Búnaðarrit - 01.01.1904, Síða 187
183
lærist að nota sem skjótast og sem haganlegast þetta
girðingarefni landinu til ræktunar. Eg skil það vel, að
sýslunefndir vilji helzt koma þeim af sér, játa, að bezt
er að forðast mikil umsvif, og gott er að þurfa ekki að'
hafa meira en tilsjónar-afskiftin af hálíu liins opinhera,.
■þar sem framtak einstaklinganna er annarsvegar. Skil
það, að ákvæði 15. greinar um endurgjaldsskyldu lands-
drotna til fráfarandi leiguiiða, fyrir útlagðan kostnað til
girðingarefnis, er ýmsum landsdrotrmm slæm grýla, og
vísast stafa andmælin gegn lögunum töluvert meira ein-
mitt þaðan. en uppi hefir verið látið opinberlega. En
þetta ákvæði er síður en ekki nýmæli í lögum. Akvæð-
in í 20. gr. laga um bygging, ábúð og út.tekt jarða eru
alveg af sama togaspunnin. Getur vel verið, aðbetursé
sleptþessu ákvæði í 15. gr., til að spilla eigi fyrir tilgangilag-
anna. En um það blandast mér ekki hugur, að skynsam-
ur landsdrottinn ætti að viija gefa 20—22 aura á faðminn í
girðíngar umfarinu um túnið, hvað þá 12—14aura; eg á
við það, að leigjandi vildi vinna til að hlaða torfgarðinn
undir, og algerð túnvörn þar með fengin.
Yarzlan er hið fyrsta nú, hið auðbættasta, er upp-
haf landnámssögu hins nýja íslands. Landið fer eftir fólk-
inu. Set.ningin miklu sannari svo orðuð, en þegar henni
er snúið við. Öfugstreymi í þjóðlíft voru og hleypidóm-
ar mega ekki spilla einu stærsta og bezta nytjamálinu.
Yér sem aðallega festum landsins vonir á móðurmoldinni
góðu, verðum að halda fastri hinni framréttu hönd lög-
gjafarvaldsins landbúnaðinum til eflingar. Komi hjálpin
oss eigi að fullum notum, eins og hún nú er boðin, þá
víkjum vér henni við, með hófsamlegri stiliingu, landbún-
aðinum til enn betri nota. — En vér látum eigi eyða
hjálpinni fyrir oss.
Myklestað gamli var nýlega að ganga með mér hér
um holtin og mýrarnar uppgræddu. Hann mun vera góð-
ur bóndi í Noregi. Hann fókkst mikið um það, hvað
þetta væri gott ræktunarland. Oss finst það nú síður en