Dýraverndarinn - 01.11.1928, Blaðsíða 3

Tíningur.
i.
KATTAPABBI.
Jón beykir Jónsson hefir um nokkurt skeiö áttr'
iðjustöö í Reykjavík, viö Klapparstíg. ;
Nú er hann látinn, tveim eöa þrem vetrum bet-
ur sjötíu. Og nú er eins og fyrir mér rakni sú
kynning, sem eg haföi af honum
Fyrir rúmum tuttugu vetrum fluttist hann iil
Reykjavíkur. Þangaö barst hann frá Noregi, einn
síns liðs og átti þó þar í landi konu og börn, er
komu heim til hans, þegar efni leyfðu.
Hann fleytti sér á iðn sinni, og varö brátt aö
góöu kunnur um verksháttinn.
T’egar eg varö lians fyrst var, haföi hann tekiö
sér bólfestu i kjallara annars hússins við Stýri-
mannastíg'. Þar smíöaöi hann og haföi náttból í
sama herbergi, þó aö hvorki væri vítt til veggja né
hátt til lofts.
Mig rninnir, að þaö væri fyrir nítjáni árum, ofar-
lega á vetri, er svo Inar til, aö eg færi á fund hans.
En atvikin, sem aö því lágu, voru afar óbrotin.
Siöla aö laugardagskvöldi varö þess vart á heim-
ili mínu, aö bali, sem nota átti í laugaferð næsta
mánudagsntcrgum, væri fallinn í stafi.
I'essu þótti í óvænt efni komiö, yröi eigi þegar
úr bætt. En mér lnigkvæmdist aö leita beykisins i
kjallaranum neöst viö Stýrimannastíg.
Eg geröi pinkil úr stöfunum og balabotninum
og tylti giörðunum viö pinkilimv
Svo lagöi eg af staö meö þett-a. En viö hönd mér
leiddi eg lítinn svein, tæpra fjögra vetra. Hann
varð þess vísari, hvert för minni væri heitið, og
sótti fast, að mega sjá alla þá dýrö, sem þar hlyti
að vera, er smiöaöar væri tunnur og felldir saman
balar.
Þetta var um náttmálaskeið.
Viö sáum ljós i glugga hjá beykinum og fórum
inn i ganiginn, sem vissi að dyrum á hibýli hans.
Þegar aö dyrunum kom, virtist mér í fyrstu, sem
þar myndi fara fram kappræða milli tveggja manna.
Og mér fanst annar maöurinn mæla á islensku og
þó ekki óblandna, en hinn á norsku. Áherzlur crö-
anna léku á ýmsu, og raddbrigðin voru eigi öll á
eina leið. En varla varð um villzt, að mælt væri af
alhug og að eigi fá oröanna væri beina leið höfð úr
Ritningunni.
Nokkurt hik kom á mig. Mér fannst, að eg myndi
heldur óvelkominn inn í þessa kappræöu. En erindi
mitt varö eg aö reka. Eg hlustaði stundarkorn. Og
mér fór að skiljast aö hér ætti í rauninni engin
kappræða sér stað. Maðurinn, sem talaði væri að-
eins einn. Og fleira skýröist fyrir mér. Maðurinn
var aö lesa í Biblíunni. Og ekki orkaði tvímælis, aö
andaktiu væri uppgerðarlaus. Jafnvíst virtist og,
aö helzt mætti ætla, aö maöurinn mælti nokkuð svo
á tvær tungur, íslenzku og norsku, sitt á hvað.
Hikiö jókst hjá mér. F.g var nærri því snúinn frá
dyrunum. En litli drengurinn togaði í mig og vildi
ekki frá hverfa viö svo búið.
—- Pabbi I Af hverju viltu ekki lofa mér aö sjá,
hvernig tunnur eru smíðaðar?' Eg fer einn inn til
mannsins, ef þú vilt ekki konia líka.
T’á kvaddi eg dyra.