Dýraverndarinn - 01.06.1976, Side 4

Tómas Guðmundsson:
Minningarljóð
um Stubb

I
Æ, Stubbur kær, hve sárt ég sakna þín!
Ég sé þig fyrir mér unz ævin dvín.
Og feginshugar finn ég bilið styttast
unz fornir vinir mega aftur hittast.
Mér bar að sjónum aldrei augu nein
svo ástúðlega döpur, mild og hrein.
Þau löngum stundum einatt hvíldu á mér
og aldrei sjálfrátt vék þitt tillit frá mér.
Þá þótti mér sem því ég gæti treyst,
að þú fengir úr hverjum vanda leyst.
Eg fann, ef hrjáði hug minn kvíði og þreyta,
til hunds en ekki manns mér varð að leita.
í návist þína sótti sál mín frið
er sæll þú undir fætur mína við.
Og þöglan trúnað þinn ég mat því meira
sem málskraf heimsins lét mér hærra í eyra.
Og svipuð reynsla oss báða tryggðum batt
og báðir höfðum við það fyrir satt,
að það sé engin þörf að gerast maður
til þess að reynast sannur, heill og glaður.
En sást þú kveiðst að færi ég þér frá
og fengi þér ei lengur unað hjá.
Þá komstu hljótt og lagðir mér í lófa
þinn Ijúfa fót með silkimjúka þófa.
Og er þitt trygga tillit hvíldi á mér,
ég tók mér nærri að lesa úr augum þér
þá spurn, hvort nokkur vinur gæti vikið
frá vini, sem hann unni svona mikið.
II
Æ, hversu sjaldan gefum við því gaum,
hve gæfu vorrar ævitíð er naum.
Og flestum aðeins verður hún að vana
unz vér, greipum dauðans missum hana.
Og máski skilst oss farsæld vor þá fyrst
til fulls, er hún er lífi voru misst.
Og hvað fær sárar samvizkuna kvalið
en svik það, sem ábyrgð vorri er falið?
Svo furðulega skammt nær mannsins skyn!
Hvað skildi mig við félaga og vin?
Sú ásökun ei hverfur huga mínum:
Ég hefði getað afstýrt dauða þínum.
4
DYRAVERNDARINN