Búnaðarrit - 01.01.1904, Blaðsíða 226
222
mér þossi orð eiga vel við eftir því hvernig á stendur:
fram, til ligsgri, til vinstri, lajrr, til baka. Uin leið og
orðin eru töluð stýrir maðurinn með taumunum. Séu
hestarnir þannig vandir frá byrjun, verða þeir ótrúlega
athugulir og fljótir til at breyta eftir því, sem þeim er
s'gt. I.undarfarið á mestan þátt í því, hve fljótir þeir
eru að temjast. í öðrum löndum eru sumir hestar svo
vel tarndir, að þeim er beitt fyrir vinnutól án þess að
hafa taum til að stýra þeim með; þeim er einungis sagt
greinilega til þess, sem þeir eiga að gera, og óðara sem
orðinu er lokið, breyta þeir eftir þvi. Það liefi ég séð
með eígin augum. Ég hefi líka eigin reynzlu fyrir því,
að okkar íslenzku hestar eru sumir aðdáanlega fljótir að
venjast á að gera eins og þeim er sagt, sé það greinilega
og rækilega gert.
Þegar hesturinn er orðinn vel taumliðugur og fljótur
til að hlýða orðum, þá á fyrst að tengja við hann eitt-
hvert létt æki til að venja hann á að draga. Álít ég
að léttur og liðugur sleði sé hentugastur til þess, og að
bezt sé að hafa dráttarkjálka úr tró, í staðinn fyrir
kaðaltaugar; það aftrar sleðanum frá að koma of nærri
afturfótum hestsins, er gæti orðið til þess að hann fæld-
ist. Jafnframt þessu er afaráríðandi að hafa gott taum-
hald á hestinum, svo hann geti ekki hlaupið laus ef
hann skyldi fælast, því auk þess sem það gæti orðið að
tjóni, er hætt við að fælnin muni loða lengi við hann.
Þegar hesturinn er orðinn líðugur og fús á að draga
létt æki, á smátt og smátt að þyngja það, venst hann þá
á að draga fullkominn þunga viðstöðulaust. Með þessu
móti, en annars ekki, er sanngjarnt að ætlast til að
hestarnir beiti vel aíli sínu.
Þegar búið er að venja hvern hest fyrir sig á að verða
taumliðugan og þægan, á að æfa þá tvo saman á sama
hátt.