Dýraverndarinn - 01.09.1934, Side 5

Gamlir kunningjar.
Eftir Arna bónda Einarsson, Múlakoti.
2. Kolur.
Haustiö 1907 bygöi eg upp bæjarhúsin hér í
Múlakoti, og haföi um hríö nokkura menn í vinnu.
Var þá morgna risið árla úr rekkju, og unnið myrkr-
anna á milli, því að upp urðu bæjarhúsin aö komast
áöur en vetur riði í garð.
Þá var það morgun einn, er eg kom fram á hlað-
iö, að eg sá hvar hundur lá á moldarbing, sem mok-
að hafði verið saman úr gömlu bæjarveggjunum.
Fór eg að veita honum athygli og tala til hans, en
hann lá kyrr, lyfti ekki höfði, og dillaði skottinu
ofurlítið. Gekk eg þá nær honum, og sá að hann
skalf af kulda, og mundi aðframkominn af þreytu
og hungri. Gekst mér hugur við, að sjá þennan
vesaling, tók hann i fang mér, án þess hann veitti
nokkura mótspyrnu, og bar hann inn í eldhús. Þar
gaf eg honum mjólk að lepja, og ýmislegt íleira,
er eg fann þar hendi næst. Gleypti hann matinn í
sig, og leið svo stund, að alt stóð á hotni i honum.
En þegar hann hafði fengið nægju sína, leit hann
til mín, og þau augu man eg enn, og þakklætið,
sem skein úr þeim. Síðan fór eg til vinnu minnar,
og fylgdi rakkinn strax á hæla mér. Var eg um
daginn oftast að færa til mold, og bárum við hana
tveir á handbörum, dálítinn spöl á burt. En svo
var rakkinn mér fylgisamur, að hann elti mig hvert
fótmál, lagðist niður á meðan mokað var á bör-
urnar, en reis svo upp og rölti á eftir mér þangað,
sem hvolft var úr þeim.
Hvorki heimamenn, né aðrir, sem hjá mér vóru
staddir þennan dag, könnuðust við rakkann, og
töldu því allir, að hann mundi flækingur vera, og
sennilega eitthvað langt að kominn. Hann var dökk-
ur á skrokkinn, en gulur á kvið og fótum. Varð
mér því fyrir a'ð kalla hann Kol, en hann varð
glaður við, og virtist þar þekkja nafn sitt. Um
kveldið bjó eg gesti þessum bæli í útikofa, og það-
an kom hann, er eg var á fótum næsta morgun,
og fagnaði mér vinalega. Hélt hann sömu háttum,
og daginn áður, elti mig á röndum hvert sem eg
fór, og lét sem hann sæi engan mann annan.
Um þessar mundir stóð yfir önnur leit á afrétti
okkar Fljótshliðinga, og á þriðja eða fjórða degi
frá því rakkinn settist hér upp, komu sumir fjall-
mennirnir hingað að Múlakoti. Þegar þeir sáu hund-
inn höfðu þeir þá sögu að segja, að liann hefði kom-
ið til þeirra, þar sem þeir höfðu náttstað á svo
nefndum Hellisvöllum á Grænafjalli. Var hann að
læðast þar lúpulega um, og reyndu þeir að lokka
hann til sín, en hann var hræddur og tortrygginn,
og lét ekki fangast. Beittu þeir þá á hann smala-
rökkum sínum, og ætluöu þeim að grípa hann, en
það tókst ekki, og slapp hann þar frá þeim eitt-
hvað út í buskann. Næsta rnorgun var hann svo
kominn hingað, og var því ekki að furöa, þótt hann
væri aðframkominn, er eg fann hann.
Af sögu fjallmannanna þóttist eg mega ráða, að
Kolur mundi vera austan úr Skaítafellssýslu, en
tapað af húsbónda sínum einhvers staðar úti í sýsl-
um, eða í Reykjavík; hefði svo leitað austur í áttina