Dýraverndarinn - 01.09.1934, Side 8

44
DÝRAVERNDARINN
stundum fram á nótt, matarlaus, og skeytti engn
þó aS kallað væri á hann, og beðiS komu minnar;
enda brást þaS ekki, aS þann dag kom eg, en
stundum seint og um siöir. — Og alt af tók hann
á móti mér meö sömu fagnaðarlátunum, og kunni
sér þá ekkert hóf í gleði sinni.
Þri'ðja haustið, sem Kolur var hér, rak eg meS
honum suSur. Var reksturinn stór, og viS margir
saman, HliSarmenn. Þá var þaS dag einn, aS viS
vórum á gangi innarlega á Laugaveginum, nokkur-
ir félagarnir, og rann Kolur á undan okkur. HeyrSi
eg þá kallaS hvellum rómi: Kolur! En hann hrökk
viS, og kom í hendingskasti til min. SkreiS hann aS
fótum mínum, eitthvaS svo angistarfullur, mændi
upp á mig augum, sem lesa mátti úr hvort tveggja:
óttablandinn kvíSa og innilega bæn til min um aS
vernda sig. í þeim svifum bar þar að Heiðmund
bónda Hjaltason frá Götu í Mýrdal, og skreið
þá Kolur aftur fyrir mig. KastaSi HeiSmundur
kveSju á okkur félaga, og spurði meS nokkurum
drýgindum, hvaSan okkur væri kominn rakki sá
hinn kolótti, er meS okkur rynni. Varð eg fyrir
svörum, og skýrði frá meS hva'ða atvikum hann
hefSi lent á mínum vegum. KvaSst HeiSmundur
eiga hann, og hefSi rakkinn horfið sér i Kömbum
fyrir þremur áruin.......,En“, bætti hann við, „úr
því sem komið er, fer víst bezt á þvi, a'S þiS haldiS
honum, strákar."
Ekki fór þaS dult, a'ð Kolur fylgdist vel meS
samtali okkar, og er þessi síSustu orS vóru
sögS, glaSnaSi yfir honum; stökk hann þá upp um
mig allan, og ýlfraSi af feginleik. Þóttist eg af
því mega ráSa, aS fallizt hefSi hann á þau mála-
lok, sem fengin vóru. Sjálfum þótti mér og vænt
um, aS vera ekki krafinn um Kol, því aS sársauka-
laust hefSi þa'ð ekki orSiS, aS sjá honum á bak,
þótt eg hins vcgar hefði fallizt á aS sleppa hon-
um, ef HeiSmundur hefSi sótt þaS fast, og Kolur
veriS fús aS fylgja honuni. Var eg því HeiSmundi
eigi lítið þakklátur, og meS sjálfum mér jafnframt
mjög ánægður og feginn yfir ])ví, aS Kolur var
nú orSinn eign mín.
Eins og áSur getur, var svo um all-langa stund,
aS Kolur vildi eigi aSra menn þýSast og engum
öðrum fylgja en mér; höfðu því aSrir hans lítil
sem engin not. Þegar fram í sótti fór hann þó meS
öSrum heimamönnum til smölunar, ef eg skipaSi
honum, en jafnan var honum þaS óljúft, þótt hann
hins vegar lægi ekki á liSi sínu, er fariS var að
sniala. Sama var aS gegna um þá óstjórnlegu löng-
un hans aS fylgja mér, er eg fór eitthvað a'Ö heiman.
Lengi dugSi ekki annaS, en loka hann inni, er eg
vildi ekki leyfa honum aS fylgja mér. A síðari ár-
um var hann þó farinn aS hlýSa því, aS vera heima,
er hann sá og heyrSi, að mér var full alvara, aS svo
skyldi vera, En hitt kom eigi ósjaldan fyrir, er eg
hafSi bannað honum að fylgja mér til næstu bæja,
aS hann kom þangaS til þess aS vitja um mig, ef
mér hafSi dvalizt lengur en gert hafði eg ráð fyrir.
Eitt sinn að vetrarlagi fórum við hjónin út að
Hlíðarendakoti, og varð Kolur a'ð hýrast heima.
GerSum við ráð fyrir aS koma aftur um kveldið.
Sátum viS í HlíSarendakoti viS spil, og annan gleð-
skap. langt fram á vöku. Og kom þar aS Íokum,
að okkur var ekki slept heim, og urSum viS þar um
nóttina. Vissum líka, aS öllu var óhætt heima, og
aS enginn mundi undrast um okkur. Þá var loft-
bygS baSstofa i HlíSarendakoti, og stigi upp að
ganga, en hleri féll aS pallskörinni. BaSstofan var
hólfuS í sundur, og sváfum viS hjónin í innra her-
berginu, en vinnufólkiS í fram-baSstofunni og þar
var uppgangan. EitthvaS drógst þaS venju fremur
að ganga til rekkju, en er fólkið var nýsofnað hrökk
þaS upp við, aS hristur var baSstofuhlerinn all-
harkalega. Fór þá einhver ofan, aS forvitnast um,
hverju sætti hark þetta. F.n er lyft var hleranum,
ruddist Kolur upp, og var all-gustmikill, Fór hann
smrðrandi innar eftir pallinum, hratt upp hurSinni,
sem skildi á milli fram- og innri- baSstofunnar, og
nam ekki staSar fyrr en við rúm okkar hjóna. T.agS-
ist hann svo niSur framan viS rúmstokkinn, og vildi
sig þaSan hvergi hreyfa, enda fékk hann leyfi hús-
bænda til þess að liggja ]>ar um nóttina.
Kolur var léttlyndur og örgeSja. Framan af var
hann mjög prúSur og stiltur heima fyrir, en er hon-
um skildist, að eignazt hafði hann lieimili, fann hanrí
og skyldu sina aS verja þaS fyrir öllum aSvífandi
rökkum. Hefi eg engan annan hund átt, er svo var
heimaríkur sem hann. Þoldi hann engum afbæjar-
rakka aS ganga hér um stéttar, og átti í sífeldum
áflogum og útistöSum.