Dýraverndarinn - 01.02.1947, Blaðsíða 12

6
DtRAVERNDARINN
Drengurinn gægðist balc við
kistilinn og sá músina. —
Honum fannst haiui verða
að hjálpa henni.
er hérna,“ sagði Jónas meS ákafa og benti á
dálitla holu utan í þúfunni, sem við stóðum
hjá. Við skiptum þannig með okkur verkum,
að Jónas fór með höndina inn i holuna, en ég
átti að grípa köttinn, ef hann slyppi út, áður
en Jónas næði honum. „Ég er með hann í hend-
inni,“ sagði Jónas hróðugur, þegar hann dró
liöndina út úr holnnni. „Nei! En livað hann
er skritinn,“ sögðnm við háðir i einu. Svona
litinn kött höfðum við aldrei séð. Ilann var
varla eins stór eins og snjótittlingur. Skrokk-
urinn var mógrár og gljáandi og kviðurinn
ljósleitur. „Þessi köttur er allt öðruvísi en
aðrir kettir, trýnið svona langt og mjótt, og
svo er rófan svo mjó og alveg hárlaus,“ sagði
ég. „Það er af því, að hann er svo lítill, en
hann hefur þó veiðikampa á trýninu, eins og
aðrir kettir,“ sagði Jónas all-borginmannlega.
Ég fór að strjúka kisu litlu, þar sem Jónas
hélt á henni, en mér sýndist liún nú ekkert
vera hrifin af þvi, og víst var það, að ekki
fór liún að mala, hversu vel sem ég strauk
lienni. Okkur kom nú saman um að fara heim
með þá litlu og biðja mömmu um mjólk handa
lienni að lepja.
Við vorum lieldur en ekki kátir, þeg-
ar við komum inn í baðstofuna til mömmu
og stúlknanna. „Sko litla köttinn, sem
við fundum, mamma,“ sögðum við háðir í
senn. Mér er enn i minni ópið, sem stúlkurn-
ar ráku upp, þegar þær sáu, hvað við vorum
með. „Guð komi til! Eru þá ekki börnin kom-
in með mús inn í baðstofu,“ sagði Þrúða gamla
kaupakona skjálfandi af hræðslu. Við urðum
alveg þrumu lostnir og litum forviða hvor á
annan. Okkur féll allur ketill i eld, og Jónas
missti músina á gólfið. Hún skauzt þar á bak
við kistil i einu horninu. Svo að þetta var þá
mús. Okkur hafði stundum verið sagt, að
mýsnar tækju okkur, ef við værum óþægir,
og við héldum, að þær væru stærðar ófreskj-
ur. En þær voru þá ekki stærri eða voðalegri
en þetta! „Sækið þið fljótt köttinn, og látið
hann drepa músina,“ sagði Þrúða gamla, þeg-
ar hún hafði áttað sig eftir hræðsluna. Jón-
as fór fram til að ná í kisu, en ég fór að gá
að músinni á rneðan, og sá þá, hvar hún kúrði
dauðlirædd i horninu bak við kistilinn.
Ég gleymi aldrei bænaraugunum, sem hún
leit á mig, þegar ég gægðist yfir kistilinn. Ósköp
fannst mér nú þessi litli aumingi eiga bágt.
Hvers vegna þurfti endilega að drepa liana?
Ekkert liafði hún þó gert okkur. Þvi mátti
hún ekki lifa eins og aðrir? Nei. Hún mátti
ekki deyja. Hún hafði beðið mig um hjálp
með augunum, og ég varð að hjálpa henni.
Ég greip nú mýslu litlu, hvað sem stúlkurn-
ar sögðu, og hljóp með hana í hendingskasti
út í gryfju i hlaðvarpanum, þar sem hafði
verið tekin aska i flag um vorið. Þar sleppti
ég henni. Mýsla varð fegin frelsinu og skauzt
inn í djúpa músarholu, sem var þar.
Síðan hef ég ekki verið hræddur við mýs.
Skyldu það vera launin fyrir, að ég frels-
aði mýslu?
J
Jón N. Jónasson.