Dýraverndarinn - 01.03.1929, Síða 8

DÝRAVERNDARlMKÍ
14
um |)au efni telur blaSið sér skylt að flytja.
A'S ö'Sru leyti verður eigi að ])essu sinni rætt uni
dýraverndunarmálið, að undanteknu því, sem nú
mun nefnt.
Talshá.ttinn „illt skal meö illtt út drífa“ hafa
nienn eft Itorið sér í nnunni, og mun svo, að hann
byggist aö nokkuru á sannreynd. En vart mun
hann ])ó vera óbrigöull hjálpræðisvegur í mann-
úðarmálumi. Verður annað, mýkra og göfugra,
bróöurþel og kærleikur, að vinna ])ar aðalstarfiö.
A hitt, að „drífa út“ meö illu, veröur að líta sem
neyöarvörn.
Hallgrími Péturssyni hrökk af munni:
„Drottins timi þá tekur af
tvímælin öll með bræði.“
Sá guösmaöur vissi jafnan, hvaö hann söng. Og
hann hefir gefið ])jóð sinni sumar þær perlur orð-
snilldar og andagiftar, er aldrei munu fölna og al-
drei móst, meðan kunnuð verður íslenzk tunga.
En þó aö þessu veröi með engum hætti hrundiö,
hversuu víðfaöma sem verða kynni guðleysi og
heimska, þá þarf vart að því að hyggja, að þaö
eitt sér, að „taka af tvimælin öll með bræði“ verö-
tir allajafnan að nýta sem neyðarvörn i mannú'ð-
armálum.
Dýraverndaranumi skilst, aö lita beri á mannúð-
armálin, og þá eigi sízt verndun dýra og brcVður-
þel til þeirra, sern einn göfugasta cg mest veröa
þáttinn i nýtilegu uppeldi þjóðarinnar og menn-
ingu hennar. Og aö því er gengiö vísu, aö íæri-
feðrum barna og æskumanna dyljist ])aö aldrei.
Sokka bjargaði.
(Úr bréfi frá gömlum bónda siðastl. haust).
„Nú fellcli eg Sokku gömlu i haust, og var hún
þá 22 vetra. Aldrei var hún til reiðar, garmurinn sá
arna. Hún var viljatreg, höst og ekki laus viö
kergjti. En baggana sína bar hún prýðilega, og vel
fór á henni reiðingur — bar varla viö, að á henni
]>yrfti aö laga. t rauninni var hún mesta holda-
hross og þar af Ieiðandi fóðurlétt. Og ekki hefi eg
eignast annan baggahest betri henni, enda er það
sannast sagt, að hún bar margan matarbitann að
heimili okkar, í færu og ófæru, á sumri og vctri.
Því má ekki heldur gleyma, aö allt af var húm seig-
ust að berja niður sér til bjargar í Hálsinum, ])ó
að önnur hrcss gæfi það frá sér, enda mátti varla
heita, að hún kærni i hús suma vetur. Þá var ekki
aö tvíla, hvernig hún dró kerru, þó að þungt væri
hlassið. En fjandi gat hún þá veri'ð sporlöt stund-
tun og lét hálfilla að stjórn1.
Eg ætla nú ekki að þreyta þig á meiru af þesstt
ttm Sokku gömlu. Þó ætla eg a'ð segja þér frá þvi,
senn hún gerði i fyrravor.
Eg á rauða hryssu, sem nú er á 8. vetri. Hún er
dótturdóttir Stjörnu gömlu og lik henni í flestu,
foklétt, snarfjörug og meinstygg, og svo er skeiðið
hennar, ]>egar ])að næst, alveg eins og var hjá ömmu
hennar. Rattðku hef eg gert prýðilega frá því fyrsta.
Upphaflega ætlaði eg hana fyrir reiðhrcss handa
henni Gróu minni. En það er ekkert viðlit ennþá,
vegna ofsaskapar og ]>ess, að hún hemst ekki á
kostunum. Þó er það svona, aö hann Siggi okkar
tætir úr henni skeiöið, eins og honttm væri borg-
a'ö fyrir þaö — eg veit ekki hvernig, en að þesstt
leikur hann sér, drengurinn. Eg var að reyna að
verja Rau'öku fyrir því, að eignast folald. En þaö
hefir ekki verið mikill hægðarleikur. Hún hefír
verið nokkttð áleitin, að okkttr finnst. Og hvað
skeður? í hitteðfyrra komst foli að henni — og
eg held, að maður viti nú, hvernig er að eiga við
slika hluti. Ætil maður renni ekki grun í það stund-
um um sumt unga fólkið? Ekki er eg frá þvi.
Dætur okkar eru allar komnar yfir tvítugt, og all-
ar ógiftar, og eg helcl, að þær skvetti sér upp. Og
sama er meö bræðurnar. En eg masa nú ekki meira
um þetta — ekki á bréfmiðanum ])eim, arna.
í fyrra vor átti Rauðka íolald, prýðilega íallegt
heslfolakl. En þá hefði illa farið, ef Sokka ganda
hefði ekki verið nærstödd og teki'ð til sinna ráða
— alveg er eg viss um það.
Þatta var líðandi fardögum. Tí'ðin var dáindis
góð og gróður sæmilegur. Einn morgun, þegar
Gerða okkar opnaði bæinn, stóð Sokka gamla við
dyrnar, aldrei ])essu vant, og lét öllum illum látum.
Hún frýsaði, kumraði, hneggjaði og krafsaði og
ætlaði bara að ryðjast inn i bæ, fram hjá Gerðu.
En hún þrælaði Sokktt gömlu út úr dyrunumi, rak
loku fyrir hurðina og sagði mér til. Eg snaraðist
fram og út. Hér var ekki úr góðu að ráða. Sokka
gamla barði og lamdi hurðina með framfótunum,