Dýraverndarinn - 01.01.1928, Blaðsíða 7

DÝRAVERNDARINN
3
: Gljúfur eru þar afarmikil. Hamraveggimir eru
úr ljó'sum steini: gulum. fannhvítum og gulrauö-
um, sem glitrar, eins og gull og demantar í sól-
skini.
Jeg dvaldi i garöinum í fimm daga, og heföi
vijaö vera lengur, svo töfrandi var náttúran.
I>aö, sem hreif mig mest var hiö vilta dýralíf.
l’ar eru þúsundir dýra af hjartakyni. Stórar hjarÖ
ir villinauta og villisauöa. Bifur byggir víöa úr stór-
viöum, á eyjum i vötnum og fljótum. En þaÖ, sem
l>est er af öllu, er }>aö, aö ekkert dýranna óttast
manninn. Öll veiöigrimd er afnumin, og sakleys-
ingjarnir í þessari friðar-paradis skoða manninn
stm vin sinii og bróöur.
Hvergi í heimi mun jafngott færi á aö viröa
fyrir sjer vilt dýralíf og í Yellow Stone Park. Það
þykir undrum sæta, aö sjá villidýr þar koma aö
húsum heim og hreyfa sig ekiki, þótt gengiö sje aö
þeim. Þaö brá fljótt viö, þegar dýrin voru friö-
uö. Þau uröu sauðgæf innan friöaöa svæðisins, en
voru stygg, sem áöur utan 'Jiess. Þau virtust vera
svo lögfróö aö vita nákvæmlega takmörk hins fri'ö-
helga svæöis. Svo stranglega er friðaö, aö engum
er leyft að fara með byssu um þaö. Þar má engan
hávaöa gera. Jámbrautii; er ekki leyft aö leggja
þar. Þessi friöun hefir liaft þau áhrif, aö óarga-
dýr, eins og t. d. grábjörn, snuöra eins og rakkar
kring um gistihúsin, og geta menn gengið til þeirra
og klappað Jieim. Þessi villidýr í Yellow Stone
Park hafa kent heiminum þaö, aö óargadýr eru
ekki ægileg, fyr en mennirnir eru búnir að gera
þau þannig með veiðigrimd sinni.
Gestirnir í garðinum mega altaf eiga það víst,
að sjá birnina, ef þeir fara um sólarlagsbil þang-
að, sem öllum matarleifum er fleygt, frá gistihús-
unum. Þangað koina bangsar jafnan stundvíslega
til kvöldverðar. Gestirnir hafa mesta yndi af að
virða fyrir sjer aðfarir þeirra. Þeir stríöa oft lengi
við að ná leifum iir niðursuðuílátum. Nái einn
bangsinn í góöan bita, kemur oft annar og ágirn-
ist fenginn. Veröa þá stundum ryskingar. Geíur
þá hvor öðrum utan undir með hrömmunum. Þeg-
ar gestir eru á gangi, ber stundum við að bjam-
dýr gengur í veg fyrir þá, situr og teygir upp
hrammana, og biður þannig beininga. tlafi menn
ekkert til handa þeim, fylgja bangsarnir þeim oft
heim aö gistihúsinu og bíða þess, að þeim sje gefið
eitthvaö. Er stór furða, hve mikiö þeir geta látið
i sig, einkurn að vorinu, þegar þeir eru nýkomnir
úr liiðinu, horaðir eftir vetrarsvefninn. Gestir hafa
mikiö gaman af að gefa björnunum. Víöa í garð-
inum hafa verið sett borö og beíkkir við tjald-
stæöin; er það gert til þæginda fyrir gesti, sem
koma í bil og slá tjöldum og elda viö bál; en við-
arhaugur mikill er jafnan viö hendina. Stundum
gera gestir sjer það til gamans, aö leggja á borð
fyrir birnina, raða diskum og leggja þar ýmsa
rjetti. Koma þá birnirnir kringum borðið og leggja
hrammana upp á það. Er mönnum mjög skemt.
aö sjá borðsiði þeirra.
Einhvern tíma kom þaö fyrir, að björn bteit
hönd af manni, þama í garöinum. Þó er sagt, aö
hann hafi alls ekki gert það af grimd, heldur hafi
hann ekki vitað hvar kjötbitinn endaði, og hönd-
in tók við. Gestir em síðan varaðir við aö gefa
þeim. Þó gera mjög margir það enn. Til dæmis
sá jeg unga stúlku gefa stórum, svörtum birni,
sem var mjög gamall og vcraldarvanur. Gekk hann
uin eins og grár köttur heima viö gistihúsið. Þeg-
ar bangsi var búinn að gæða sjer á öllu, sem
stúlkan haföi handa honum, kom stundum í liann
bjarnarleikur, tók hann þá í pilsin hennar og dust-
aði .þau til.
Hið eina, sem leyft er aö veiða í garðinum, er
silungur. Af honum er mjög mikiö, bæði í ám
og vötnurn. Enda er silungaklak í garöinum.
Fuglalíf er þama fjölskrúðugt mjög; eru tegund-
ir um tvö hundruð. Þar eru ernir, haukar, svanir
og pelíkánar, sem era frægir fyrir fiskiveiðar.
Það er ekki að undra, þótt náttúrufræðingum
þyki gaman að koma á þennan stað, með sjón-
atika og Ijósmyndavjel. Dýrin njóta sín fullkom-
lega, og era ólík föngum dýragarðanna, en þó
sauðgæf.
Það er grátlegt, að sjá hina mállausu bræður
okkar óttast okkur og forðast, eins og óvininn
sjálfan. Einkum þegar þess er gætt, að þau era
ekki hrædd að ástæöulausu, og sökin er öll okk-
ar megin. Er ekki kominn tími til þess, að breyta
þessu ástandi?
Steingr. Arason.