Dýraverndarinn - 01.12.1962, Blaðsíða 4

Dýravinurinn á Selnesi
og olíumengun sjávar
Verðlaunaritgerð Jóns Norðmanns Jónssonar,
kennara og bónda á Selnesi á austanverðum Skaga,
þótti lesendum Dýraverndarans mjög athyglisverð,
enda er auðsætt a£ henni, að höfundurinn er mik-
ill dýravinur og hefur yndi af að hyggja að dýr-
unum í kringum sig, fleygum sem ófleygum. Fyrir
skemmstu var hann á ferð hér syðra, og hittust þeir
þá að máli, hann og ritstjóri þessa blaðs. Komu
þeir víða við i samræðum sínum, en þótt báðir
hafi þeir gaman af mörgu og margvíslegu, kom
þar fljótlega máli þeirra, að dýrin urðu aðalum-
ræðuefnið. Jón spurði, hvað liði reglugerð þeirri,
sem setja ætti samkvæmt lögum um aðild íslands að
Lundúnasamþykktinni um olíumengun sjávar. Svo
vel vildi til, að ritari dýraverndunarsambandsins
og ritstjóri Dýraverndarans höfðu daginn áður
gengið á fund sjávarútvegsmálaráðherra og spurt
hann um þetta mál. Hann kvað lögin þegar hafa
tekið gildi, svo að skip mættu ekki menga sjóinn
olíu við strendur íslands, en samþykktin, sem ætti
við olíustöðvar á landi, væri á döfinni, og lofaði
hann að ýta á þann embættismann, sem hann hefði
falið að semja hana. Þetta þótti Jóni Norðmann
taka þessi mál til mjög alvarlegrar yfirvegunar, því
að engum hlýtur að vera það ljósara en beztu
mönnum slíkra samtaka, hver voði er hér fyrir
höndum, ef ekki verður tekið eindregið í taumana.
Og síðast en ekki sízt verður að krefjast þess, að
embættismenn, sýslumenn, bæjarfógetar, lögreglu-
stjórar og lögreglumenn geri skyldu sína um gæzlu
þeirra laga, sem vernda dýrin gegn illri meðferð og
þjóðina gegn þeirri siðspillingu, sem í því felst, að
virða ekki einu sinni svo mjög helgi lífsundursins,
að hún láti þau dýr, sem eru ein meginstoðin und-
ir lífsöryggi hennar, njóta mannúðlegra lífsskilyrða
um meðferð og fóðrun.
Að þetta megi verða er sú nýársósk, sem dýra-
verndunarsamband íslands á bezta og heillavœnleg-
asta íslenzku þjóðinni til handa.
Jón Norðmann
Jónsson
góð tíðindi. Lét liann þess getið, að á hverjum vetri,
þegar norðan stormar geisuðu, með miklu hafróti,
bærist mikið magn a£ olíu upp að ströndum Skag-
ans og biði fjöldi fugla bana af völdum hennar.
Sagði hann ritstjóranum átakanlegar sögur af því,
hve hörmulega bæði hvítfugl, svartfugl og J)ó eink-
um æðarfugl liefði verið leikinn á hverjum vetri
af þessum sökum.
„Ég get nú varla skilið, að skip hafi undanfarna
vetur losað mikið olíumagn í sjóinn norðan við
ísland," sagði ritstjórinn.
„Ég segi nú það sama,“ mælti bóndinn á Selnesi.
„Hver gæti þá verið orsök þessa?“
„Ég hef verið að ímynda mér,“ svaraði Jón Norð-
mann, „að olíuskip, sem sökkt var á stríðsárunum
á leið frá Ameríku til Rússlands, geysistór og mikil
skip, með lagarheldum skilrúmum, lægju enn að
nokkru óbrotin á hal'sbotni hér norðan við landið,
sum langt undan, og þegar norðan fárviðri geisaði
dögum saman og stundum eitt af öðru, með til-
tölulega litlu millibili, kæmist meira og minna rót
á þessi skip, þau brotnuðu meir og meir, og svo
færi þá mikið magn olíu í sjóinn og bærist síðan
undan stormi og stórum sjóum upp að andnesjum
og útskögum."
Þetta er mjög líklega til getið, og Jjví miður er
Jtarna ekki unnt úr að bæta. En vonandi mundi
þess nú ekki lengi að bíða, að sjórinn hefði unnið
bug á öllum þeim olíuskipum, sem sökkt var á
styrj aldarárunum.
Jón Norðmann sagði að lokum ritstjóra Dýra-
verndarans tvær sögur af dýrum, sem birtar eru í
{}essu blaði undir fyrirsögninni Yngstu lesendurnir.
84
DÝRAVERNDARINN