Dýraverndarinn - 01.09.1940, Blaðsíða 11

DÝRAVERNDARINN
47
örðugt reynist að sanna þa'ö, að skrælingjaháttur
þessi sé enn tí'öka'öur. — ÞaS er oft svo, aS
menn eru tregir til aS bera vitni gegn nágrönnum
sínum og kjósa heldur a'ö þegja, en aö koma þeim í
vanda. Þetta er kann ske afsakanlegt, en rangt er
þa'ö eigi aö síöur og í raun réttri hin mesta ósvinna.
ef sakir eru alvarlegar, svo sem dýraníösla og annaö,
þess háttar. Menn ætti blátt áfram aö líta á þaö sem
sjálfsagöa skyldu, aö kæra þá menn, sem láta sig'
henda annaö eins og þaö, aö aflífa skepnur meö háls-
skuröi. Þaö ætti hiklaust aö varöa sektum, að þegja
yfir því likum skrælingjahætti og ómensku. Og þeir
menn, sem skera bráölifandi sauökindur (þ. e.
skjóta þær hvorki né rota), ætti ekki að sleppa með
sektir, heldur sæta fangelsisvist svo að um mun-
aði. Það veröur að taka liart á öllum þeim, sem
auka þjáningarnar, hvort sem níðingsverkin eru
framin á mönnum eða málleysingjum.
Eg þykist vita meö vissu, að „Dýraverndunarfé-
lag íslands" hafi fullan hug á því, aö koma lögum
yfir þá menn, sem fremja aðra eins óhæfu og þá,
að taka sauðkindur í fullu fjöri og ódeyfðar og
skera þær á háls. En það verður áreiðanlega eríitt
að ná tökum á þeim piltum, ef nágrannar og ann-
aö kunnugt fólk fæst ekki til að kæra þá og bera
vitni gegn þeim. En eitthvað verður að reyna. —
Og ekki getur stjórn „Dýraverndunarfélagsins" ver-
iö alls staðar til eftirlits.
Mér dettur í hug, hvort ekki mundi reynandi fyrir
stjórn félagsins, að komast í samband við áreið-
anlega menn, t. d. einn eða tvo í hverri sýslu, og
gera þá aö trúnaðarmönnum sínum í þessu máli.
Yröi þeir varir viö, aö fé væri deytt á hinn gamla
og hryllilega hátt, með hálsskurði, bæri þeim að
skýra stjórn „Dýraverndunarfélagsins“ frá því og
veita henni nauðsynlega aðstoð til þess, að lögum
yrði komið yfir sökudólgana. — Vænti eg þess fast-
lega, að dýravinir í sveitum landsins muni telja sér
skylt að styðja þessa viðleitni. —
Æskilegast væri auðvitað, að ekki þyrfti til kæru-
mála að koma, og að þeir menn, sem enn kunna að
halda fast í liinn gamla sið, hálsskurðinn, léti af
því ljóta athæfi af sjálfsdáðum og tæki upp aðrar
og betri aðferðir.
En fáist það ekki, þá er að reyna að ná tökum
♦ á sökudólgunum og láta þá liljóta makleg mála-
gjöld.“
Dýravinur.
Smávegis.
Ljónið og baróninn.
Einu sinni kom rússneskur barón til Kaupmanna-
hafnar og hafði meðferðis tamið ljón, sem hann
átti. Skömmu eftir komu sína til Iiafnar sýktist
baróninn og lá veikur mánaðartíma. Var ljóninu
komið í geymslu í járnbúri í dýragarðinum og
geymt þar meðan eigandi þess var forfallaður.
Ljónið var ærið dauft á dálkinn og geðstirt með-
an eigandi þess var fjarverandi og þótti auðsætt að
því mundi leiðast. Þegar baróninn vitjaði ljónsins
í dýragarðinum, eftir fjarvistina, voru margir við-
staddir og undruðust allir hinn innilega fögnuð, sem
dýrið lét í ljós, er það sá húsbónda sinn og herra.
Það hoppaði af gleði fyrir innair grindurnar og
reyndi að brjóta þær, til þess að komast sem allra
fyrst á fund vinar síns. •—■ Gekk nú baróninn inn
til dýrsins, en það lét gleði sina óspart í ljós. Flaðr-
aði upp um hann, eins og hundur, og sleikti andlit
hans og hendur. —■
Spurði nú baróninn hvort nokkur viðstaddur
þyrði að ganga í búrið, en enginn varð til þess,
nema sá, er gefið hafði ljóninu í forföllum eigand-
ans. En jafnskjótt og hann gekk í búrið, ætlaði það
að ráðast á hann. Skipaði þá baróninn dýrinu að
láta manninn í friði og bauð því jafnframt að sleikja
hendur hans. Hlýddi það skipaninni tafarlaust og
sýndi manninum fullkomna vináttu og traust. •—
Rottur
munu nú komnar nálega um alt land, að minsta
kosti við sjávarsíðuna, og víða upp um sveitir. Eru
þær ein hin versta plága, sem kunnugt er, og geng-
ur illa að losna við þær, þó að reynt sé ár hvért
og miklu til kostað. -—- Það er ekki ýkja-langt síð-
an, er rottur fluttust hingað, og svo segir Þórður
biskup Þorláksson, að á 17. öld hafi engar rottur
verið á íslandi. Um miöja 18. öld voru þær orðnar
algengar á Snæfellsnesi (undir Jökli), einkum að
norðan verðu. Höfðu að sögn komið þangað með
skipi, sem strandaði á Rifi. Víða um lönd er nú
árlega varið of fjár til útrýmingar rottum, með
misjafnlegum árangri. Viðkoma þessara kvikinda
er geysimikil.