Dýraverndarinn - 01.02.1947, Blaðsíða 8

2
DYRAVERNDARINN
IJtigönguKross.
Fyrri hluti.
Fátt gat ég hugsað mér hryllilegra, þegar
ég var ungur, en meðferðina á útigönguhross-
unum og þjáningarnar, sem ég hugði þau líða.
Voru þó engir slíkir hestar neins staðar þar
nærri, sem ég þekkti bezt til, og heima hjá
mér fengu allar skepnur gnægð fóðurs, hest-
arnir ekki siður en aðrar. Ég vandist góðri
meðferð á skepnum, og ef til vill hefur það
einmitt verið sú góða meðferð öðru fremur,
sem vakti samúð mína með hinum, sem sættu
illri og miskunnarlausri meðferð, voru kvald-
ar og kvöldust. Meðal þeirra, sem ég hugði
verst leiknar, voru útigönguhrossin, og raun-
ar álit ég enn, að þetta liafi varla verið mjög
fjarri sanni. — Oft og einatt útmálaði ég fyrir
Öðru hverju starfaði hann að blaðamennsku
fyrr á árum og var síðasti ritstjóri Þjóðólfs
(eldra), sem gefinn var út á Selfossi um
þær mundir (1920). Árum saman hefur
hann unnið að safni hestavísna, ekki ein-
asta óskráðum alþýðukveðskap um þetta efni,
heldur öllu, sem um það er að finna, frá fyrstu
tið til okkar daga.
Safn þetta er einstætt í sinni röð og merki-
legt, mikið að vöxtum og hefur verið Iiið mesta
eljuverk að ná efninu saman, skrásetja það og
flokka vísurnar o. s. frv. Gerði hann sjálfur
ekki alls fyrir löngu grein fyrir verkinu i út-
varpserindi.
E. E. S. er íslenzkumaður góður, málhagur
með afbrigðum og smekkvís i meðferð málsins,
hvort heldur um er að ræða bundið mál eða
óhundið. Við þetta bætist svo afburða vand-
virkni, sem aldrei skeikar, í öllum ritstörfum.
Ekki hefur Dýraverndarinn farið varhluta
að þessum yfirburðum fyrrv. ritstj., smekk-
visi hans, vandvirkni og kunnáttu i meðferð
málsins. Hygg ég það ekki ofmælt, að lionum
hafi tekizt manna bezt að gera blað þetta vel
úr garði að öðrum ólöstuðum, sem um það
hafa fjallað að undanförnu.
mér þjáningar þessara vesalings liesta, sult-
inn, kuldann og illviðrin, sem þeir verða að
þola. Og hafi ég að einhverju leyti málað þetta
upp fyrir sjálfum mér með óþarflega sterk-
um litum í skaphita æskunnar, þá er hitt þó
eins víst, að ekki komu fram í hugmyndum
mínum allar hinar dökku hliðar þeirra rauna-
legu staðreynda, að fjöldamargir íslendingar
hafa breytt eins og kvalaþyrstir böðlar við
hestana og svo er enn.
Og enn þá man ég gjörla þá sárbitru og
gremjublöndnu hrellingu, sem gagntók mig,
þegar við fréttum haust eitt, að maður nokk-
ur hefði flutt tvo hesta, sem liann átti, í eyði-
vík eina, sem sést í mikilli fjarlægð við rætur
Af félagsstörfum E. E. S. kann ég það helzt
að segja, að hann hefur frá upphafi verið
meðal fremstu manna hestamannafélagsins
Fáks hér í Reylcjavík. Hann var meðal stofn-
enda félagsins og liefur lengst af setið í stjórn
þess. Um langan aldur hefur hann vcrið orð-
lagður hestamaður víða um land.
E. E. S. er nú hniginn að aldri og á við van-
heilsu að striða. Samt vann liann að langri rit-
gerð í fyrrakvöld, þegar ég kom til hans. Er
henni ætlað að birtast í afmælisriti hesta-
mannafélagsins Fáks, er kemur útt áður en
langt um líður.
Ég, sem rita þessar linur, er eftirmaður E.
E. S. við þetta blað, og ég veit það vel, að
það er bundið ýmsum örðugleikum að taka
við slíku starfi af hæfileikamanni, sem hefur
rælct það vel, ef halda sltal í horfinu. En aftur
á móti er mér líka ljóst, að þetta hefur einnig
sina kosti. Einn þeirra er sá, að slikur ritstjóri
býr vel í haginn fyrir eftirmann sinn hjá
styrktarmönnum blaðsins og lesendum þess.
Óska ég svo Einari E. Sæmundsen allra
heilla.
Sigurður Helgaxon.