Dýraverndarinn - 01.09.1952, Page 5

DYRAVERNDARINN
35
jórtraöi. Nú leið að þeim clegi, að Ljómalind
bæri og höfðu krakkarnir auga með henni,
ef hún þyrfti hjálpar með. Svo slysalega vildi
til, að hún varð afvelta við burðinn, en Stella
litla stóð álengdar og horfði á umbrot „móð-
ur“ sinnar. Rörnin urðu þess áskynja, livern-
ig komið var og létu mig vita. Ég brá við og
aðstoðaði Ljómalind, en bar siðan kálfinn
heim, enda vildi Ljómalind ekki sinna hon-
um; liefur sennilega talið sig eiga fallegra barn
fyrir. Ljómalind rölti til Stellu strax að af-
loknum burði, og voru þær saman til kvölds.
Var nú sett ráðstefna, hvort enn skyldi gerð
tilraun að stia þeim sundur. Sú varð ekki
raunin, þvi að ákveðið var að lofa þeim að
vera saman á daginn, en þeim var stíað sund-
ur á næturnar og Ljómalind mjólkuð á morgn-
ana. Um kvöldnytina þurfti sannarlega ekki
að hugsa, Stella sá fyrir henni. Gengu þær
svo saman um sumarið. Var nú Stella gull-
falleg um haustið, enda hafði ekkert skort á
gott atlæti, þar sem hún liafði drukkið 7—8
merkur af mjólk á dag.
Um haustið voru þær aðskildar. Tók ég
Ljómalind inn á bás, en lét Stellu ásamt öðr-
um kindum i fjárliús. Undu þær þessu illa
fyrst í stað, en sættu sig þó við það að lokum og
mætti nú halda, að þeirra kunningsskap liefði
verið lokið að fullu. Leið nú veturinn svo, að
ekkert bar til tiðinda. Þegar voraði, fór ég
að beita kindunum og toldi Stella í fyrstu illa
með þeim, en vandist þó félagsskapnum og
beitinni og var ég orðinn vongóður um, að
hún tylldi á fjalli með þeim um sumarið.
En vegna þess, hve Stella átti seint að bera,
hélt ég henni og fleiri kindum heima leng-
ur en skyldi, enda fór svo, þegar ég fór að
beita kúnum, að þær náðu saman, Ljómalind
og Stella, og voru það miklir fagnaðarfund-
ir. Reyndust þær óaðskiljanlegar sem fyrr,
enda lögðust nú flestir gegn þvi að reynt væri
að skilja þær, þvi að ósennilegt þótti, að Stella
gerði tilraun til að sjúga Ljómalind lengur,
enda reyndist það rétt.
Voru þær nú saman öllum stundum, en
vegna þess, að Stella vandist fénu um vetur-
inn kom það oft fyrir, að hún fór saman við
það og elti þá Ljómalind og varð sú raunin
á, að hún var eins mikið með fénu og kún-
um. Var ekki laust við, að það væri dálitið
skoplegt að sjá einn nautgrip kannski inni i
miðjum fjárhóp. Gekk svo um tíma, að það
þurfti að sækja Ljómalind og Stellu einar sér
að kvöldi, þvi að það var eins oft, að þær
væru ekki með kúnum.
Leið nú að því, að Stella bæri. Voru þær
þá einar sér, og er þær voru sóttar um kvöld-
ið, var Stella borin, og mun vist lítið hafa
þurft að reyna á sig við að þrífa afkvæmið,
þvi að er ég kom að þeim, var Ljómalind að
sleikja „litlu Stellu“, en það var litla kindin
kölluð, sem var svört gymbur, alveg eins og
mamman. Því verður vart með oi'ðuni lýst,
hvílíkur áliugi og umhyggja það var, sem lýsti
sér i starfi Ljómalindar við þessa fjölgun i
fjölskyldunni. Lét ég þær afskiptalausar í liag-
anum, þar sem þær voru komnar, enda voru
þær á góðum stað, og leið þeim hið bezta um
nóttina.
Við þessa fjölgun varð sú breyting á, að ég
fór að láta svörtu mæðgurnar liggja úti. Ég
þorði ekki að liafa þær þrjár í básnum. Lágu
þær svörtu því oft á fjósþakinu, sem var úr
torfi, og fóru svo með kúnum á morgnana i
hagann. Leið nú stuttur timi, þar til sú sorg-
arfregn barst börnunum, að Ljómalind væri
dáin. Það var um miðjan dag, að ég sá heim-
an frá mér, að Ljómalind var sífellt að leggj-
ast og standa upp. Seinast sá ég hana skjögra
og slengjast niður. Hljóp ég þá til hennar og
var hún þá komin í dauðann. Sá ég, að ekkert
varð að gert og náði i flýti i byssu til að létta
af henni dauðastríðinu. Aldrei vissi ég, hvað
olli þeim skyndidauða, og engin dauðaorsök
finnanleg, er hún var gerð til. En svörtu mæðg-
urnar héldu sig enn þá með kúnum, þó að
Ljómalind væri fallin frá. Aldrei undi þó litla
svört sér vel i þeim félagsskap, og leitaði hún
því oft eftir samvistum við kindur úti i hagan-
um. Sérstaklega fór hún til fundar við lömb á
líku reki. Eitt sinn kom það fyrir um sumar-
ið, að eldri Stella kom ein heim með kún-
um. Þótti mér það kynlegt og fór að leita, en
Stella var jarmandi heima við fjós. Skömmu
eftir að ég var farinn, hljóp Stella eins og
elding upp alla haga og hvarf upp fyrir holt-