Dýraverndarinn - 01.04.1954, Blaðsíða 3

DÝRAVERNDARINN
19
honum ástúðlega og jafnvel kyssti hann. Þegar
Danny var orðinn á stærð við hana sjálfa, tók
hún hann fram yfir alla aðra og notaði hvert
tækifæri, sem gafst, til að sitja á stólbrúninni
hjá honum og halda utan um hann.
Það var aðeins eitt barn, sem Bimbó var illa
við, en það var drengur, sem verið hafði vondur
við hana, þegar hún var tjóðruð og gat ekki forðað
sér. Maðurinn minn kom að henni titrandi af
reiði. Hann leysti hana strax og Bimbó faðmaði
hann að sér í þakklætisskyni. Síoan hvarf hún fyrir
hornið með mjög undarlegum hljóðum. Hún fann
drenginn, rauk á hann og beit hann, kom svo til
baka og hefur eflaust þótzt vera búin að hefna sin.
Ein aðalástæðan til þess, að við urðum að tjóðra
Bimbó var sú, hve hún gerði sér dælt við skólapilt-
ana. Ef hún var laus, faldi hún sig uppi í ávaxta-
tré og beið, þangað til drengirnir fóru fram hjá
og kom þá þjótandi á eftir þeim. Þeir sneru sér
hlæjandi við og Bimbó steypti sér kollhnýs til
að sýna þeim, að hún vildi leika sér. Siðan þaut
hún upp í tréð aftur og drengirnir héldu áfram. En
t*á kom Bimbó á ný niður úr trénu, eins og elding,
°g elti þá uppi, svo að þeir stoppuðu á nýjan ieik.
Þegar Bimbó var í reglulega góðu skapi, hljóp
hún til og steypti sér kollhnýs aftur á bak í loftinu.
Stundum kom það fyrir, að keðjan á Bimbó
var ekki nægilega föst. Þá kom hún eftir svöl-
unum og hélt keðjunni í annarri hendi, líkt og
honur halda í síð pils, og leitaði að okkur.
Eina nóttina vöknuðum við um tvö leytið við
hljóð, sem virtust koma einhvers staðar ofan úr
loftinu. Við þutum út. Úti var kyrrt veður og
glaða tunglskin. Skuggana af trjánum bar við
himin. Þarna uppi í hundrað feta háu tré kúrði
Bimbó litla og komst ekki niður, því að keðjan
hennar var föst við eina af efstu greinunum. Við
gatum ekkert aðhafst, fyrr en birti og þá vissum
við ekki nema Bimbó yrði búin að hengja sig í
keðjunni. Við fórum inn dauf í dálkinn.
I dögun vöknuðum við aftur við hringlið í keðj-
unni. Bimbó var þá komin niður á svalirnar til
að aðgæta, hvort nokkur væri vaknaður.
Ástarsöngur til mánans.
Nótt eina, þegar Bimbó var ótjóðruð, varð hún
SVo heilluð af fullu tungli, að óp hennar vöktu
°kkur í annað sinn um hánótt.
Bimbó hefur langa og sterka handleggi, eins og aðrir
gibbonapar, og verður ekki mikið fyrir að sveifla sér um
búrið sitt í dýragarðinum. — Hér á myndinni hangir hún
uppi í rimlunum, horfir út í mannþröngina, sem safnazt
hefur saman utan við búrið, og virðist athuga vel og vand-
lega, hvort hún sjái ekki kunnugu andliti bregða fyrir.
Bimbó er hvíthent, eins og greinilega sést á myndinni,
en það er einkenni á sérstöku afbrigði af þessari apateg-
und, sem á heima í Tailandi og á eyjunni Sumatra. Annars
eru heimkynni gibbonapanna yfirleitt um alla Suðaustur-
Asíu og Indlandseyjar.
Hún var hátt uppi í tré og starði á tunglið,
sem sveif lágt á lofti í norðvesturátt yfir fjöll-
um, sem grillti þar dauft í gegn um næturmyrkrið.
Hún virtist vera í töfrafjötrum. Það var sem lang-
dregnu húú-í-hrópin væru henni ósjáfráð, eins
og þau væru arfur frá ættkvísl hennar uppi í
fjöllunum og óviðráðanleg tjáning á fegurð næt-
urinnar og seiðmagni skóganna.
Eftir þetta ákváðu börnin að reyna enn einu
sinni, hvort Bimbó fengist ekki til að þiggja frelsi.
Tvisvar áður höfðum við látið hana lausa, en
frelsið kærði hún sig ekkert um. — Frh.
G. E. þýddi.