Vikuútgáfa Alþýðublaðsins - 04.02.1932, Blaðsíða 6

VIKUOTGAFAN
LoftskipiT) „Aknorí' og skýli pcss
Loftskip þetta er langstærsta
loftskip í heimi, því það er
helmingi stærra er Zeppelin greifi.
Þaö er 'með átta 560 hestafla
mótora og getur fari'ð 16000 kíló-
metra án þess a'ð taka benzín.
I skýli flugskipsins, sem sýnt
er á neðri myndinni, komast 100
þúsund manns fyrir, þ. e. allir
íslendingav gætu staðið þar af
sér skúr.
„Dapsurún" og
Keflavíknrdeilaie
Á fundi verkamannafélagsins
„Dagsbrúnar" 31. jan. var þessi sam-
þykt gerð með mörgun hundruðum
atkvæða gegn einu atkvæði:
Félagið heitir fullum stuðningi
sínum við Alþýðusambandið í
deilu þess við Útgerðarmannafélag
Keflavikur.
Hver myndi trúa pvi? Gains-
ville heátir bær í Alabamarikinu
í Bandaríkjunum. Nýlega fengu
bæjarbúar bréf frá bæjarstjöran-
um, P. M. Norwood, þess efnis,
að bærinn kæmiist af án þess að
nokkrir skattar væru lag'óir á í-
búana í ár. — Hann kvað bæinn
eiga inni í banka, er væri nóg
til þess að greiða neksturskostn-
að, og hann skuldaði engum eitl
einasta oent, hvorki i verðbréf-
um né öðru. Skömmu fyrir jól í
fyrra var hinu sama lýst yfir.
Þau vom sýkruid. Áður
var frá því skýrt hér, að eitur-
birlunarmál nokkurt væri íyrir
dómstólunum í Sviss, og læknir-
inn Reidel og unnusta hans kref ð- |
ust þess, a'ð þau væru sýknuð
af morði, sem þau voru dæmd
fyrir íyrir mörgum árum. Nú
hefir farið svo, að þau voru bæði
sýknuð, en svo dæmt, að lækn-
isfrúin hefði framið sjálfsmorð.
Reidel fékk 36 þúsund sviss-
neska franka í skaðabætur, en
ungfrú Gaula, unnusta hans, 15
þúsund.
Daiid kona skorin npp. Fyrri
hluta dezembermánaðar ók bif-
reið á garnla konu í Alfastorp í
Svíþjóð, og beið konan bana af
því. Maðurinn, sem ók bifreiðinni,
er ákærður fyrir að eiga sök á
slysinu, en hann neitar. Nú hefir
verið ákveðið að skera dánu kon-
una upp og rannsaka hana inn-
vortis til að reyna að komast að
því sanna um það, hvort þeirra
átti sökina.
Fœrri dmidans matur. Fyrir 40
til 50 árum dóu að meðaltali 24
til 25 menn af hverju þúsundi. En á
árunum, sem liðið hafa sífean, hefir
þeim stöðugt fækkað, sem dóu,
svo nú eru það ekki nema 11
til 12 af hverju þúsundi, sem
deyja árlega. Enn þá eru það þó
þrjú lönd í álfunni, þar sem
manndauði er fátíðari en hér, en
það eru Noregur, Danmörk og
Holland.
Bblvun móðurinnar. 54 ára
gamalil hándverksmaður í Vínar-
borg, Josef Lamprecht að nafni,
lienti sér fyrir nokkru í Doná.
Fiskimenn náðu í hann, en þá
var hann látinn.~Hann hafði skilið
frakka sinn eftir á árbakkanum
og í vasa hans var bréf, sem á
stóð: „Böivun móður minnar hvíl-
ir á mér eins og mara; ég afber
þetta ekki lengur."
Geisla-midill allmerkilegur ger-
ir nú alla hisisa þar s>em hann ;
kemur. Miðill þessi heitir Pas- ;
quale Erro og er Itali. Hann eT I
nú sem stendur í Englandi. Erro 5
dáleiðir sjálfan sig, og þegar
hann er kominn í dáleiðsluá- i
standið stafa út frá honum marg- ;
litir geislar, sem verða jafnvel 6!
StaJreyndir handa Alpýðnflokksmonnnm
1. Laugardaginn 1. febrúar 1930
var Islandsbanka lokað á venju-
legum tíma, en var ekki opnaður
aftur mánudagsmorguninn 3. febr.
Þaö voru bankastjórarnir sjálfir,
sem tóku þessa ákvörðun, því
þeir gerðu ráð fyrir, að menn
myndu vilja taka meira fé út úr
honum en bankinn hafði til.
2. Sama dag (3. febr.) segir
Ólafur Thors í þingræðu í 'neðri
deild:
„Bankinn hefk verið skoðaður
og telst eiga fyrir skuidum."
3. Morgunblaðið 'segir 7. febr..
að í Kaupmannahöfn séu menn
farnir að tala um, að það munij
vera „alveg óeðlilegar ástæður"
fyrir lokun Islandsbanka.
4. Tveim dögum síðar (9. febr.)
segir Morgunblaðið:
„Lokun íslandsbanka er undir-
búin og framkvæmd af gömlum
hatursmönnum bankans. Þetta
veit alþjó'ð nú þegar — og þetta
skal verða sannað á sínum tíma."
5. Sama dag segir blaðið enn
fremur, að nú sé öllum ljóst, að
„stjórn íslands og ráðamenn
séu skammsýnir afglapar á sviði
fjármálanna, snauðir af ábyrgð-
artilfinningu."
Ekkert er nefnt þarna um á-
byrgðartilfinningu Eggerts Claes-
s>ens og Sigurðar Bggerz, ftn geng-
ið virðist vera út frá því, aðJ
hún sé mjög rík.
6. 1 nefndaráliti Ólafs Thors og
Magnúsar Guðmundssonar í
bankamálinu segja þeir meðal
annars:
„Bankinn er talinn eiga fyrir
skuldum. Nauðsynleg af&kifti lög-
gjafans sýnast því ríkissjóði á-
hættulaus."
7. í framsöguræðu í þinginu
10. febr. talar Ólafur Thors um
„undanbrögð" bankastjóra Lands-
bankans í Islandsbankamálinu, eri
nefriir íslandsbankastjórana hvorki
til ills né góðs.
8. Morgunblaðið segir 17. febr.
eftir Jóni Þorlákssyni (í þing-
ræðu), að hann álíti að það þurfi
ekki að vera nein áhætta fyrir
ríkissjóð að endurreisa íslands-
banka með því að veita honum
fé enn á riý.
9. Morgunblaðið segir frá því
23. febrúar, að „óvildarmenn Is-
landsbanka" gangi jafnvel svo
langt, að þeir álíti „að bækur
bankans og reikningar séu fals-
aðir" og * afc þeir hafi „jafnvel
sagt það berum orðum í blöðuim
sínum."
10. Sama dag segir Morgun-
blaðið frá því með breyttu letri
,/iö láta muni mjög nœrri, ad
bankinn eigi fyrir skuldum fijrir
utan hlutafé."
11. Hæstaréttardómur, er féll
11. dez. 1931, staðfestir, að reikn-
ingar íslandsbanka hafi verið fals-
aðir. T. d. hafi tvær upphæðir,
sem raunverulega voru danskar
krónur, verið tilfærðar sem ís-
lenzkar, og skuldir þessar því
numið yfir eina milljón umfram-
það, er reikningarnÍT sýndu.
12. Sami hæstaréttardómur
staðfestir, að í bókum bankans
hafi verið taldar sem elgnir skuld-
ir, sem bankastjórarnir hafi vitað
aö voru tapaðar, t. d. skuldir
Stefáns Th. Jónssonar á Seyðis--
firði og Sæmundar Halldórssonar
í Stykkishólmi. Nam skuld hins;
síðar nefnda, þegar bú hans loks
var tekið til gjaldþrotaskifta fyrri
hluta árs 1930, 772 þús. 354 krón-
um og 67 aurum, en eignir upp
í það metnar 43 þús. kr., þ. e.
skuldin var 18 föld mSti eignum.^
Til viðbótar þessum stað—
reyndum má geta, að Morgun-
blaðið segir frá því 12. febrúar
1930, að samkvæmt þeim upplýs-
ingum, er Sigurður Eggerz hafi
gefið á þingfundi tveim dögum.
áður, þ. e 10. febrúar, þá sé
„það alveg sýnilegt, að krafa al-
mennings hljóti að verða sú, að
ítarleg rannsókn fari fram á öll-
um tildrögum bankalokunarinn—
ar."
metra langir. Þannig hefir það
verið frá því Erro var 14 ára.
Drengurinn, sem skaut á skratt-
ann: Fyrri hluta flezembermán.
Téðist grímubúinn ræningi inn í
skógarvarðarhús nokkurt í Ade-
Inau í Rínlandi. Enginn var heima,
nema tvö börn skógarvarðarins,
stúlka, 13 ára gömul, og drengur,
11 ára. Ræninginn kvaðst vera
skrattinn sjálfur og heimtaði, að
þau létu hann fá alla peninga,
sem væru tiíl í húsinu. Litla stúlk-
an varð auð^tað hrædd og
bjóst undir eins til að afhenda
honum 300 krónur, sem faðir
hennar átti, en þær voru uppi á
lofti. Fóru þau því, stúlkan og
ræninginn, upp á loft til að sækja
féð, og afhenti hún honum það.
en síðan gengu þau niður. Þegar
ræninginn stóð i neðsta þrepí
stigans, sá hann hvar litli dreng-
urinn stóð og miðaði á hann
byssu. Ræninginn stóð sem steini
lostinn. Alt í einu kvað við hár
hvellur og ræninginn steyptist á
gólfið, steindauður. Skotið hafði
hitt hann í hjartað. Drengurinn
kvaðst hafa álitið, að fyrst þetta
væri fjandinn, þá mætti hann
skjóta hann, og allir hlytu að
þakka honum fyrir að hafa loks-
ins ráðið niðurlögum hans, „þvl
marga er skollinn búinn að fara
illa með," sagði drengurinn.
Grís fæddist nýlega í Dan-
mörku. Bar hann hjartað utan á
skrokknum, og sló það þar. Grís-
inn var drepinn.