Dýraverndarinn - 01.12.1966, Blaðsíða 18

„Börnin“ eru ekki fyrr komin út, en tveir eða
þrír fullorðnir koma þjótandi og nusa sem vand-
legast af þeim allt frá trýni og aftur að rófu. Svo
koma þá „börn“ út úr nágrannahaugunum, og ekki
líður á löngu, unz allur hópurinn hefur hafið ærið
fjörugan leik. Hvolparnir hendast og sendast um
grasigróið umhverfið, fara í feluleik eða eltingarleik
allt í gleði og gamni.
Oft er það, að krakkatetur gerir ítrekaðar tilraun-
ir til að fá fullorðinn fýlupoka til að leika sér —
og þið skuluð ekki ætla, að „krakkinn" gefist
upp. Ó, ekki! Hann tekur til sinna ráða. Hann
stekkur upp á bakið á fýlupokanum og hoppar þar
og hamast, unz sá aldraði lætur sér segjast, tekur
heldur Jtann kost að leika við krakkaskömmina en
að Jjurfa að sætta sig við, að á honum sé traðkað
og hoppað. „Krökkunum" Jjykir alveg sérlega gam-
an að J)ví að bíta í rófuna á einhverjum durtinum
og láta hann síðan draga sig — og mest verður gam-
anið, ef durturinn reynir að hlaupa krakkakvölina
af sér. „Krakkinn" sleppir ekki, enda er allt mjúkt
viðkomu, sem verður á vegi hans og ekki hundrað í
hættunni, Jsó að hann jafnvel kollsteyptist.
Þegar hvolpa sléttuhundanna þyrstir, mætti ætla,
að Jseir Jjyrftu nú að eyða tíma frá leikjunum í að
finna móður sína til }:>ess að geta svalað Jiorstanum,
en svo er ekki: Þeir hlaupa til fyrstu tíkurinnar,
sem verður á vegi Jæirra, og undir hana fara Jæir
og byrja strax að sjúga. Og Jiað er nú síður en svo,
að liún bíti Jxá af sér .Hún tekur J>eim eins og hún
hefði J)á sjálf í heiminn borið.
Ekki þurfa hvolparnir heldur að leita uppi heim-
kynni foreldra sinna, Jjegar kvöldar og Jteir eru orðn-
ir Jtreyttir af stússi og leikjum dagsins. Þeir geta
bara farið inn til þeirrar fjölskyldu, sem næst er
þeim stað, sem er leikvöllur Jæirra, J^egar þeir gefast
upp á leiknum. Þar er þeim velkomin næring og
gisting, eins og Jæir væru afkvæmi þeirra, sem Jiar
ráða húsum. Svo er J)á ekkert líklegra en að fullt sé
af gestum á heimili móður Jieirra og J)ar sé veitt af
rausn og mildi.
En ekki er líf sléttuhundanna algerlega áhyggju-
laust frekar en annarra skaparans skepna. Þeir eiga
sína óvini. Þeir vita það, og Jjeir gera sínar ráð-
stafanir til þess að verjast hættunni. í útjöðrum
Jjorpanna eru ávallt árvökulir verðir. Ef þú ert
staddur í svona þorpi og íbúarnir eru orðnir vanir
við nálægð þína, svo að þeir taka ekkert mark á þér,
getst J)ér kostur á að heyra og sjá, hvernig varað er
við skelfilegasta óvininum. Hvolparnir eru að leika
sér, fullorðnu dýrin að naga rætur eða bara láta sér
líða vel í sólinni, en allt í einu kveður við hávært og
skerandi gjamm. Og Jtað er eins og öllum dýrunum
— smáum og stórum — sé sópað niður um holurnar
— dyrnar á öllum hinum einkennilegu haugum.
Þú sérð ekki nema við nána athugun, hvað er orsök
Jtessa. Og J)ú verður að liorfa upp í himinhvolfið til
Jæss að sjá J)að, sem hefur valdið J)essu uppþoti. En
þá kemurðu líka loksins auga á fugl, sem svífur svo
hátt í lofti, að Iiann sýnist næstum eins og dökkt
strik. En Jætta er haukur, og dýrin vita, að hann
sér vel og er ekki lengi að stinga sér og hremma ein-
hvern livolpinn með sínum bognu og hvössu klóm.
Þá er einnig mjög mikil hætta á Jjví, að
sléttuúlfur leiti sér að bráð í Jiorpinu. Strax og
verður vart við hann, er gefið hættumerki. En J)að
er ekki eins æsilegt og Jiegar haukurinn sést, og
sléttuhundana grípur ekki neitt hræðsluæði. Að-
eins Jæir, sem búa í útjöðrum Jiorpsins, eru í bráðri
hættu, og það er á ýmsan hátt hægt að vara sig á
óvinum, sem sækja að á jörðu, J)ó að illt geti
verið að varast hina, sem svifa í loftinu. Þegar
sléttuhundur heyrir hættumerki, sem tilkynnir, að
úlfur sé í nánd, fer húsbóndinn í hverfinu gjarnan
efst upp á haug sinn og skimar vandlega. Ef hann
sér, að sótt er að nágranna, sem býr svo sem 100
metra í burtu, lætur liann eins og ekkert sé, labbar
sig niður af liaugnum og fer að snæða.
En greifinginn, sem er sjálfur undirheimabúi, og
á sínar sérstöku nýlendur sums staðar á sléttunum,
getur verið ærið liættulegur, Jjví að hann er stór og
94
DÝRAVERNDARINN