Dýraverndarinn - 01.04.1954, Blaðsíða 5

DÝRAVERNDARINN
21
Mennirnir hafa kennt hundinum meira og
vanið hann við fleiri og breytilegri störf en
nokkurt annað dýr. Þetta hefur ekki tekizt
vegna þess, að hundurinn beri af öllum öðr-
um dýrum að vitsmunum, heldur hins, hvað
hann er viljugur til að hlýða manninum og
hvað hann hefur mikla löngun til að gera
mönnum allt til geðs. Þess vegna er hann líka
námfús á allt, sem menn vilja fá hann til að
laera eða venja hann við.
Hundurinn, sem virðist vera baðvörður hér
á myndinni, hefur verið vaninn á að gæta
barnsins. Ef það nálgast um of heitan ofninn,
veit seppi, að hætta er á ferðum og kemur
í veg fyrir það. Sama er að segja, ef það reynir
að klifra upp í gluggakistuna eða því um líkt.
Móðir þess segist fara stundarkorn út á hverj-
um degi og skilja barnið óhrædd eftir eitt í
íbúðinni i umsjá rakkans; enga ótrúsemi þurfi
að óttast hjá honum.
Hundur gætir barns. (Dyrev. Ungdomsbl.).
arlúusa fugla, sem engum gera mein. Hvemig má
það ske, að nokkur finni skemmtun í slíkri iðju?
--------Dagur er liðinn að kvöldi. Kvöldsólin
’jómar um hauður og haf. Úti er kyrrð og friður.
■ • . Islenzkt vor.
Svanir syngja á vatninu sín seiðandi ómþýðu
Ijóð , . . Vor, ó, fagra vor! . . . Manni verður
a að spyrja, hvernig ætti nokkuð ljótt að geta
þróazt í mannshjartanu þessa indælu kvöldstund?
— Og svarið lætur ekki bíða eftir sér. Það
berst utan úr lognkyrrum geimnum — neikvætt,
bví miður.
Skot kveður við í fjarlægð — einn hvellur —
einn nístandi, skerandi skothvellur . . . Já, hann
sker mig í hjartað. — Hvar eiga þessir smælingjar
skjól og öryggi? Hví er morðhugurinn svo mikils
ráðandi hjá mönnunum, að þeir finna skemmt-
un í því að ræna saklaus dýr lífi?
Þú drápþyrsta sál, vakna þú til lifsins! Opn-
aðú augu þín, svo að þú sjáir fegurðina. Líttu á
Vorið umhverfis þig; blessað vorið, sem er komið
til að boða líf, en ekki dauða. Allir þrá að lifa á
slíkum stundum. — Gefðu fuglunum, þessum litlu
vinum okkar, grið. — Leyfðu þeim að eiga vorið
sitt í friði.
1
Eitt af því, sem oft hefur verið gagnrýnt af
dýravinum hér á landi og það réttilega að mín-
um dómi, er útflutningur íslenzkra hrossa. Fyrir
nokkrum áratugum var það talsverður liður í
útflutningskerfi þjóðarinnar að framleiða hross
til að flytja út, en nokkuð hefur dregið úr þessu
á síðari árum, sem betur fer.
Allmikill hluti þessara hrossa var sendur til Eng-
lands til þrælkunnar í kolanámum, og getum við
gert okkur í hugarlund, hvernig ævi þeirra hefur
orðið í dimmum og dauneitruðum göngum niðri
í iðrum jarðar. Talsvert var einnig selt til Dan-
merkur. Þar munu hrossin þó hafa verið notuð
að mestu leyti til landbúnaðarstarfa. Til ýmissa
fleiri landa hafa svo hross verið seld, þótt ekki
hafi það verið í jafn stórum stíl.
Það er sárt til þess að vita, að hesturinn —
„þarfasti þjónninn“, skuli hafa sætt slíkri ómann-
úð, sem hrossaútflutningurinn er, jafnframt því,
sem hann hefur verið styrkasta stoð húsbónda
síns — íslenzka bóndans — um aldaraðir og þolað
með honum hungur og harðrétti.
Það þarf kjark til að horfast í augu við þessa
mállausu vini sína daginn, sem þeir eru sendir