Dýraverndarinn - 01.09.1934, Qupperneq 11

DÝRAVERNDARlNN
47
Noregi, svo ménn hefSu vitaö, hvers konar útbúnaöur
ætti að vera á vagninum, sem honum var beitt
fyrir, og bvort hann væri öruggari fyrir tvíhjól-
uöum eöa fjórhjóluöum vagni. Slysin eru ekki lengi
til aö vilja, og þaö var blátt áfram lán, aö Bússi
valdi sér sjálfur þann samastaö, þar sem menn kippa
sér ekki svo mjög upp viö það, þó að ekiö sé í
skurðinn við og við.
Svo tigulegur og gull-fagur hestur, eins og Bússi,
hlýtur aö vera í ætt við einn eöa annan Baldur, eöa
Harald hárfagra, og ];ví er ])aö ekki fallega gert
aö senda hann út i heiminn og óvissuna, eins og
livert annaö úrhrak, aöeins sökuin ])ess, aö hann
hefir i æsku ratað i eitthvert ólán. En því miður
gera rikar og „fínar“ fjölskyldur þetta helzt til oft,
og gefa jafnvel fé með þeim til að losna við þá.
Þaö máttu allir vera hreyknir yfir ])vi að eiga
Bússa. Allir þeir eiginleikar, sem komið hafa í
ljós hjá honurn, eru ekki aðeins til sóma ættgöfgi
hans, heldur og þeim, sem aliö hafa hann upp og
tamið. Hvar sem hann kemur vekur hann aðdáun.
og ekki skortir hrósyröin, þó að hann beri ekki
nein virðingarmerki, eins og títt er um verðlauna-
gripi. Hjá okkur hjónunum er hann eins konar
einkasonur, og þar sem við dveljum hjá honum
fjögurra mánaða skeið á hverju sumri, er skiljan-
legt, að hann noti tækifærið til ])ess að gera okkur
margs konar brellur, sem rita mætti um langa bók.
Eg læt mér því nægja, að þessu sinni, að telja upp
nokkura þá eiginleika hans, er mest og bezt hafa
aukið vinsældir hans á meöal hinna nýju landa hans.
Þá er fyrst og fremst að nefna iians ástúðlega
viðmót og blíðlyndi. Hann þolir hvorki hörkuleg
orð, né rödd meö reiðihreim. Hann er alt í senn :
bráð-viljugur, greiðvikinn og húsbóndahollur. I öll-
um ferðalögum er hann framúrskarandi hugsunar-
samur, og ábyrgðartilfinning hans si-vakandi, sveig-
ir sig á ýmsar hliðar og litast um í allar áttir:
virðir gaumgæfilega fyrir sér það sem framundan
er, og athugar hvernig bezt verði sneitt hjá öllum
torfærum. Hann er sífelt árvakur, hlustár og þefar,
og verði hann var við eitthvert óvenjulegt þrusk
inn í skóginum, eða í myrkri framundan á veginum,
lætur hann óðara vita af því. Sé ekillinn, eða knap-
inn, á báðum áttum hvert halda skuli, þarf ekki
annað en gefa honum lausan tauminn, og heldur
hann þá hiklaust leiðar sinnar, og bjargar úr öll-
um vanda, enda er hann með aíbrigðum ratvís.
Eitt sinn viltist eg í ungum og lágvöxnum greni-
skógi, og ])egar eg að lokum gafst upp við að
finna færa leið, lagði eg tauminn upp á makk-
ann, lét hann ganga á undan, og tókst honum aó
brjóta okkur veg út úr skóginum. Þolinmóður er
hann, og þegar hann verður að bíða mín, stendur
hann grafkyrr, jafnvel ])ó aö hann titri af fjörkipp-
um og löngun til þess að komast af stað. Hann
er nægjusamur og ánægður, þakklátur og laus við
alla tortrygni. Meltingarfæri hans eru i ágætu lagi,
enda er hann ekki matvandur. Gleði hans og kát'ma
vex við hvert pund aí höfrum, sem hann étur, og
það svo mjög, að engu er líkara, en að hann verði
„hafra-blindfullur“ oft og tíöum, og gleymir þá ai -
gerlega að hann er ekki folald lengur. Stórlátur
er hann, og alt annað en fús á, að hleypa nokkur-
um fram úr sér, hvorki hjólreiðarmönnum né bif-
reiðum. Hann getur lötrað þann hægasta seinagang,
sem ])ekkist, en taki hann til fótanna á annað borð,
eiga jafnvel hlaupagammarnir, sem kendir eru við
Friðriksborg, íult í fangi með aö hrökkva við hon-
um á sprettinum. Hann á fjallahestsins þrautseigju
og traustleika, og yfir skapgerð hans hvílir ró
dalsins, þar sem hann er fæddur. Húsbóndahollusta
hans, vinátta og trygð við þá, sem hann hefir tekið
ástfóstri við, er meiri en flestra manna. Þá kosti
á hann í engu óríkara mæli en kósakkahesturinn
og sá arabiski. Skaplyndi hans er næmt og viö-
kvæmt, og hann notar oít skringilegar fettur og
brettur, kumrar, frýsaú og hneggjar í óteljandi tón-
tegundum, þegar hann vill láta í ljósi langanir sín-
ar og tilfinningar. Honum er meðfætt að vera góð-
ur félagi, það er þúsund ára arfur kynsins. Hann
hefir verið klyfjahestur, og lötrað fót fyrir íót á
eftir húsbónda sínum. Þeir haía orðið að skilja
hvor annan til hlitar, svo að þeir gætu orðiö
hvor öðrum stoð og stytta í blíðu og stríðu. Og
]>egar hann finnur að maður skilur hann, er það
blátt áfram ótrúlegt hvað hugvitsamur hann getur
orðið, til að láta vilja sinn í ljósi.
í fimni sumur höfum við nú lifað og leikið sam-
an. Frá því árla morguns hlustar hann eftir fóta-
taki mínu og rödd minni. Ef eg, einhvernmorguninn,
býð bréfberanum góðan daginn á undan honum,
lmeggjar hann til mín ásakandi. Hann er afar
skemtilegur í allri umgengni, eltir mig á röndum,
eins og tryggur rakki, og kennir brokkandi um
leið og eg kalla. Og stigi eg nokkur dansspor fyrir