Alþýðumaðurinn - 24.12.1950, Síða 12

12
] Ó L A B L A Ð ALÞÝÐUMANNSINS 19 5 0
innan tíðar nieð öllu. Var þá eigi um annað að gera
en snúa við. Skyldi nú Svínvetningabraut reynd. Er
þar skannnt af að segja, að hún reyndist nær fyrir-
stöðulaus nieð öllu nema á einum stað. Þó fór svo,
að vörubifreiðin, sem elti okkur, þoldi ekki viður-
eignina við nokkra þverskafla, heldur gaf vélin upp
öndina og hætti að ganga. Var svo vörubifreiðin dreg-
in út á afleggjara, en bílstjórinn og farþegi, sem með
honum var, teknir upp í áætlunarbílinn. Varð nokkur
töf af þessu öllu, ekki sízt því, að vörubílsmennirnir
töldu sig nauðsynlega þurfa að ná dýrmætum kassa
af bíl sínum og koma til Sauðárkróks. Reyndist það
vera wiskykassi.
Og áfram var haldið. Værð og drungi seig að okk-
ur, því að heitt var í bílnum, en koldimmt. Allt í einu
sker bvell stúlku-rödd eins og rakhnífur gegnum
myrkrið og þögnina:
„Vertu til frið með hendurnar, Guðmundur, —
bölvaður afglapinn þinn!“ Þetta er hún Stína í aftur-
sætinu hjá Gvendi. Bílstjórinn kveikir þegar tvö dökk-
rauð ljós aftast í bifreiðinni. Þarna situr Gvendur
með Stínu í fanginu og brosir ófeilinn og þyrkings-
lega við forvitnislegum augum okkar liinna, sem á
hann stara. Stína virðist heldur ekkert kunna illa við
sig. Hún segist ekki vilja ljós, hún vilji sofa. Og bíl-
stjórinn slekkur aftur. Á ný ríkir myrkur og þögn.
Sjálfsagt hefir Gvendur verið til friðs með hendurn-
ar eftir þetta, bölvaður afglapinn. A. m. k. þegir
Stína.
Loks komurn við að hinni nýju Blöndubrú við
Löngumýri. Það djarfar óljóst fyrir henni í hríðinni
og myrkrinu, þegar við ökum yfir hana. Þetta virðist
vera hið mesta mannvirki.
Svo er ekið norður á Svartárbrú, og síðan snúið
fram að Bólstaðarhlíð, en nú kemur fijótt babb í bát-
inn: Fram-undan er kafófærð, vegur sésl hvergi. Bíl-
stjórinn biður suma að fara út og kanna leiðina. Það
er brugðizt vel við því. Könnunarliðið fann allstóran
luossahóp þarna í hvammi við veginn og rak hann á
brautina, þar sem fönnin var mest, tvær ferðir aftur
og fram. Mjöllin tekur hestunum í kvið, en er laus
fyrir. Lítið folald er í hópnum. Það veltur um hrygg
í troðningnum og verður mannhjálp á fætur.
Næst er gripið til skóflna og mokað. En það er
ekki lengi. Bílstjórinn lætur langferðabílinn vaða á
ófæruna, og kraftaverkið skeður: Bíllinn rífur sig
fram úr skaflinum, hann er svo laus. Samt erum við
ekki úr öllum vanda. Alla leið upp fyrir Bólstaðar-
hlíðartúnið er versta ófærð, svo að öðru hvoru þarf
að grípa til moksturs. Einna aðsópsmestur við hann
er hár og holdskarpur maður, sem farþegarnir hvísla
sín á milli, að sé aðalfyrirliði smyglaranna, sem tekn-
ir höfðu verið fyrir nokkru við Hrútafjarðarbrú. Jæja,
verður mér að hugsa, sá okkar, sem syndlaus er, kasti
fyrsta steininum. Eg kemst afdráttarlaust að þeirri
niðurstöðu, að slíkt sé ekki á mínu færi.
Þegar upp fyrir Bólstaðarhlíðartún kom, gerðist
vegurinn stórum snjóberari, svo að hvergi var fyrir-
staða, og á Vatnsskarði var ágætt ökufæri. Gvendur
og Stína hjöluðu í hálfum hljóðum í aftursætinu. Bíl-
veika stúlkan virtist sofa. Hafsteinn réttir Friðriki
hestamanni neftóbaksglasið sitt. Framan við okkur
Valdemar eru náungamir, sem deildu um Langadals-
veg og Svínvetningabraut, teknir á ný að kíta, að
þessu sinni um það, hvort Oxnadalsheiði sé fær eða
ekki fær.
En innan skamms erum við komnir að Varmahlíð,
þar sem okkur er afdráttarlaust sagt, að Öxnadals-
heiði sé ófær. Bílstjórinn okkar virðist feginn. Þá er
það Sauðárkrókur næst, segir hann stutt og laggott.
í Varmahlíð á að vera ball, en þótt klukkan sé orðin
11 að kveldi, sjást engir ballgestir. Sauðkræklingamir
í bílnum segja kímnileitir, að gestimir muni slæðast
að einhverntíma áður en nóttin sé úti, ekki þurfi að
óttast annað. I nótt verði dansað í Skagafirði, en
auðvitað þurfi menn að verða rakir í fætuma og dá-
lítið blautir í kollinn, áður en veruleg dansgleði geti
hafizt. Um leið líta þeir hornauga til wiskykassans
góða, sem töfunum olli mestum á Svínvetningabraut.
Frá Varmahlíð að Sauðárkróki var hið versta færi,
og á Krókinn komum við ekki fyrr en kl. hálf eitt á
laugardagsnóttina. Jæja, kunningi, sagði ég við sjálf-
an mig, er ég brölti stirður og dofinn út úr bifreiðinni
rétt fyrir framan Hótel Tindastól, hingað ertu þá kom-
inn. Þóttist ætla til Akureyrar í kvöld, en situr nú hér
og veizt ekkert um framhald fararinnar!
En til hvers var að sakast um orðinn hlut? Þá var
skynsamlegra að útvega sér gistingu þegar í stað. •
Það er hríð og skafrenningur. Við förum nokkur
út á Villa Nova og ætlum þar að leita húsaskjóls, en
þar var þá setinn Svarfaðardalur. Við höldum því út
í hríðina á ný og höfnum að þessu sinni á Tindastóli,
þ.e.a.s. hótelinu, og var þar gisting til reiðu. Harald-
uy Gunnlaugsson heilsar okknr brosandi á ganginum,
hann hafði haft sig strax á Stólinn og hafði nú fengið
þar eins manns herbergi eins og fínn maður, en við
Hafsteinn og Gunnar Steindórsson verðum að byggja
eitt herbergi saman, og er raunar alveg sama.
Það er talað um, að flóabáturinn Drangur komi
með morgninum að taka farþegana til Siglufjarðar og
Eyjafjarðar, en ég horfi með ugg og kvíða til þeirrar
ferðar, því að ég er pöddusjóveikur, hvenær sem ég
stíg á skipsfjöl. Mér heyrist undir væng, að fleirum
sé líkt farið og mér, en Haraldur Gunnlaugsson gerir