Dýraverndarinn - 01.01.1928, Blaðsíða 11

DYRAVERNDARINN
Kútur.
Nú eru li'ðin j ár síðan sá sorglegi atburður koni
fyrir mig, er jeg ætla að segja frá i þessu sögu-
korni. Áður en jeg segi frá því, verð jeg- að skýra
frá tildrögunum.
Jeg átti kött, sem jeg kallaöi Kút, og þótti af-
skaplega vænt um hann, eins og öðrum, sem kynt-
ust honum. Jeg gæti margar sögur um hann sagt,
því hann var afskaplega vitur. En jeg ætla aö
láta nægja að setja hjer ofurlítið sýnishorn, sem
-dæmi upp á vit hans.
Jeg Iofaði honum ætíð að sofa í sama herbergi
-og við hjón sváfum i; bjó um hann i legustól og
breiddi ofan á hann, áður en jeg fór að hátta.
lin |)egar hann þurfti fram á nóttunni, til sinna
: erinda, þá kom hann að rúmstokknum til okkar,
lagði framlappirnar upp í rúmið og mjálmaði, þar
. til við vöknuðum og hleyptum honum fram.
; lAnnað var það, að ef hann sá menn, sem þöfðu
komið til okkar og strítt honum, ganga götuna hjá
húsi okkar, þá stökk hann; gjugga úr gluggti pg
urraði og hvæsti.
Eins var hann nokkuð viss að sjá þaö á gest-
um, hvort þeir voru kattavinir eöa ekki. Til sumra
stökk hann strax og þeir voru sestir, en hjá öðr-
tun sneiddi hann það mesta sem hann gat.
Jeg átti þá engin hænsni og varði jcg því bæði
túnblett, er við eigum,; og btéjarþáktð. En er hann
liafði sjeð mig gera þetta nokkrum sinnum, — því
Kútur elti mig eins og tryggur hundur, — máttu
aldrci koma hænsni ]eöa aðrar skeþnur heím á
blettinn, svo að hann ræki þær ekki, ef hann rjeö
við þær, — en það vóru ekki nema liænsni, sem
hann rjeo við, — eða þá að liann kom inn og klag-
aði það fyrir mjer.
Það var eitt kvöld um voriö, áður en hinn sorg-
legi atburöur vildi til, er við erum að borða kvöld-
mát, að Kútur kemúr inn og mjálmar altaf í si
fellu og strýkur sjer upp við mig, og hleypur svo
til dyra. Jeg' lield nú að hann sje að kæra einhverja
skepnuna, sem sje komin i túnið, fer þvi út með
honutn, en sje ekki neitt; hléypur þá Kútur austur
að skurði, sem er fyrir austan lóð okkar, lítur ti!
baka og mjálmar. Af því að jeg skildi hann ekki
þá, þó jeg skildi hann siðar, fer jeg inn i bæ og
læt bann eiga sig. Svo líða margir dagar . að ekki
kemur Kútur minn heim, -— sent var þó óvana-
legt, þyí hann var varla næturlangt i burtu. —
Fór jeg' þvi að halda spurnum fyrir um hann,
en enginn hafði sjeð Kút. Eftir marg-ítrekaða leit
og fyrirspurnir, er mjer sagt, að lík hans ha.fi
sjest Kútur var einkennilegur að lit, að mestu hvít-
ur, með svarta ibletti á bakinu; sá eini með þeim
lit ltjer i kaupstaðnum. — Jeg þvkist nú vita, að
einhver velviljaður mjer til handa, — eöa hitt þó
heldur, — hafi tekið af honum lífið. Mjer er vís-
að þattgað, sem liann átti að liggja, en þar er þá
ekkert kattarlik.
Líður nú alt sumarið, haustið og fram á vet-
ttr, að enginn verður var við Kút. Styrkist jeg þá
í trvinni unt það, að hann sje dauður.
Þegar kemúr fram á jólaföstu, fer jeg að takn
eftir kattarslóðum eftir hverja nótt, alt 5 kring
ttm bæinn, en mest fyrir utan ]tá glugga, sem Kút-
ur var vanur aö ganga unt, því hann gekk ekki
siður um glugga en dyr. Fór mjer þá ýmislegí
að detta í hug, og gaf jeg dýri þessu úti á kvöldin,
áðttr en jeg fór að hátta, og ætlaði að hætta það
að, hver sem það ætti. Það, sem jeg gaf út, var
horfið á hverjum morgni, en aldrei sá jeg neitt
dýr. Svo var það einn dag, rjett fyrir jól, að jcg
kent út í rökkrinu; skýst þá köttur úr rjúpum, sen;
jeg átti úti á bæjarþili, og sýnist mjer þetta vera
afar likt tnínum ganila vini. Kalla jeg því á liann
með nafni, ]>ví Kútur gegndi mjer æfinlega, ef
hanit heyrði til min. Staðnæmist ])á dýrið og litur
til bak;i. og hleypur svo áfram, i heyhlöðu, sem
þar er skamt frá. En sökum þcss að hlaðan var
íull af heyi. var ómiögulegt að komast að, til þess
að athuga kisu. Hlöðueigandinu var að spurður,
og kvað hann flækingskiött vera þar, gráskjóttan
að Iit, og sje hann svo grimmur, að annaðhvort
verði hann að láta drepa hann eða hætta aö ganga
um hlöðuna. Held jeg- þvi, að mjer hafi missýnst
í rökkrimt og hætti að hugsa um þetta.
Svo var það á aðfangadag jóla kl. 5 e. m., að
ein skyttan hjer á staðnum kemur inn til min og
spyr mig, hvort það sje kötturinn minn, sem sje
lijer úti á hlaðinu. Jeg fer út, og það fyrsta, sem
jeg sje, þegar út kemur, er Kútur i blóðbaðinu.
Jeg ætla ekki að lýsa geðshræringunni, sem jeg
komst i við þessa sjón, því það er ekki hægt með
orðum.
Það hafði þá verið minn gamli vinttr, sent jeg