Dýraverndarinn - 01.11.1928, Blaðsíða 9

DÝRAVERNDARINN
55
Rottan blinda.
Til eru ýmsar sögur, er benda á, eigi
að eins talsverða vitsmuni hjá rottum,
heldur og samvinna og bræðraþel meðal
þeirra.
Maður nokkur segir svo frá: ,,Eg sá
tvær rottur í gamalli hlöðu; höfðu þær
strá á milli sín og hafði hvor sinn enda
uppi í sjer. Jeg gaf þeim gætur í kyrþey,
og tók eftir því, að önnur rottan, sem var
htil, svört og gljáhærð og með langa rófu,
virtist ráða ferðinni og leiða hina, sem
var þó stærri, en ófimleg í hreyfingum.
Á ákveðnum staö á hlöðugólfinu voru
nokkur hveitikorn; þegar rotturnar komu þang-
að, sleptu þær stráinu og tóku til matar síns,
en er þær höfðu lokið máltíðinni, tóku þær stráið
upp aftur, og trítluðu, án írekari umsvifa, aftur í
holu sína. Eg kom aftur nokkrum dögum seinna,
og er eg hafði beðið dálitinn tíma, komu sömu rott-
urnar í ljós, og enn þá voru þær með stráið á milli
sín. Eg hreyfði mig dálítið, en hvorug rottan flúði,
fyr en eg kom því sem næst að þeim. Þá flúði
minni rottan, en hin var kyr, og virtist ekki vita,
hvað hún ætti af sér aö gera. Eg þurfti því ekk-
ert fyrir því að hafa að ná henni. Eg tók hana
upp, og komst þá að raun um, að hún var b 1 i n d.
Dýralæknir fullyrti, aö hún hlyti að hafa verið
lengi blind. Var henni slept og mun hún hafa ver-
ið fegin að finna aftur hinn forna félaga sinn og
leiðtoga."
Kópur.
Kópur var bróðir Smala, sem alifuglana drap.
Hann fæddist 23. nóvember 1923 og var fjórburi.
Að lit var hann gulgrár, með mjóa, hvíta blesu, sem
hvarf alveg þegar hann eltist. Snotur í vexti, meira
en í meðallagi hár og langur, en ekki að skapi gild-
vaxinn. Tilburðir hans voru kviklegir og augnaráð
vingjarnlegt. Snögghærður og gljáandi var hann
jafnan.
Kópur var einn látinn lifa af hvolpunum, í það
sinn, enda varð hann fljótt eftirlætis-rakki allra, og
það frernur óstýrilátur. Fárra daga gamall var hann
farinn aö skríða og ólátast, þó að blindur væri. Ef
tíkin vjek sjer burtu, byrjaði hann óðara að urra
og gelta, eins og hann væri fjúkandi reiður, og linti
ekki látum fyr en hann var kominn á spenann aftur.
Jafnskjótt og Kópur varð sjáandi, fór hann að
rannsaka tilveruna og uppgötvaði þá margt furðu
skrítið. Kom það oft fyrir, að hann settist, hallaði
undir flatt og glápti svo ánalega á eitthvað, að manni
varð að skellihlæja. En þá tók nú ekki betra við.
Hann sneri sjer til, beindi athyglinni að þeim, sem
hló, og var alveg hissa. Fyrir kom líka, að hann fyrt-
ist, yrði hræddur og flýði, það sem hans litla orka
leyfði.
Svo stækkaði Kópur og fór að leika sjer úti.
Heimtaöi hann það með væli og skælum, hvenær
sem honum leist. Aftur á móti vildi hann stundum
ekki l>iggja útivist, ef honum var boðin hún að
fyrra bragði. En sá, sem ekki vill, þegar hann má,
hann fær ekki, þegar hann vill, og var á þessu all-
ur gangur. — "Um þetta leyti var Kópur farinn
að gegna nafni.
Þannig leið veturinn og fram á vor.
Kópur var nú fullvaxinn og vel i skinn komið.
Kindunt leit hann lítið við, en var espur við geitfje.
Tíkin, rnóðir hans, var notuð, það lítið sein hunds
var þörf, og var þá Kópur vandlega geymdur á
meðan. Honum var nefnilega aldrei ætlað að verða
fjárhundur, þó að við sæjuin eftir, að þurfa að
eyða greyinu.
Oft áttum við bræður í glettum við Kóp.