Dýraverndarinn - 01.11.1928, Blaðsíða 8
DÝRAVERNDARÍNN
54
að í einveru úti á víöavangi, í allskyns veSri og færS
og í dimmu sem björtu, er mikil skemtun aS hundi,
og hugsanlegt líka, aS hjálp eSa leiSbeining kunni
aS verSa aS, ef villa kemur yfir í hríS eSa myrkri.
En „Vaskur“ þessi er ekki líklegur til slíkra hluta,
eftir þeirri háttsemi, er hann hefir: aS renna hjer
um bil aklrei götu, hvorki undan nje eftir, heldur
hendast í allar áttir í eilifum krókum og hringsnún-
ingum, snuörandi og snuddandi í hverri holu. Eigi
aS síSur er þó gaman aS þessu í góSu. Lengi vel
var þó „Vaskur“ mjer tryggur í heimanförum og
beiS jjolinmóÖlega eftir mjer langar stundir, bæÖi
nótt og dag, ýmist hjá reiStýgjum eSa hesti, cf eigi
mátti nær vera. En nú er þó fariS aS bera út af
þeirri þolinmæÖi stundum, og hann tekinn aS hvappa
sjer frá og jafnframt farinn aÖ vilja flakka meÖ
nær öllum öiirum jöfnum höndum, ekki aS eins me'ö
heimafólki, heldur og meÖ „gestum og gangendum",
þótt hann hafi aldrei sjeÖ þá áÖur. Hann má líklega
kallast mjög gestrisinn hundur; fer gjammandi langar
leiSir móti hverjum aSkomumanni og flaSrar svo feg-
insamlega upp á hann, er hann kemur aS honum, og
fylgir honum þannig t hlaS. Er hann þá óÖara orS-
inn eins og gamall og góSur kunningi þeirra, eink-
um ef þeir vilja taka þvt. Hann hefir þaS líka til, aö
fylgja gestum vel úr hlaði, svo setn t. d. alla leiÖ
upp á Heklu, eins og hann gerÖi síÖastl. sumar, er
ltann skrapp meÖ útlendingum og ókunnum fylgdar-
mönnum tvisvar til Heklu og varS auSvitaÖ fyrstttr
upp á hæsta hnúk. Annars hefir hann komiS þangaS
miklu oftar; en þá hafa kunnugir menn veriÖ meS,
enda ratar hann nú vel og fer jafnan fyrir, er upp
eftir dregur.
Þá syndir hann líka ótrauSur heiman og heim yfir
Rangá, sem er á HekluleiÖinni, og verður lítið fyrir.
Hann er mesti sundgarpur og jafnvel sundfífl; legg-
ur út í vötn milli skara á vetrum, og breiÖar og
straumþungar ár aS sumarlagi, og er frábærlega ljett-
og hraÖsyndur. Svo gaman þykir honum að svamla
í vatni, aS hann vílar ekki fyrir sjer aS synda Rangá
á breiðu hestvaði aftur og fram sex sinnum í lotu,
eins og hann gerSi eitt sinn, er jeg selflutti fólk
þar yfir.
Á alfaraleiÖ hjer er allmikill lækur meS vænni brú
yíir, en flúðarfossi undir brúnni. Lengi vel fyrirleit
„Vaskur“ þessa brú og notaði hana ekki, heldur
svamlaði yfir á sundi, rjett fyrir ofan hana. En einu
sinni varS hann heldur nærri flúSinni og komst
nauðulega hjá að lenda í henni, svo að hann hefði
mátt segja: „happ, jeg slapp.“ Síðan hefir hann gert
sjer að góðu aÖ nota brúna, þegar hann er þar á
ferð, sem einatt er.
ÞaS var farið að þykja leitt, hvílikt flakkaraspons
þessi „Vaskur" var, en þá tók þó yfir, er hann síð-
ast fann upp á því, aÖ fara mannlaus að heiman,
flækjast og smtdda heim á alla bæi, eigi aS eins innan
sveitar heldur og utan, og setjast sumstaÖar upp
langtímis. Kom þá svo, aÖ þess var beiðst af góð-
um bónda, sem „Vaskur“ gerSist mjög heimakominn
hjá, að hann reyndi að kynsa hann, eða skjóta ella,
ef eigi dygði annað. Var maSurinn ófús á hvort-
tveggja, eins og mjer líka þótti leitt aÖ þurfa aS
beiSast að slíks. Þó varð það úr þarna, er „Vaskttr"
ætlaði að setjast þar upp næst cftir, aS liann var
höndum tekinn, og hinn heimahundurinn, sem líka
var farinn aS flækjast í flakkið með honum, bundin
einhver drusla við skott beggja og þeir sneyptir burt,
og, eins og til áherslu, skotiÖ úr byssu út í loftiÖ á
eftir þeim. I>etta var í næstu sveit. En þetta hreif;
því aÖ morguninn eftir voru þeir báÖir komnir, ntjög
sneypulegir, með slitnar og nagaðar drægjur við
lafandi skott, og hafa ekkert farið einir eða sjálf-
krafa að heiman síðan.
Svona er nú sagan hans „Vasks“ þessa hingað til,
hvaÖ sem hjer eftir verður. Okkur, sem hann hefir
svo oft fylgt og verið til skemtunar á förnum vegi,
er vel og hlýtt til hans, meS því aÖ hann er jafnan
mjög vinalegur og kátur, einkum á ferÖalagi, en þyk-
ir mjög ilt síðastnefnt flakkaraháttalag hans, svo að,
taki hann þaÖ upp aftur, þá mun það verSa hans
bani, enda mun hann og verða einn af þeim, sem öðr-
uni mönnum „verSur leiður, ef lengi situr.“
Mörguni útlendingum þykir gaman að íslenskum
hundum, einkum ef þeir eru mjög vinalegir við alla,
sem að þeim lúta, eins og „Vaskur" er, og vill vera
„instur koppur í búri“ hjá þeim, enda er „Vaskur“
mjög vinsæll með útlendingum, sem hjer hafa kom-
ið, og mesta höfðingjasleikja; gefur hann sig óspart
fram, situr hjá þeim og flaðrar upp á þá. Hann hefir
og átt góðu og gælum af þeim að mæta, og einatt
orSið svo frægur aÖ sitja fyrir myndavjel hjá þeim.
En hvað um það; hann er mesta flakkaraspons, sem
jeg þekki, og getur verið alt í senn: allra vinur og
engum örugglega trúr og eftirmynd og ímynd allra
þeirra, sem eru flökkukindur að náttúrufari. — Og
því er nú saga hans bjer sögð, það sem hún nær.
Ó. V.