Búnaðarrit - 01.01.1904, Page 214
210
fullnægir þessu fyrsta skilyrði, eins og þau eru gerð nú,
og er því brýn þörf á umbótum, ef torfþökin eiga ekki
að leggjast niður. Auk þess sem húsin geta aldrei orðið
vistleg, meðan þökin eru ekki vatnsheld, fylgir líka sá
mikli ókostur torfþökunum, að súðin fúnar fljótt þegar
vatn kemst að henni úr þekjunni. Það eru svo mikil
brögð að þessu í sumum héruðum, að vandræði mega
kallast, síðan farið var að byggja mestmegnis úr norskum
grenivið; baðstofusúðir eru sumstaðar eyðilagðar af fúa
•eftir 5—8 ár, sumstaðar endast þær töluvert lengur, en
alstaðar flýtir rakinn úr þekjunni mjög mikið fyrir eyði-
leggingu þeirra. Venjulega er timbrinu kent um þetta,
það sé miklu verra en það sem áður hafi verið bygt úr,
og er það að nokkru leyti rótt, en úr því verður ekki
bætt svo dugi; annar eins viður og rekaviður fæst ekki
til húsagerðar alment framar, og sænsk fura (rauðaviður)
verður flestum of dýr til húsagerðar, hvað þá heldur
dýrari viðartegundir. Það er ekki heldur í rauninni
rótt að kenna viðnum um það, sem er byggingarlaginu
að kenna; engin viðartegund getur varist fúa til lengdar,
þegar hún er ýmist hráblaut eða alveg þur, eins og
algengast er um súðirnar undir baðstofuþökunum.
Að leggja torf á súð án þess að hafa vatnshelt lag
í milli, má heita að kasta fé sínu í sjóinn, og því höf-
um vér sannarlega ekki efni á. Það er fráleitt ofmikið
sagt, að súðin endist tvöfalt lengur, ef vatnshelt þak er
á henni, en ella, og í óþurkaplássum miklu meira en það;
borðviðurinn í súðina kostar ekki minna en 60—70 au.
á hverja ferh.-alin, svo að það mun reynast mikill spam-
aður að því að brúka pappann, auk þæginda þeirra sem
fylgja því að þakið verður vatnshelt.
í sumum héruðum, einkum sunnanlands, er algengt
að leggja annaðhvort hellu, hrís (tróð), melstöng eða
saxað hey á súðina undir torfið; alt hlífir þetta súðinni
nokkuð, þegar risið er hátt, en reynzlan hefir sýnt fylli-