Dýraverndarinn - 01.03.1940, Blaðsíða 8

12
DÝRAVERNDARINN
þykist vita með vissu, a8 þær muni ekki láta sér
annað lynda þaöan í frá, en atS fá að vera meiS hon-
um í hverjum einasta róöri, ef hann geri þeim ekki
einhverja glettu. — Þær sé aS vísu ástúðlegir vinir,
greyin litlu, en ekki sem ákjósanlegastir hásetar.
Hann hugsar málifi og bráSlega kemur honum
ráð í hug. ÞaS er aS vísu nokkuS kuldalegt, en eitt-
hvaS verSur aS gera. Hann ákveSur aS varpa kisun-
um fyrir borS, er eftir sé lítill spölur aS bryggju.
Þær muni bjargast á sundi, en þykjast sviknar í
trygSum. Og hann vonast til þess, aS hrekkurinn
muni hafa þau áhrif, aS þær varist allar bryggju-
göngur eftir þetta og hyggi af sjóferSum.
Hann leggur upp árarnar, grípur kettina sinn
hvorri hendi og varpar þeim útbyrSis. Þá tekur
hann til ára á ný og rær í land.
En þaS er af kisunum aS segja, aS er þær hafa
áttaS sig á þessum ósköpum, taka þær strikiS beint
upp í fjöru og synda knálega. Og er þær koma á
land, hlaupa þær heim til sín hiS skjótasta og höfSu
aS mestu lokiS öllum hreingerningum, er húsbóndi
þeirra kom heim. Hefir hann þá tekiS stranga iSran
fyrir afbrot sín og trygSrof viS kisurnar og verS-
ur harla glaSur er þær sýna honum enga fáleika.
En þess óskar hann í hjarta sínu, aS þær láti nú
af öllum bryggju-göngum og hætti aS „kjökra“
sér út sjóferSaleyfi.
ÞaS átti þó ekki svo aS fara. — MaSurinn rær
þegar aS morgni og fylgja kisurnar honum, eins
og ekkert hafi í skorist. Munurinn enginn annar en
sú, aS nú bíSa þær þess ekki, aS þeim sé boSiS aS
stíga á skipsfjöl, heldur hlaupa þegar í bátinn á
hæla vini sínum og taka sér sæti, glaSar og mal-
andi. Og maSurinn getur ekki fengiS af sér aS
amast viS þeim.
Þegar á miS er komiS, hafa kisurnar hægt um
sig og þykir ekki nauSsynlegt aS grípa til varúS-
arráSstafana, þó aS fiskur sprikli á (ingli. En gæt-
ur hafa þær á því sem fram fer, og eru viS öllu
búnar. —
En er sjómaSurinn rær í land og komiS er þar,
sem kisunum hafSi veriS fyrir borS varpaS hinn
fyrra dag, þá rísa þær á fætur, báSar senn, hlaupa
fyrir borS og leggjast til lands. Þeim hafSi skilist,
aS þetta væri þeim ætlaS aS gera. Annars kostar
fengi þær ekki aS skreppa i róSur meS húsbónd-
anum.
Eftir þetta fara þær meS honum í hvern einasta
Hirðfíflið og fuglinn.
Persneski konungurinn Abbas hinn fyrsti, venju-
lega nefndur Abbas hinn mikli (1586—-1628) var
herkonungur mikill og skipulagsfrömuSur. Hann
hafSi um sig hirS mikla og meSal hennar var hirS-
fífl hans, ráSkænt mjög og viturt.
Konungurinn átti söngfugl einn undurfagran, sem
honum þótti svo vænt um, aS hann mátti ekki af
honum sjá, en sökum þess, aS hann óttaSist, aS fugl-
inn kynni aS verSa áreittur eSa jafnvel drepinn,
þorSi hann ekki aS hafa hann heima hjá sér viS
höllina og enn síSur á almannafæri. Konungurinn
fól því manni einum persneskum, sem hann trúSi
best, aS gæta fuglsins vel og vandlega. En um lei&
og konungurinn lét fuglinn af hendi viS þennaii
trúnaSarmann sinn, sagSi hann viS hann:
„Eg sel þér hérmeS i hendur þenna fallega vin
minn. Gættu hans vel! En þaS læt eg þig vita, aS
svo vænt þykir mér um þetta litla dýr, aS eg hefi
ákveSiS, aS hver sá maSur, er flytur mér þá fregn,
róSur —- meSan til vinst. Hlaupa ávalt fyrir borS,
þegar spölur er eftir aS landi, synda upp í fjöru og
eru oftast heldur á undan bátnum. Þegar hús-
bóndi þeirra kemur heim, taka þær á móti hon-
um, malandi og vingjarnlegar.
Svo kemur haustiS og kuldinn. Og þá lendir sjó-
maSurinn í vandræSum. Kisurnar halda upptekn-
um hætti, þó aS loft og sjór kólni. Þær ofkælast,
gerast smám saman daufar i dálkinn og lystar-
lausar. ÞrifnaSurinn verSur heldur minni og hvíld-
in fyrir öllu. SjómaSurinn hættir róSrum fyrr en
venja er til, situr yfir kisum sínum, strýkur þeim
og talar viS þær, gerir alt sem hann getur þeim til
gamans og liknar. Þær horfa á hann ástúSar-aug-
um, reyna aS mala stund og stund, þykir vænt um
hin góSu atlot. Hann má ekki frá þeim víkja. Hver
veit nema hann ætli á sjóinn og þær mega ekki
til þess hugsa, aS láta hann fara einan.
Dagarnir líSa og sjómanninum finst alt aS einu
draga um heilsufar smælingjanna. — Loks biSur
hann nágranna sinn og kunningja aS stytta þeim
aldur.