Búnaðarrit - 01.01.1904, Síða 231
227
sárt' um og það er sömuleiðis takmörkuð stærð, sem hver
bóndi má auka við tún sitt, og mun það vera eftir sam-
þyktarákvæðum þ'eirra.
Skiijist bændum það fyllilega, að ræktuð túnin gefi
meiri arð en graslitill út.hagi, munu þeir af sjálfsdáðuin
ráða fram úr nýnefndum vandkvæðum, t. d. með því
að afgirða í félagi stórt svæði af Heiðinni og gera að túni.
Annar erfiðleiki á að auka ræktaða landið er áburð-
arskorturinn. tír því mundi mikið bætast af sjáifu sér,
um leið og kúnum væri fjölgað og fóðraðar með kraft-
fóðri, og í annan stað má vafalaust nota enn meira en
gert er af flskiúrgángi og þara til áburðar, þó eyja-
búar standi framar í því efni en margir aðrir lands-
menn. Flutningur áburðarins neðan frá sjó getur orðið
erfiður, og er það fyrir suma, sem búa lengst burtu, en
um leið og vegirnir bötnuðu færðist það jafnframt í lag,
og bæði þarf að bæta þá vegi sem nú eru og eins að
leggja aðra nýja.
Mannfæðin er þriðji erflðleikinn á því að stækka tún-
in. — Vor og haust, og þegar afli er, stunda flest allir
karlmenn sjóinn, svo fáum eða engum er á að skipa til
landvinnu. Þá fer forgörðum meir en skyldi af fiskiúr-
gangi. Til þess að ráða bót á þessu kom til tals, að
Framfarafélagið eða nokkrir bændur í sameiningu, réðu
til sín einn eða fleiri menn, sem eingöngu gæfu sig að
landvinnu, en vildu alls ekki á sjó fara; voru helzt álitin
tiltök að fá svo skapi farna menn úr landi og þyrfti þá
helzt jafnframt að velja þá svo, að þeir væru dálítið
liðugir við að nota hesta til aksturs og plægingar.
Félög eru tvö í eyjunum til eflingar landbúnaði bein-
iínis, þau eru Frámfarafólagið og Nautgripaábyrgðarfélagið.
Hið fyrnefnda er með sama sniði og önnur búnaðarfélög
víðsvegar um land, en að því er Nautgripaábyrgðafélagið
snertir, má segja, að þar séu eyjabúar á undan öðrum
bændum hér á landi. Það var stofnað 1893. Árstiilag