•sagt, að fé hér sé alveg sérstakt með það, en skyldi
náttúran ekki vera alstaðar sama, þegar sauðkindin venst
grjótgörðunum ? Það eru helzt einhlöðnu garðarnir, sem
upp er tylt, er fæla kindina. Yér erum að gera oss von-
ir um að aukist plægt, land, hugsum á fræsáið gras og
rófna-akra; vér þurfum að fá sláttmélar í fólkseklunni
og þær reka eftir sáðlandinu. En hvað verður úr þessu
þar sem sauðfé veður yfir? Og þó nú þessu sé slept —
■enn eru slíkar vonir af mörgum taldir draumórar, ef eigi
villukenning — þá eru dæmin deginuin ljósari, hvað algerð
vörn fyrir skepnum hefir að þýða fyrir túnin. Og þáall-
ur vinnusparnaðurinn að vera laus við vörzluna? Margir
fara um Þingvöll, og sjá skóggræðslureitina á völlunum
fram með Almannagjá. Þar hefir friðunin algerða hleypt
upp góðu grasi úr grundinni, sem aldrei sást nema nakin
og ber, og Þingvallaprestur á þar nú slægnablett.
En það er varanleiki grjótgarðanna! Eg þykist nú
hafa reynslu á við flesta bændur í hleðslu grjótgarða,