Dýraverndarinn - 01.09.1947, Qupperneq 5

DYRAVERNDARINN
35
lialdi, þegar iil kinda kom. Hann skildi fljófi
sitt hlutverk og mátti heita sjálftaminn.
Hæfileikar Iiols.
Kolur var svona i meðallagi stór, þykk-
vaxinn, sérstaklega um háls og hóga, lág-
fættur, sílspikaður og gljáhærður. Hann var
fremur seinn að hlaupa á brattann og í stór-
grýttum giljadrögum. Hann var meinlaus og
heit enga skepnu, nema honum væri att því
meir. Það var prýðilegt að reka með Iionum.
Þar var hann i essinu sinu — sí-geltandi og
sí-vakandi, að ekkert tapaðist úr safninn.
Þau ár, sem ég bjó á Borg, rak ég venju-
lega fé mitt einn til slátrunar á haustin, með
Kol. Var þá yfir fjöll og dali og vegleysur
að fara. Ég þurfti naumast út úr götu. Kolur
passaði vel til beggja hliða, enda kom það
sér betur, því að ég var oft með 3—4 Iiesta
i taumi undir höggum. Ef ég rak fé með
öðrum og fleiri hundar voru saman komnir,
naut hann sín hvergi og var þá hinn hlé-
drægasti.
Haustið 19U.
Fvrsta sunnudag i jólaföstu, 20. nóv., var
hiart veður, lotm og um 0 st. frost. Það var eins
og loftið væri með köflum dimmblátt, en
hokugrátt úti við sióndeildarhringinn t'l
hafs að siá. Talsvert djúpur snjór, jafnfall-
inn. lá vfir landinu, en hagar þó sæmilegir.
Sauðfé lá enn úfi hjá okkur á Borg, en dai-
leöa gengið til ]æss og því einkum haldið
til haga i námunda við beitarhúsin. Þangað
var á að gizka hálfrar klnkkustundar gang-
ur i góðu færi.
Þriqqja sólarhringa stórhríð — fr fcnnir.
Þetta ár hafði ég vanan, kunnugan og not-
invirkan fiármann. Um þessar mundir skipt-
mn við þannig með okkur útiverkum, að hann
hugsaði einvörðungu um féð, sem úti var, en
ég sá um þá gripi. sem heima voru og önnur
heimilisstörf. -— Mér hefur alla daga verið
illa við sunnudagavinnu og sneitt mig hjá
henni, cftir því sem auðið er. En þennan
áminnzta sunnudag brá svo við, að ég ök
heim þeim mó, sem úti var. Hafði þó við
orð við konu mina, að mér mvndi hefnast
fyrir þessa helgidagsvinnu. Þennan dag brá
fjármaðurinn vana sinum og fór ckkert til
fjárins. Mig furðaði á þessu og féll þessi út-
afbreytni lians mjög illa. Þó fékk ég mig
ekki til að tala um þetta við hann, einvörð-
ungu vegna þess, að sunnudagur var.
A mánudagsnótt vaknar maður við það.
að skollin er yfir norðan hlind-öskrandi stór-
Iirið. Veðurhæðin var óskapleg, og stóð þetta
veður óslitið i 3 sölarhringa.
t hirtingu á mánudagsmorguninn „lögðum
við i hann“. Hugðum til að geta máske eitt-
hvað hagrætt fénu, sem iiti var. En því var
ekki að fagna. Veðurhæðin var svo mikil,
að við hentumst meir undan veðrinu en að
við réðum sjálfir okkar göngulagi, og snjó-
kófið var svo mikið, að við sáum ckki lianda
okkar skil og supum hveljur í sköflunum.
Nú reif gamla snjóinn af hæðunum og fvllti
öll gil og dældir. Við fengum okkur full-
revnda á því að herjast við illviðrið og kom-
ast að raun um, að við réðum ekki við neitl
mnst að raun um, að við réðum ekki við neitt
Þegar upp hirti. var ljótt um að litast, en
ðllu hvi, sem þá bar fyrir augu, verður mað-
ur að sleppa hér að minnast á og komast
aftur að efninu, sem er sagan af honum Kol.
Eftir að hafa tínt saman og hagrætt eftir
föngum jivi fé, sem ofanjarðar fannst, o<>
staðizt hafði hinar hrikalegu hamfarir óveð-
ursins, komst maður að raun um, að margt
vantaði, og vitanlega hlaut ])að að vera und-
ir snjó eða hafa Iirakið i Múlaá.
Hundur Sveins.
Mér var tjáð frá hundi, sem græfi á fé i
fönn. Sveinn hóndi á Hafursá við Lagarfljót
(nú kaupmaður i Vogum) átti hann. Sendi
ég til Svcins, og var hann hiá mér einn dag
með lumdinn. Við gengum fram og aftur á
heim stöðvum. j)ar sem vænta mátti einhvers
árangurs. En hundur Sveins bar ekki við að
svna færlcik sinn i þvi að visa á hið hulda
fé í j)ctta skipti. Morguninn eftir hélt Sveinn
Iieim til sín.
Óvænt happ.
Ég hjó mér nú i hönd langa járnstöng, sem
kanna mætti háfennið með, tók lipra skóflu