Dýraverndarinn - 01.09.1934, Blaðsíða 6

42
DÝRAVERNDARINN
heim, en sennilega hikaS viS aS leggja í vötnin:
Þverá og Markarfljót. Reyndist sá grunur réttur,
eins og síSar kom á daginn, og enn mun sagt verSa.
En nú virtist svo komiS, aS hann sætti sig viS ör-
lög sín; og þar sem svo var aS sjá, aS kjöriS hefSi
hann mig húsbónda sinn, ákvaS eg, aS ekki skyldi
um hann hrekjast á meSan hann vildi hjá mér vera,
og réttur eigandi gæfi sig ekki fram.
Eftir þvi var fljótt tekiS, og þótti undarlegt, aS
íæri eg úr moldar-görmunum, og klæddist öSrum
flíkum, þá lét Kolur eins og hann þekti mig ekki,
• og vildi mér hvergi fylgja. En samstundis og eg
var aftur kominn í moldar-garmana, þaut hann til
mín, flaSraSi glaSlega upp um mig, og elti mig
hvert sem eg fór. Skildi eg þessa háttu hans svo,
aS jafnan vildi hann hafa mig eins búinn, og eg
var morguninn, sem eg fann hann og bar hann inn.
Iiélt hann þessu i röska viku eSa svo, en lagSi þaS
svo smám saman niður, og virtist þá á sama standa
um klæSnaS minn.
LeiS svo fram á haustiS og var Kolur mér alt af
jafn fylgispakur. SmalaSi eg nokkurum sinnum meS
honum, og reyndist hann þá ágætur fjárhundur, van-
inn vel og gegninn. En aSrir höfSu hans engin
not, og fór hann ekki meS neinum, þótt eg skipaSi
honum þaS. Var hann mér þó mjög hlýSinn, enda
mátti af háttum hans marka, aS honum var oftar
óblandin gleSi, aS framkvæma skipanir mínar, og
reyna í sem flestu aS verSa mér að skapi.
í fyrstu viku vetrar rákum viS Tómas bóndi Sig-
urSsson á BarkarstöSum sláturfé suSur. Var sam-
mældur okkur, Tómas bóndi BöSvarsson á ReyS-
arvatni, og kom hann meS fé sitt í veg fyrir okk-
ur á ÆgissíSu. í ferS þessari fylgdi Kolur mér,
og reyndist svo vel viS reksturinn, aS mér fanst
stundum Sámur gamli kominn, og hafSi mig þó
ekki óraS fyrir, aS jafninga hans fyndi eg nokkuru
sinni. í Reykjavík var Kolur mér svo fylgispakur,
aS ekkert mátti eg mig hreyfa, án þess hann væri
á hælum mér. Elti hann mig upp háa og bratta
stiga, og láta varS eg eftir honum aS liggja í sarna
herberginu, og eg svaf í um nætur. Var auSskiliS
af öllum háttum hans, aS hann vildi ekki af mér
tapa; ekki ósennilegt, aS enn hafi honum staSiS
einhver ógn af hörmungum þeim. sem hann mátti
þola á flæking sínum fyrr um haustiS. En í sölu-
búSum kaupmanna þótti hann ganga nokkuS fast
eftir sætindum og öSru slíku, og skamtaði sér þá
stundum sjálfur, er hann sá sér færi; þó var þaS
ekki oft.
A leiSinni austur varS þaS fastmælum bundiS
á milli okkar félaga, aS Tómas á ReySarvatni
kæmi um veturinn í heimsókn, og aS eg fylgdi hon-
um inn aS BarkarstöSum, þar sem viS allir áttúm v
aS slá i spih —• A jólaföstunni kom svo Tómas, og
fórum viS inn eítir. Vitanlega þóttist Kolur sjálf-
boSinn aS fylgjast meS. Sátum viS svo á Barkar-
stöSum tvær nætúr í bezta yfirlæti, og gerSi Ivolur
sig þar heimakominn, enda var ekki viS honum
amazt.
Fáum dögum síSar þurfti eg aS ferSast austur
undir Fjöll, en vildi ekki haía Kol meS mér, vegna
hrakninga i vötnunum. Var hann því lokaSur inni
áSur en eg lagSi aí staS, svo hánn sæi ekki hvert
eg færi, og ekki hleypt út fyrr en eg var horfinn
úr augsýn. Eg var aS heiman tvær nætur. Þegar
Kol var hleypt út fór hann snuSrandi um bæinn
aS leita mín. Var hann mjög órólegur í fyrstu, en
lét þó brátt sefast. En er leiS fram á næsta dag',
og eg kom ekki, varS hann eirSarlaus meS öllu,
og þaut aS lokum inn aS BarkarstöSum. Þar óS
hann óboSinn inn um alt, og fór snuSrandi um
hvern krók og kima. Þótti heimamönnum athæfi ►
hans einkennilegt, og reyndu aS kjassa hann og
veita beina. En hann tók engu klappi, þáSi hvorki
þurt né vott, og eftir örskamma stund var hann all-
ur á 1)ak og burt, jafn skyndilega og hann kom,
og hélt þá heimleiSis. Ekki er eg í neinum vafa
um, aS hann hefir haldiS, aS eg væri aftur seztur
upp á BárkarstöSum, því aS annars staSar hafSi eg
ekki veriS nætursakir frá því hann kom, nema i
suSurförinni, sem fyrr getur. Daginn, sem eg kom,
og löngu áSur en sást til ferSa minna austan aur-
ana, settist hann fram á traSarvegg, mændi aust-
ur yfir, og spangólaSi öSru hverju. Var svo aS sjá,
aS eitthvert IniglioS hefSi hann um komu mína,
og hvaSan mín væri von. Og mikill var fögnuSur
hans, er hann loksins þekti mig, og stökk til mín.
Litlu síSar var hann aftur lokaSur inni, er eg
bjóst aS heiman, en slapp ])á út, og náSi mér neS-
arlega í tröSunum. Var hann ])á eitthvaS svo lúpu
legur og hryggur, aS eg kendi í brjósti um hann. *
og sagSi eitthvað á þá leiS, aS hann mætti korna
meS mér. Og skjótari breytingu, held eg, aS eg hafi
aldrei séS á nokkurum hundi; því aS hann varS,
svo aS segja, óSur, og kunni sér engin læti af ein-
*