Dýraverndarinn - 01.04.1954, Blaðsíða 2

18
DÝRAVERNDARINN
Margaretta Burr Wells:
APINN OG VINIR HANS
Bimbó ólst upp meðal manna.
Nú var Bimbó orðin sex ára, en þegar við feng-
um hana, var hún komung og svo lítil, að skó-
kassi var hæfilega stór vagga handa henni. Hún
kom frá hinu undurfagra Doi Chiang Lao, fjalli
stjörnuborgarinnar, eða eins og sumir kalla það,
fjallið jafn háa stjörnunum. Þetta fjall er í fjöru-
tíu og tveggja mílna f jarlægð frá Chiang Mai. Þar
eru gibbonapar í grösugum dalverpum. Þeir lifa
á hitabeltisávöxtum og drekka vatn úr kristalls-
tærum ám, sem eiga upptök sin í kalksteinshell-
um, þar sem tugir gullinna Búddhalíkneskja sitja,
eins og þau séu í djúpri leiðslu.
I garðinum bak við húsið gerðum við Bimbó
lítið hús uppi í poincianatré. Fyrir framan húsið
var lárétt bambusstöng, tuttugu fet á lengd, og
við hinn endann á henni var matartrogið hennar
bundið. Bimbó var fest við stöngina með léttri
keðju og hring, sem rann til á henni. Hún var
fljót að læra að hanga á stönginni og sveifla sér
áfram með því að færa hendurnar hvora fram
fyrir aðra, og náði á þennan hátt undraverðum
hraða. Stundum brá hún sér upp á stöngina og
hljóp eftir henni með keðjuna í annarri hendinni.
Frá því fyrsta voru ástúð og hryggð helztu
geðbrigðin, sem merki sáust um á Bimbó. Sorgin
risti sjaldnast djúpt og var oft um hrein látalæti
að ræða til þess eins að vekja á sér meiri athygli.
Stundum sýndi hún fyrirlitningu, stundum var
hún feimin eða móðguð, allt eftir því, sem við átti
i það sinn.
Bimbó fór alltaf mjög snemma á fætur og beið
eftir sólarupprásinni. í Tailandi eru til gamlar
sagnir, sem segja að pú-a hróp gibbonapanna, sem
þeir reka upp, er fyrstu geislar morgunsólarinnar
slá rauðgullnum bjarma á himininn, séu iðrunar-
óp. Púa þýðir eiginmaður, og munnmælasagan
hermir, að léttúðug kvensnift hafi hjálpað lag-
legum stigamanni til að drepa mann hennar. Af
þessu varð guðinn Indra svo reiður henni, að hann
breytti henni í gibbonapa. Upp frá því hefur morg-
unroðinn minnt gibbonapana á ódæðið og þeir
byrja að kyrja: ,,Pú-a, pú-a, pú-a“.
Stundum kom það fyrir, að Bimbó sleppti morg-
unsöngnum. Þá kom hún hæglætislega út úr hús-
inu, gekk eftir bambusslánni yfir að troginu sínu
og horfði á Mána, eldamanninn, kveikja upp.
A föstudagskvöldum fékk Bimbó að leika laus-
um hala, og á laugardagsmorgnum hentist hún
úr trjánum fyrir framan húsið yfir á handriðið
á svölunum. Síðan hljóp hún eftir handriðinu til
að aðgæta, hvort nokkur væri vaknaður. Helzt
vildi hún hitta Róbertu. Stundum stökk Róberta
út úr rúminu, tók lokuna frá hurðinni hjá sér
og hljóp svo aftur upp í rúmið. Leið þá ekki á
löngu, að Bimbó ýtti hurðinni varfærnislega upp
og kæmi inn. Báðar höfðu þær jafn gaman af
þessum morgunheimsóknum.
Ekki kallaði Bimbó alla vini sína. Til dæmis
var hún afar afbrýðissöm við köttinn okkar. Þeg-
ar hún sá hann liggja einhvers staðar værðarleg-
an, risu á henni hárin af gremju. Yrði kisi hætt-
unnar var í tíma, reyndi hann að forða á sér skott-
inu, en tækist það, óx reiði Bimbóar um allan
helming. Sjálf hafði Bimbó ekkert skott og virt-
ist það verða til þess, að hún gat ekki litið skott
á nokkru öðru dýri réttu auga. Nágrannar okkar
áttu hvolp, sem kallaður var Sambó. Bimbó og
hvolpurinn áttu löngum í innbyrðis erjum. En
eitt sinn, er þau voru í áflogum, uppgötvaði Bimbó,
að hvolpurinn gat enga björg sér veitt, þegar hann
var dreginn á skottinu. Eftir það varð aðalgam-
anið hjá Bimbó að eltast við að ná í skottið á
Sambó og átti hann oftast nóg með að varna
því. Svo þegar hann var alveg að því kominn að
springa af mæði, lagðist hann einhvers staðar
á öruggum stað, kastaði mæðinni og safnaði kröft-
um til nýrrar rimmu. I eltingaleik hafði Bimbó
geysilega yfirburði, hvort sem við menn eða hunda
var að eiga.
Eigandi Sambós var lítill drengur, sem við köll-
uðum Danny, og við hann var Bimbó ekkert nema
gæðin og blíðan. Frá því að drengurinn var nokkra
vikna gamall hafði Bimbó vitað,að það ætti aðgæta
hans vel og elska hann. Hún sat hjá honum, þar
sem hann vafraði um á teppi á gólfinu, klappaði