Dýraverndarinn - 01.02.1947, Blaðsíða 11

DYRAVERNDARINN
5
SAtiU höttur.
Jón N. Jónasson.
„Nci, sko, Nonni! Hérna er þá ósköp litill
köttur. Komdu fljótt og sjáðu.“ Það var Jón-
as, bróðir minn, sem kallaði þetta til mín,
þar sem ég var önnum kafinn að veiða liorn-
síli í ræsinu hjá engja-brúnni tieima lijá oklc-
ur. Jónas var orðinn uppgefinn að þreyta við
liornsílin í ræsinu og hafði labbað upp í mó-
ana fyrir ofan brúarendann lil að skoða fal-
legu blómin, sem uxu þar. Ég var eitthvað
um sex ára, þegar j)etta var, og Jónas ári
yngri. Við fórum oft niður að ræsinu til að
sjá hornsílin synda þar og reyna að ná þeim.
Ekki til þess að drepa þau, heldur létum við
þau, sem við náðum, í dálítinn poll, sem var
þar hjá, og gáfum þeim þangað j'niislegt æti.
En hornsílin okkar vildu nú oft týna tölunni
í pollinum, því að óhræsis krían berjaði oft
á pollinn; og þá þurfti að veiða ný „síli“ i
stað þeirra, sem liurfu.
„Ne-ei! Er það satt? Er lítill köttur þarna?“
sagði ég og leit upp. „Já. Komdu fljótt! Við
skulum ná honum. Hann skreið inn i liolu,“
sagði Jónas og brýndi raustina. Ég stökk á
fætur og hljóp til Jónasar. „Hvar er köttur-
inn?“ spurði ég, þegar ég kom lil tians. „Ilann
ef þeir syngja, því hafa þeir tekið eftir, og
þá er nóg brauð og kökur á frostmorgni fyrir
snjótittlingana. Og lirafninn fylgist þá með
þeim og fær sér líka i)ila. — En svarthærða
konan með rauða sjalið liefur tckið eftir því,
þegar hún stendur við gluggann og horfir á
alla snjótittlingamergðina og lirafnana borða,
að lífsbaráttan er margvísleg lijá dýrunum. -—
Nú hefur hundurinn ekki skilið, að kjötbit
inn, sem lagður var út i snjóinn í gær, var
ætlaður hrafninum, en ekki „Rex“ eða „Stubb“,
og svo tekur „Rex“ hann strax og hann sér
bitann. Krummi tekur líka brauðmola, sem
ætlaðir eru snjótittlingunum litlu, og allt lendir
í bendu. — Nei, þótt lnin merkti bitana hrafns-
ins og hundsins, væru þeir vísir með að grípa
hver frá öðrum, svo að eiginlega er maður í
vandræðum, því að öll dýr borða það, sem þau
sjá, liver sem á það, strax og þau finna af því
lyktina, og það er enginn mælikvarði fyrir
eignarrétti heldur, nema hungrið og baráttan
fyrir ))vi að seðja það. Þar er ekki eftir gefið
frekar en í þjóðfélaginu......
Ot um gluggana sést líka, að snjótittlingarnir
berjast um molana. Sumir taka bitana út úr
munni lítilmagnans. — Og boldangs-snjótitt-
tingur kemur með uppsteit, lirindir og ber frá
sér í hópnum, tekur stóran bita í nefið og
flýgur brott ,með Iiann, leggur hann i holu,
geymir hann til kvöldsins og kemur aftur og
aftur í holuna. Ilann er liklega frá skattstof-
unni----------
En svo lialda þcir þó hópinn, allir saman.
Og kuldinn og snjórinn belzt, og allt er hvítt.
Koma þeir þá oft á dag og hreinsa upp allt
í kringum Iiúsið, setjast á græna þakið og
syngja og þakka svarthærðu konunni með
rauða sjalið með fögrum söng, sem gerir sól-
ina bjartari og daginn unaðslegri; og hún fer
ánægð og glöð inn til sín með hljóma snjó-
tittlings-kvaksins i eyrum sinum, sem gerir
hjartað frjórra en þótt hver fugl hefði kom-
ið með gullpening í nefinu til þess að borga
fyrir sig.
E. S.