Dýraverndarinn - 01.12.1966, Blaðsíða 11

brúna, sem lá þvert yfir gólfið. Hún lá alla leið
upp í rúmið liennar Kötu, brá bjarma á dökkan
kollinn á henni. Sú átti það nú ekki amalegt, —
ekki furða, þó að hún svæfi vel, lá í rúmi undir
þessum líka dónalega skinnfeldi!
„Mja-ál“ sagði kisi aftur, setti upp kryppu og
stökk upp í rúmið til sofandi barnsins.
Kata hrökk upp og æpti svo hátt, að kisi leit á
hana augum, sem voru lireinlega kringlótt af undr-
un. Kötu liafði dreymt, að stærðar villidýr væri að
ráðast á hana. Það var í laginu eins og fiskur, en
á stærð við karlmann og loðið eins og skógarbjörn.
Og það brann eldur úr augum þess, þegar það stökk
upp í rúmið hennar. Þá gat Kata komið upp ldjóði
— og svo vaknaði hún. Og nú sat lnin þarna í
tunglsljósinu og gerði sér grein fyrir því, að liana
hafði bara verið að dreyma og að ófreskjan var ekki
annað eða verra en hann guli kisi hennar, sem var
svo undur góður.
„Maj-á,“ sagði kisi einu sinni enn.
Og Kata tók utan um hann og vafði hann að sér.
Þá fór kisi að mala. Nú var hún Kata litla eins og
hún átti að sér.
Þarna var þá líka tunglið — alveg við gluggann.
Og það brosti til hennar, — það var ekki um að vill-
ast. Eins og Kata yrði þá ekki að brosa á móti! Hún
hafði víst aldrei séð mánann eins stóran og liann
var í kvöld — eða þá segðu svo gullinskæran og
fallega kringlóttan!
„Mamma," sagði Kata, „líttu nú bara á tunglið,
mamma!“
En mamma svaraði ekki. Og nú fyrst tók Kata eft-
lr jiví, að hún var alein í þessu stóra og breiða rúmi,
sem hún svaf í hjá móður sinni, þegar pabbi var að
heiman.
„Mamma!“ Nú hrópaði hún. Elún skimaði um
allt herbergið, leitandi, spyrjandi, og augun urðu
stór og dimm af skelfingu. Blátt tunglsljós og svart-
lr skuggar um borð og bekki, gólf og veggi. Mamma
hvergi sjáanleg. „Hvar ertu, mamma? Ertu kannski
uti í brenniskýlinu?“ Kata hlustaði og beið, en eng-
lnn svaraði. Hún var alein með kisa, sem liringaði
S1g saman, hjúfraði sig upp að henni, kíkti á hana
°g æmti gæðalega.
•»Ég er þó lijá þér,“ vildi kisi sagt hafa, — honurn
fannst, að nálægð sín hlyti að nægja.
En Kata sleppti kisa og setti fæturna fram yfir
rumstokkinn. Hann var svo hár, að hún gal ekki
dýraverndarinn
stígið niður á gólfið, heldur varð hún að halda sér
í slokkinn og láta sig síga niður. Mamma var auð-
vitað úti í fjósi að gá að henni Ljómalind, sem kom-
in var alveg að burði. Og Katrínu litlu fannst hún
yrði að fara strax út í fjós og finna mömmu. Hún
trítlaði berfætt yfir að bekknum, sem vatnsfatan stóð
á, og undan lionum tók hún skemilinn sinn. Hún
setti hann frammi við dyr og steig upp á hann, og
svo tókst henni þá að opna dyrnar.
„Mjá-á,“ var sagt í kvartandi tón í myrkrinu á
bak við hana, en hún lét eins og hún heyrði það
ekki. Hún flýtti sér út á hlaðið og áleiðis til fjóssins.
Nú bar mánann beint yfir Baðstofubrekkuna. Já,
þar stóð hann á himinhvelfingunni og liló að telp-
unni og stráði fannirnar litlum. fagurglitrandi
stjörnum. Mjöllin var svo köld, að telpan kveinkaði
sér ofurlítið, þegar hún steig í liana berfætt fyrstu
sporin, en þetta var nú enginn spölur yfir hlaðið
að fjósdyrunum.
„Mamma, mamma, opnaðul“ Kata stóð í fjós-
skyggninu og knúði dyra krepptum hnefum, því að
hún náði ekki upp í lokuna á þessum dyrum frekar
en hinum, nema að liafa eittlivað til að hækka sig.
„Mamma, ég vil komast inn til þín.“
En einmitt í þessari svipan sá hún, að lokan var
í kengnum. Mamma var ekki í fjósinu. Og hend-
urnar á Kötu sigu niður með hliðunum.
Hún fór að vatna músum og vældi ofurlítið.
Hvernig gat hún mamma hennar fengið af sér að
fara frá henni svona seint á kvöldi.
„Ú-hú-hú,“ vældi Kata litla og starði á manninn
í tunglinu. Var liún mamma ekki agalega skrýtin við
litlu telpuna sína? Máninn bara brosti. En samt
hafði Kata það á tilfinningunni, að eiíthvað vildi
hann nú sagt hafa, og svo virti hún hann betur fyrir
sér. Þá þóttist hún skilja hann, skömmina þá arna.
„Farðu bara inn aftur og legðu þig!“ Það var
þetta, sem máninn vildi segja við hana.
Og Kata labbaði hlýðin sömu leið og hún kom.
Það var víst liollast.
En þegar hún kom í bæjardyraskyggnið, nam
hún staðar og starði skelfd: Hurðin hafði skollið aft-
ur. Og hvernig, sem hún reyndi, náði hún ekki upp
í klinkuna. Hún vissi það, en hún reyndi aftur og
aftur, tyllti sér á tá og teygði sig eins og hún lif-
andi gat.
En nei, — og svo gafst hún upp. Hún fór að gráta,
grét nú hástöfum, því að nú var hún hrædd, hrædd
87