Dýraverndarinn - 01.01.1931, Blaðsíða 19

DÝRAVERNDARINN
13
komura heim ura kveldið, fórura við inn í húsið, til
þess að koraa fyrir ýmsu dóti okkar. Samstundis
og kisa verður þess vör, og heyrir okkur tala, rajálni-
ar hún hátt, þýtur upp úr strokknura, og var þá
íljót að koma fyrir sig fótunum. Stökk hún til mín
með mildum gleðilátum og fagnaði mér vel og lengi.
Og ekki var að sjá, að hún væri neitt miður sín
orðin, enda reyndi eg að hressa hana eftir heztn
föngutn.
Við álitum, að kisa hefði í leiðindum sinum, eftir
að eg var farin, leitað sér athvarfs þarna og legið
þar svo í sorgum sínum, á tneðan eg var í burtu.
En hvort hún hefir sjálf komið fatabögglinum nið-
ur í strokkinn, það var og er enn sama ráfigátan.
Ingunn Pálsdóttir,
frá Akri.
Stubbur.
Á útmánuðunum 1910 fékk eg hvolp frá Bjarna-
stöðum í Ölíusi. Var hann ljósgulur á belginn, en
dökkur framan í; stór og fallega vaxinn, en rófan
alt að helmingi styttri, en venjulega er á' hundum.
Af því var hann strax nefndur Stubbur, og festist
það nafn við hann.
Stubbur var kátur og fjörugur hvolpur, en þó góð-
lyndur og kom sér því snemnta vel. Höfðu allir á
heimilinun, eldri sem yngri, miklar mætur á honurn,
og þurru ekki vinsældir hans með aklrinum.
Strax og hann stálpaðist vandist hann við alls-
konar smalamensku og aðra snúninga við skepnur,
eins og títt er i sveit. Kom þá fljótt i ljós, að hann
var sinnugur vel og athugull um margt, enda varð
hann með aldrinum einhver sá mesti vithundur, sem
eg hefi þekt.
Á fyrsta hausti, sem eg átti hann, rak eg meS
öðrurn fleirum all-stóran fjárrekstur til Reykjavik-
ur. Fylgdi Stubbur mér alla leið og reyndist þá þeg-
ar svo góður og duglegur við reksturinn, að með
afbrigðum þótti uin svo ungan hvolp. Þegar i bæinn
kom, var talsvert rokkið, en tafsamt að koina fénu
niður að Sláturhúsi. Reyndi Stubbur að gjamrna
með, en virtist þó eitthvað utan við sig yfir öllum
þeim undrum, sem bar fyrir augu hans. Þegar tekizt
hafði að rétta fé'S, varð eg þess var, að Stubbur
var horfinn, og fann eg hann ekki unt kveldið, þrátt
fyrir rækilega leit. 1 Reykjavík dvaldi eg á annan
dag og leitaði hans mikið og hélt spurnum fyrir um
hann. En alt bar að santa brunni: Stubbur var ger-
santlega horíinn og fréttist ekkert til hans. liélt eg
svo af stað heintleiðis, að eg bjóst eins við að sjá
hann ekki framar, og tók mig sárt að hugsa til þess
að hvolpurinn lenti á flækingi, þvi aS hann var þá
þegar orðinn ntér kær og mjog tylgispakur. Eu þeg-
ar eg reið heint í hlaðiö 1 Strýtú var Stubbur þar
lyrir og fyrstur að íagna íttér. Duidist mér ekki,
að gleði hans var engu ntinni en 111111 yfir endur-
fundununt. Yar ntér þá sagt að hann hefði kontið
lteint einn síns liðs, slæptur og dasaður, niorguninn
eftir að hann hvarf ntér í Reykjavík. Þótti þetta
næsta merkilegt unt ungan hvolp, sent aldrei hafði
kontið til Reykjavikur áður, og benda á meiri vits-
muni en vænta mátti: að kunna skil á áttuni og
vegi jaínlanga leið, og það í kolsvörtu náttmyrkri.
I Bakkarholtshverfi í Ölfusi liggja fjögur tún sant-
an og vóru þau á þessunt árunt ógirt. Var venja a'ð
lofa skepnunt að bita á túnunum á vórunt, þangað
til að úthagar fóru að skiíta unt lit. En okkur bænd-
unum, sent túnin áttum, var lítið unt það gefið, að
aðrar en okkar eigin skepnur bitu heimatúnið. Rak
því hver írá sér, þegar úr ltófi þótti keyra unt ágang
frá hinum bæjunum. Stubbur var ekki gantall þeg-
ar honunt skildist þetta. Tók hann þá upp hjá sjálf-
unt sér að verja mitt tún fyrir skepnum frá hinunt
bæjununt. Þótti mönnunt oft gaman að sjá, þegar
hann var að reka á burt kindur eða hesta og kýr
frá ltinum bæjunum, og skilja það úr heintaskepn-
ununt. Fór hann að öllu slíku með mestu hægð, beit
aldrei skepnur, en glepsaði ofurlítið aftan í fætur
hestanna, ef þeir vildu ekki hlýða honunt. En svo
glöggur var hann að skilja rétt í sundur, að ntargur
niaðurinn ltefði ekki betur gert. Þegar svo að tún-
varzla byrjaði fyrir alvöru, þurfti ekki að segja hon-
úm, eða benda. Þá rak hann alt úr heimatúninu,
sama hvaða skepnur það vóru, en lét sér aðeins
nægja að nudda því út fyrir mörkin, og virtist alveg
á santa standa, þó að krökt væri af allskonar fénaði
á hinum túnunum. — Santa var að gegna síðari liluta
sumars, eftir að kúnt var leyft að bíta á túnum. Þá
skildi hann kýrnar í sundur og hafði nánar gætur
á, að mínar kýr einar bitu á heiniatúninu.
Stublmr var mér mjög fylgispakur og elti ntig
hvert sem eg fór, og mátti einu gilda hvort eg var