Dýraverndarinn - 01.03.1940, Blaðsíða 10

14
DÝRAVERNDARINN
sem hann hafSi af honum þegiS. Þetta varS nn a'5
samkomulagi þeirra í milli, að Eiríkur yrði eig-
andinn.
Litlu seinna var Svartur settur yfir Rey5arfjöi-'ö
og rekinn út a'5 Vattarnesi, og fóðraður þar um
veturinn, og rúinn þar um vorið. Nokkrum dög-
um seinna fréttist til hans í SómastaðagerSi. Hafði
hann þá, þegar hann var laus við ullina, lagt af
stað, farið inn með öllum Reyðarfirði, inn fyrir
botn hans og svo út með firðinum að Sómastaða-
gerði og vafalaust synt yfir ýmsar ár. Þessum sið
hélt hann svo eftir þetta á meðan hann lifði. Á
hverju hausti var hann í Sómastaðagerði og beið
þess, að hann yrði settur yfir fjörðinn, en þá hélt
hann rakleitt út að Vattarnesi. Hvort sem snenuna
eða seint var rúið á vorin, hreyfði hann sig ekki,
fyr en hann var laus við ullina, en þá fór hann
strax af stað til sumarbústaðarins. Það vakti eft-
irtekt og þótti einkennilegt, að þegar hann var rek-
inn inn með sjónum með öðru fé, að rúningu lok-
inni, tók hann sig úr fjárhópnum og hljóp upp á
hraun framan vitS Vattarnesbæinn og jarmaði ]iar.
Þenna siÖ tók hann upp, þegar hann hafði verið
tvo vetur á Vattarnesi og hélt honum til æfiloka.
Fólkið leit svo á, að með þessu væri hann að kveðja
og voru þá kölluð til hans hlý kveðjuorð á móti.
Svartur þótti ágætur forustusauður og náði há-
um sauðaraldri. Á Vattarnesi er sumstaðar hætt við
því, að fé flæði uppi á skerjum, þegar stórstreymt
er. Eitt sinn var sá, sem gát átti að hafa á þessu,
nokkuð seinn á staðinn, svo að byrjað var að flæða
á milli skers og lands. Sér hann þá að Svartur
hleypur út í skerið og á rnilli kindanna, hnubbar viö
þeim og leggur svo af stað af skerinu strax aftur
jarmandi. Kindurnar, sem á skerinu voru, fylgdu
honum þá eftir og óðu ásamt honum yfir sundið,
sem myndast hafði, er sjór hækkaði.
Eitt sinn þótti veður ískyggilegt. Það var um
miðdagsleytið, og var þá talað um að fara til fjár-
ins og vera viðbúinn að koma því heim, ef veður
skyldi versna. En þá sást hvar Svartur kom með
allan hópinn Og hafði enga kind skilið eftir.
Venjulega var Svartur spölkorn á undan fénu
og var mjög nærgætinn. að velja snjóléttustu leið-
ina, en fékst ekki um þó hún væri krókótt.
Á elliárum var Svartur orðinn gráhærður, stutt-
ullaður og kulvís, alveg eins og aðrir öldungar, en
látinn var hann lifa eins lengi og fært þótti, því
Þungur harmur.
Frásaga þessi er tekin úr amerísku blaði og talin
sönn:
Sveitapiltur, 18 vetra gamall, Anthony Malinow-
ski, tók sott og andaðist eftir stutta legu. Hann átti
rakka, sem fylgdi honum út og inn og mátti ekki
af honum sjá. HafÖi og piltinum þótt mjög vænt
um hundinn, sakir óvenjulegra vitsmuna hans, trygÖ-
ar og fylgispektar. Hann haföi haft þann sið, að
tala við seppa — ræða við hann um fyrirætlanir
sínar, segja honum frá gleði sinni og harmi. Hafði
aldrei talað til hans stygðaryrði, séð um að hann
hefði gott viðurværi og leyft honum að sofa við
rúmgaflinn sinn um nætur. Svona höfðu liðið nokk-
ur ár. — En svo veiktist pilturinn, sem áður segir,
og andaðist eftir stutta legu.
Seppi reyndist ófáanlegur til a'ð víkja frá sjúkra-
beði vinar síns. Sat tímunum saman hreyfingarlaus
og horfði áhyggjusamlega á sjúklinginn. Meðan pilt-
urinn hafði ráð og rænu, rétti hanu stundum hönd
fram á rúmstokkinn, en seppi kom þegar og sleikti
hana af mikilli vinsemd og nákvæmni. — Fór svo
aftur á sinn stað og settist um kyrt, en tárin stóðu
i augunum.
Þegar pilturinn var dáinn, hafði rakkinn verið
tekinn og lokaður inni, uns jarðarförin var um garð
gengin.
Svo var hann leystur úr varðhaldinu, en eftir
það varð litlu tauti við hann komið. Honum var
leyft að fara inn i herbergi vinar síns, en er hann
sá, að rúmið var mannlaust, rak hann upp átakan-
legt harma-gól og virtist missa alla stjórn á sér i
bili. liljóp upp í rúmið og þefaði, bylti svæfli og
rekkjuvoðum, hljóp niður á gólf, leitaði undir rúm-
inu, fór volandi um heriiergið, skreið undir rúmið
öðru sinni, leitaði og kannaði. En alt kom fyrir
ekki. Iiúsbóndi hans og herra var farinn. Heima-
fólki, sem á horfði, rann til rifja sorg og þjáning
munaðarleysingjans. •—•
Var nú leitast við að hugga rakkann og gleðja,
en honum virtist heldur ami i blíðu-hótum fólks-
hann hafði getið sér frægð og kostir hans aflað
honum vináttu mannkindanna.
Bjarni Sigurðsson.