Vikuútgáfa Alþýðublaðsins - 04.02.1932, Qupperneq 2

2
VIKUuTGÁFAN1
Þeir ærnmeiða
hann á í máli viö. Verkamála-
ráðið út af því, að hað lét stöðva
bát hans.
Pórhallur kvaðst hafa komið
hingað til bæjarins á báti sínum
Oðafossii s. 1. þriðjudagskvöld og
lagðist þá að steinbryggjunni. Lá
þá þar líka við sömu bryggju
vb. Hulda, og lágu bátarnir þarna
saman þar tii Hulda fór héðan.
Þórhaliur segi'st hafa hitt för-
manninn á Huldu oft þá daga,
sem þeir báðir dvöldu hér í Rvík,
enda kveðst hann hafa þekt Pál
vel, eins og aðra bátsverja.
Kvaðst Þórhalilur hafa hitt form.
á Huldu síðast svo sem eiinni kist.
áður en bátumnn fór. Ekld' kveður
Þórhailur þá formennina hafa átt
tal saman um olíu eða aðrar véla-
birgðir, en hann kveðst sama dag-
iinn sem Hulda fór hafa átt tal
við vélamanninn, Magnús Sig-
urðsson. Sagði Magnús þá, að
þeir hefðu meira en nóg; af
brensluoliu, og gat þess rneira að
segja, að þeiir gætu nMðlað öðr-
um. Hins vegar kvað Magnús þá
knappa með smurniingsoiíu. En
Þórhallur getur þesls í þesisu sam-
bandi', að ekki komi til nokkurra
mála, að smurningsolíu-pólitúr-
skortur hafi getað orðið bátnum
að tjóni, því að ef í nauðir reki,
megi alt af blanda smurnings-
oliu-pólitúr með steinolíu, þó ekki
tii langframa. Þegar Þórhallur
var spurður að því hvort hann
hafi orðið var við, að einstakir
menn eða forráðamenn alþýðu-
samtakanna hér í bænum veittust
að bátnum á ei'nn éða á annan
hátt, þá svarar Þórhallur því
þannig, að hann vitl eigi annað
én að sá bátur hafi verið látinn
algerlega afski'ftalaus — og aldr-
eái segir hann að formaðurinn á
Huldu hafa látið orð falla
í þá átt. Þórhallur kveður
veður hafa verað mjög slæmt þeg-
ar Hulda fór héðan. Rétt þegar
hún var sloppin út úr höfn-
inni gerði sérstaklega slæmt él,
og kveðst hann þá og aðrir hafa
talið víst, að báturinn myndi
snúa aftur, með því að formaður-
inn hafi verið sérstaklega var-
kár maður.
Sfmon Gfslason, vélamaðuv
á Merkúr,
segir fyrir réttinum, að hann hafi
átt tal við vélamanninn á Huldu
og hafi hann sagt, að þeir hefðu
næga olíu. Yfirheyrður kveðst
hafa verið á steinbryggjunni er
báturinn var að fara. Er Hulda
var að fara út með bryggjunni,
þ. e. þeim hluta bryggjunnar, sem
Var í sjó, snérist afturendi báts-
ins upp að bryggjunni og „stopp-
aðist" vélin þá alt í einu sem
snöggvast, en fór þó rétt strax
af stað aftur. EkM segist Símon
hafa séð hvort spaðarnir komu
við, með því að bæði var bryggj-
'an í sjó, og einnig var um nokkra
fjarlægÖ að ræða. Telur Simon
mjög sennilegt, að þessi stöðvun
vélarinnar hafi stafað af því, að
annaðhvort hafi spaðarnir sieg-
ist í bryggjuna eða þá að véla-
maðurinn hafi „kúplað frá“ er
hann 'sá hve skrúfan nálgaðist
bryggjuna, til þess að forðast að
þeir slægjust í hana af afli.
Auk þessara manna, sem hér
hafa verið taldir, hafa margir
aðrir menn mætt fyrir réttinum,
og er skýrsla þeirra í fiestum
atriðum, og öllum þeim, sem máli
skifta, eins og skýrslur þær, sem
að framan getur. Samkvæmt
skýrslu eins mannsins hvað véla-
maðurinn á Huldu hafa sagt
bróbur sínum að hann væri
hræddur um, aö slcrúfan hafi
slegist við bryggjuna og losnaö.
Hreppstjórlnn leitar vitna.
Einn af þeim, sem förust með
vb. Huldu, hét Dagbjartur. Var
hann uppeld'issonur Kára Kára-
sonar verkamanns og Júlíönu
Stígsdóttur á Grettiisgötu 18 B. —
Síðast liðið föstudagskvöld var
Kári kallaður í simann, og var
þar kominn hreppstjórinn í Keflia-
vík, sem enn hefir ekM verið
sviftur lögregluvaldi í þorpinu.
Byrjar hreppstjórinn með því að
upplýsa Kára um þau merkilegu
tíðindi, að hann sé nú fyrst að
skrá skipshöfnina á bátinn, og
kvað Kári það nokkuð seint, þar
sem líkindi væru tiil að mennimir
væru farnir. Næst segir hrepp-
stjórinn: „Ætli þaÖ hafi ekki ver-
ið olíúleysi, sem gekk að bátn-
um?“ „Nei,“ svaraði Kári, „ég
gæti trúað að það hafi verið
miMu fremur seglaleysi." — Er
hreppstjörinn heyrði þetta, rauk
hann úr símanum og hringdi af í
eyrað á Kára.
Þessi framkoma skýrir sig
sjálf. Hreppstjórinn hefir fundið
hver maður Kári Kárason var —
og álitið þýðingarlaust að ætla
sér að sannfæra þennan verka-
mann um að verklýðssamtökin
ættu sök á því slysi, er orðið
hafði.
Keflavfk.
2. febr.
Keflavíkurdeiilan stendur enn
við hið sama. Nefndin úr útgerö-
larmíannaféliaginu í Keflavík var í
gær á fundi með tveim mönnum
úr stjórn Alþýðusambandsiins.
Jóni Baldvinssyni og Héðni Valdi-
marssyni, ásamt sáttasemjara rík-
isdns, Birni Þórðarsyni lögmanni.
Fundir voru haldnir frá kl. D/s
tii 3y2. frá kl. 6—8V» og frá kl.
10—liy2 og voru í Alþingishús-
ínu. í dag kl. 11 hélt sáttasemjari
fund með nefndarmönnum úr
Keflavík, en óvíst er þegar þetta
er ritað um framhald samninga.
Meðal útgerðarmanna i Kefla-
vík eru ekki fáir, sem sökum hims
lága verðs á fiiski eru svo iilla
stæðir að þeir geta ekki gert út
báta sína. Þessir menn eru margir
Fverjir mjög ósáttfúsir, því peir
látinn félaga
Eitt af því, sem hneykslað hefir
ahnenning mest í Keflavíkurdeil-
unni, er hvernig þessi hálftrylti
hópur af útgerðarmönnum þar
syðra, sem búinn er að koma ó-
orði á alla útgerðarmenn þar og
næstum alla Keflvíkinga, hefir
reynt að færa sér í nyt drukknun
skipverja á vélbátnum Huldu.
Hafa þeir við það notiö góðrar
aðstoðar bæði Morgunblaðsins og
Vísis, sem reynt hafa að halda
lyginni við og dag frá degi flutt
nýja lygi jafnskjótt og sú fyrri
var reMn ofan í þá.
Fyrsta lygiin var, að Hulda
hefði verið rekiin frá bryggjunni
út í óveðrið. Það hefði verið
skorið á landfestar hennar. En
þessi lygi var rekin svo fljótt
aftur ofan í lygarana, að hún
komst aldrei í Morgunblaðiið. En
í því gaf að lesa 23. janúar (það
stóð nú reyndar dezember á blað-
inu), að Magnús heitinn Pálsison
fonnaður á Huldu hafi ekki haft
næga olíu til þess að komast til
Keflavíkur nema í göðu veðri,
og síban útmálar blaðið hvernig
hann hafi reynt að fá olíu til við-
bótar, en alls staðar verið loku
skotið fyrir það. En blaðratari
Morgunblaösins er ekki ánægður
með þessa lygi sína, lieldur bætir
við, að Magnús heitinn hafi reynt
„að fá olíu í Hafnarfiirði og víð-
ar“, en árangurslaust. En síðan er
útmálað hvernig báturinn hafi
lagt út „upp á von og óvon um
það, að olían, sem hann haföi,
mundi hrökkva". Hér sMrrist
Morgunblaðið ekki við að bera
þann gapaskap upp á Magnús
heitinn Pálsson, sem var alþekt-
ur fyriir gætni sína og dugnað,
að hann hafi lagt af stað í mijög
tvísýnu veðri með ónóga olíu,
vita, ad peir geta hvort eð er
ekki gert út, pó deilan lagist.
Þá er vert að athuga, að héðan
úr Reykjavík er sífelt kynt undir
útgerðannönnum í Keflavík, og
er skiljanlegt, að t .d. þeir Kveld-
úlfsmenn vilji að deilan verði sem
hörðust og sem lengst. Hún kom
þeim vel, þessi deila, því vegna
hennar gleymdust í bili sviknu
síldarmálin á Hesteyri, og því
lengur sem deilan stendur, þ\ú
meiri er vonin til þess að almenn-
ingi gleymist alveg Hesteyrar-
málið.
Þess er vert að geta, að þó
samningar séu byrjaðir, má vera
að langt sé frá að deilan sé
leyst.
xx»oooo<xxw
Vikuútgáfa
Alþýðublaðsins.
kostar einar 5 kr. á ári.
xxxxxxxxxxxx
sinn.
27. jan.
og þannig stefnt bæði sér og'
skipverjum í lífshættu að óþörfu.-
Daginn eftir (24. jan.) étur
Morgunblaðið þetta alt ofan í sig
með því að segja, að „samkvæmt
símtali við Keflavík“, þá sé „því
máli ekki þannig varið, að véí-
bátinn Huldu hafi vantað olíu, er
hann fór héðan".
En þá er að finna upp nýja
lygi til þess að geta kent for-
göngumönnum verklýðssamtak-
anna um drukknun mannanna. Og
svo kemur það, að Huldu hafi
vantað smurningsolíu, og eins og
Morgunblaðið útmálaði hve mikl-
ar tilraunir Magnús heitinn hefði
gert til þess að ná í steinolíu,
eins útmálar blaðið nú hvernig
ómögulegt hafi verið að ná í
smurningsoliu „sökum ofstopa og,
hótana verk amál ará ö sins“.
Smurningsolíu-lygi'n er nú rekin
^rfan í feður hennar, en þá kemur
■eú, að Hulda hafi lagt af stað í
mesta flýti vegna hræðslu for-
mannsins. Þessa lygi ber Morg-
unblaðið til baka gjálft um leið
og það flytur hana, með ab segja
frá því, að Magnús heitinn ætlaði
suður aftur pegar á miðvikudag,
þó það drægist til fimtudags, og
það, að hann tók farpega, sýnir,..
að ekM var í miklu flaustri af
stað farið. En þó Morgunblaðið
éti hér sjálft jafnhratt ofan í sig
það sem það segir, þá er hér þó
um allra svívirðilegustu lygiina að
ræða, því hér er verið að bera.
hræbslu og ímyndunarveiki á
hinn látna formann, og nær svi-
virðingin hámarki, þar sem þess-
ir náungar sMrrast ekki við að
œrumeiða látinn mann, félaga
sinn, til þess með þvi að reyna að
mannskemma mótstöðumemi sina.
Verkafólk á Akranesi
og Keflavíkardeilan.
Á fjölmennum fundi í Verklýðs-
félagi Akraness, sem haldinn var
28. jan. 1932, þar sem m. a. var
rætt um Keflavíkurdeiluna, var
samþykt eftMarandi fundarálykt-
im:
Verklýðsfélag Akraness lýslr
fylstu samúð simni með baráttu
verkalýðsiiís í Keflavík.
Enn fremur lýsir félagið fullu
trausti sínu á stjóm Alþýðusam-
bands tslands og treystir henni
til að leiða Keflavíkurdeiluna til
lykta með fullum sigri félagsins
og fullum réttarbótum þeiirra
manna, sem beittir hafa verið of-
beldi og árásum vegna alþýðu-
samtakanna.
Akranesi, 29. janúar 1932.
Svbj. Oddsson
formaður.
Arnm. Gíslason
riitari.