Alþýðumaðurinn - 24.12.1949, Blaðsíða 4

2
JÓLABLAÐALÞÝÐUMANNSINS1949
sjáum óheill íslenzku þjóðarinnar, sundrung og ósam•
lyndi, stýra hugsunum vorum og gjörðum í algjöran
voða. Vér sjáum íslenzkan anda magnast til hvers kon-
ar óheillaverka. Hrun þjóðfélagsins sést eigi í eyði-
leggingu hinna ytri verðmœta, og þess vegna er því
ekki eins mikill gaumur gefinn. Eigi að síður œtti öll-
um að vera það Ijóst, að slíkt hrun er margfalt meira
tap, er livorki verður talið í krónum eða aurum.
Eitt af stjórnmálablöðum þjóðarinnar bendir réttilega
á þetta hrun, er það segir:
„En það er ekki aðeins á hæstu stöðum, sem getur
að líta orsakir þeirra vandkvœða, sem íslendingar eiga
nú við að etja. Meðal þjóðarinnar sjálfrar, allra stétta
hennar, er mikill skortur á þegnskap og ábyrgðartil-
finningu. — Allt of margt fólk í öllum stéttum horfir
aðeins niður í sinn ask, en lætur sig hag þjóðfélagsins
engu skipta. Það krefst einkis af sjálfu sér, en alls af
hinu opinbera og fólki í öðrum stéttum. Klögumálin
milli stéttanna ganga á víxl, dýrtíðin heldur áfram að
skrúfast upp og hagur ríkissjóðs verður stöðugt
þrengri. Erfiðleikarnir að reka atvinnutœkin vaxa og
atvinnuöryggið þverr. Sér íslenzka þjóðin virkilega
ekki að þetta er hin sanna mynd af því, sem er að
gerast í þjóðfélagi hennar í dag“.
Þetta var ritað 23. apríl í vor, og síðan hefir ástand-
ið ekki batnað, heldur versnað.
*
„Sér íslenzka þjóðin virkilega ekki, að þetta er hin
sanna mynd af því, sem er að gerast?“ Sér íslenzka
þjóðin ekki að hún býr við hrun þeirrar byggingar,
sem hún liefir verið að reisa fyrir lífsafkomu sína?
Það tala allir um þetta öngþveiti, og því hljóta menn
að sjá það líka. En vér skulum nú athuga eitt. Það er
ekki allt, sem er hrunið, — ekki fremur en í myndinni
frá Priim. Það er eitt, sem stendur óhaggað, það er
eitt, sem blasir við sýn, sem ekkert hefir skemmzt, þótt
allt sé hrunið í kringum það. Þetta eina er myndin af
Jesú Kristi. Þess vegna getum vér sagt: Kristmyndúi
ein óskemmd. Þess vegna getum vér sagt: Nú eru jól.
*
Nú eru jól. Þetta eru magnþrungin orð. Segðu þau
við barnið, og þú fœrð Ijómann fram í andlit J)ess.
Segðu þau við gamla manninn, og þá man hann feg-
urstu stund œvinnar. Segðu þau við hinn starfandi
borgara og þá sér hann „sólskinsblett í heiði.“ Segðu
þau, og þú finnur sjálfur þá gleði, sem fylgir þessum
orðum einum. — Það er sem stafirnir í orðinu jól
séu eins og töfrasprotar, sem megna að gera hið fá-
tæka hreysi að höll, hinn sorgbitna mann glaðan og
fagnandi, hinn snauða ríkan, hinn yfirgefna umkringd-
an af kærleika og vinargjöfum. Hvers vegna er þetta
svo? Það er vegna þess, að mitt í niðurlægingu manns-
ins er jólamyndin, sem hann á, ennþá óskert, og birtist
sjónum hans í allri sinni dýrð og tign með þessum
orðum:
„Fæddi hún þá son sinn frumgetinn, vafði hann reif-
um og lagði hann í jötu, af því að það var eigi rúm
fyrir hann í gistihúsinu.
Og í þeirri byggð voru fjárhirðar úti í haga og gættu
um nóttina hjarðar sinnar. Og engill drottins stóð hjá
þeim og dýrð drottins Ijómaði í kring um þá, og urðu
þeir rnjög hræddir. Og engillinn sagði við þá: Verið
óhræddir, því sjá, ég boða yður mikinn fögnuð, sem
veitast mun öllum lýðnum; því yður er í dag frelsari
fœddur, sem er Kristur Drottinn í borg Davíðs. Og
í sömu svipan var með englinum fjöldi himneskra her-
sveita, sem lofuðu Guð og sögðu: Dýrð sé Guði í upp-
hæðum og friður á jörðu með þeim mönnum, sem hann
hefir velþóknun á.“
*
Þessi mynd stendur óskert vor á meðal.
Enn einu sinni fer þessi boðskapur um jörðina og
bæinn, sem vér byggjum. Enn einu sinni heyrum vér
sagt: Yður er í dag frelsari fæddur. Ar eftir ár hefir
þessi boðskapur farið um jörðina, en það fór um harrn
eins og um sæðið, sem „féll í grýtta jörð, þar sem það
hafði eigi mikinn jarðveg, og það rann skjótt upp, af
því að það liafði ekki djúpan jarðveg.“ — Menn-
irnir hafa löngum tekið þannig á móti jólunum með
miklum fögnuði, er þau komu, en þeir höfðu ekki rót
í sér, voru óstöðugir, og er þrenging varð vegna orðs-
ins eða ofsókn hneyksluðust þeir. Áhyggjur heimsins
og tál auðœfanna hefir undanfarið unnið að því að
kæfa boðskap jólanna, og því valdi varð ágengt. Girnd-
ir til annarra hluta gjörðu vart við sig strax eftir helgi-
dagana.
Jesús Kristur kom í heiminn til þess að sá kærleika,
fórnarhug, sannleiksást og miskunnsemi í hjörtu
mannanna. En mennirnir ræktuðu þennan andans
gróður aðeins dag og dag. Þeir tóku á móti jólaboð-
skapnum í hátíðabúningnum. Um leið og sá klæðnað-
ur var til hliðar lagður, þótti kominn tími til að gefa
meiri gaum að girndum til annarra hluta. Þess vegna
er myndin frá Priim tákn þeirrar eyðileggingar, sem
mannkynið enn býr við, og þess vegna er nú sagt um
oss, „að mikill skortur sé á þegnskap og ábyrgðartil-