Alþýðumaðurinn - 24.12.1949, Qupperneq 13

JX
J ÓLABLAÐ ALÞÝÐUMANNSINS 19 4 9
HIN „SANNA" JÓLAGLEÐS.
Framhald aj 3. síðu.
við að lítilli barnshönd var stungið inn í lófa hans.
. „Pabbi, átti presturinn peningana, sem mennirnir tóku
af þér?“ Drengurinn horfði í andlit honum.
Árni gat ekki svarað. Hann gekk inn til konunnar,
þar sem hún lá máttvana og skalf af niðurbældum
ekka.
„Gaztu borgað þetta, góði minn,“ spurði hún í hálf-
um hljóðum.
„Já — með jólagleði barnsins. Presturinn getur tal-
að fallega á jólunum þess vegna.“
„Jæja — Guði sé lof. Við komust af án jólagjafa
, eins og áður. Mér sárnar mest ræfilshátturinn í mér,
En Peggy hreyfði sig ekki undan legubekknum. Ör-
yggið umfram allt.
„f>að er ég, sem er búinn að kenna henni að vera
ekki að þvælast fyrir fótunum á mönnum. Ef ég banka
með vísifingrinum í borðið eða bendi undir legubekk-
inn, þá fer hún strax í felur.“
„En hvernig í ósköpunum hafið þér farið að því?“
„Með góðu, kæra frú. Aðeins með góðu. Alveg eins
og þér hafið með ástúð yðar vanið manninn yðar svo,
að hann þorir ekki einu sinni að þefa af flöskutappa
framar.“
Nú hafði Peggy vogað sér fram á gólfið til húsmóð-
ur sinnar og var að sleikja hendur hennar. Ég sagði:
„Sjáið þér nú til, frú. Ef ég gef henni merki, þá fer
hún strax undir legubekkinn.“
Svo þreif ég kaffikönmma með liægri hendi en benti
með þeirri vinstri undir legubekkinn og hallaði könn-
unni um leið ískyggilega. Peggy rauk eins og skot und-
ir legubekkinn.
„Dásamlegt!“ sagði frúin. „Þér hljótið að liafa mjög
sjaldgæfa hæfileika til að temja dýr.“
„Ójá, frú. Við, gömlu hvalveiðimennirnir, höfum
,smám saman lært að umgangast flest dýr. En lengst
kemst maður alltaf með þvx að sýna þeim blíðu. Eins
og þér við manninn yðar.“
Nokkrunx dögum seinna komst ég að því, að nú nálg-
aðist næsti frídagur Karstens. Þá kvaddi ég og fór.
Peggy kom meira að segja fram undan legubekknum
til að kveðja mig, en hún þvældist ekki fyrir fótunum
á mér.
Og svo veifaði ég hattinum að lokum.
„Með alúð og blíðu, kæra frú. Munið það! Bara að
sýna þeim blíðu.“ Sigurður Kristjánsson., þýddi.
að láta mér verða svo mikið um þetta — mest bariis-
ins vegna.“
Hún gat alltaf fyrirgefið og séð málsbætur hverjurrx
manni, veiklxyggða og blíðlynda konan, sem gekk
hljóðum skrefum um húsið, og sá Guðs forsjón í öllu.
Árni gat ekki átt samleið með henni þó hann hefði
máske gjarnan viljað — hennar vegna. Atburðurinn
á Þoidáksdagsmorguninn hafði aukið á svartsýni hans
og meðfætt mannhatur. Hann fann að vísu að lxann
átti nokkra sök á þessu. Hefði hann munað eftir því
að kirkju- og prestsgjöldin væru ógreidd, myndi hann
hafa verið búinn að borga þau. Það hefði hann vej
getað gjört. En svona heimsókn rétt fyrir jólin og án
áðurgenginnar innheimtu var að gera honum smán
frammi fyrir nábúum hans. Hann nærri því öfundaði
Gest nábúa sinn fyrir tök hans á heimsókninni sama
moi’guninn. Auðvitað átti Gestur enga peninga til að
borga með, en hann sýndi viðeigandi lit á að borga.
Hann tíndi fram lausa muni upp í gjöldin. Hamx kom
með biblíuna, sálmabókina, Helga-postillu og eitt-
hvað af gömlunx bænakverum. En skrifarinn og verðir
laga og réttar mátu öll þessi andlegu verðmæti ekki
nema tvær krónur, tuttugu og fimm aura, á þeim for-
sendum að enginn myndi vilja gefa nokkurt verð fyrir
þessar bókmenntir. Og þegar ekkert annað var að fá,
skildi skrifarinn hina franxseldu muni eftir og snéri
svo búinn frá. í þessu var þó hefnd — að láta sjálfa
erindreka prests og kirkju dæma þau andlegu vei'ð-
mæti, sem bezt finnast á vegum kirkjunnar, ekki ör-
íárra króna virði. — Hvers virði myndi þá miður vel
samin útþynning þessara verka frá predikunarstól?
En livernig var aðstaða hans? Með vonbrigðatár
drengsins á jólanóttina yfir sér? Konuna veika og
lirygga í rúminu? Og liann með nagandi kvöl og
hatur til Guðs og manna í hjartanu? Hefniþorsta í stað
fyrirgefningar? Uppreistarþrár í stað auðmýktar?
Hann hélt áfram að sýsla við jólakaffið. Einn vegur
stóð honum opinn til hefnda —- og þann veg ætlaði
liann að ganga:
Hann ætlaði að hefna sín á ranglœtinu — á misrétt-
inu —- á hræsninni.
En þegar hann sat við sængurstokk konunnar sinn-
ar, með drenginn þeirra á hné sér og mældi þeim jóla-
kaffið, véku allar aðrar hugsanir fyrir þeirri einu, að
upp frá þessu skyldi enginn mannlegur kraftur megna
að kasta skugga á jólagleði þeirra — hina „sönnu“
jólagleði.
En frá kirkjunni barst ómur af orðum prestsins, sem
boðaði Guðs frið og velþóknun yfir mönnunum.