Dýraverndarinn - 01.06.1976, Síða 6

Gluggaþykkni
Skammdegistunglið varpar tær-
um bjarma yfir Haukaskarðið, sem
liggur þvert inn í Hamraheiði, milli
Eyrarfjarðar og Fauskadals. Niðri í
miðjum sneiðingum Sprengi-
brekku, vestan í heiðinni, staulast
roskinn maður á brattann, með
bagga á baki. Skýjaflóka bregður
fyrir mánann sem snöggvast.
Gönguhrólfurinn staðnæmist á
hjallanum ofan við brekkuna og
kastar mæðinni. Þegar hann ýtir
loðhúfunni frá enninu, minnir
vasapelinn á sig, þykkur og breið-
ur, og þrýstir að brjóstinu, glamrar
ofurlítið við bræður sína.
Haukáin kemur úr djúpu kletta-
gili í heiðinni og fellur ofan sunn-
an við Sprengibrekkuna. Niðurinn
hljómar eins og bunuskvaldur úr
keraldi út yfir skuggasælt vetrar-
kvöldið. Maðurinn stingur hendinni
í barminn. Pelinn fær að koma út í
kvöldsvalann til að glitra og í
daufri skímu er tappinn tekinn úr
honum. Maðurinn lyftir pelanum.
Þá verður kolsvart gilið fyrir aug-
liti hans og höndin sígur. Sunnan
við lækinn liggja göturnar upp gil-
barminn í sneiðingum, fyrst eina
hjallabrekku, svo aðra, síðan beint
áfram meðfram gilinu, langt inn á
heiði.
- Nei, ónei. Ekki geri ég það.
Ekki gerir hann Arnaldur í Skíða-
gerði það. Gott að lifa í tilhlökk-
uninni ósköp notalegt.
Tappanum er þrýst í stútinn -
með smelli. Pelinn hverfur inn í
brjóstvasann. Og í sama bili dreg-
ur frá tunglinu.
Arnaldur gengur suður yfir læk-
inn, sem frostnæturnar og éljadag-
arnir hafa skarað með klakabrydd-
ingum. Og svo prikar hann áfram
upp brekkuna, sneiðing eftir sneið-
ing, þangað til á næsta hjalla. Þar
hvílir hann sig á steini og hagræð-
ir byrði sinni. Nú er önnur sams-
konar brekka eftir, áður en brattann
þrýtur.
- Það eru nú meiri óláns tappa-
togararnir, þessir götusneiðingar!
Arnaldi verður litið ofan í gilið;
þar sést varla annað en kolsvart
djúp, því að mánaskinið lýsir að-
eins brúnina á norðurbarminum.
Þarna niðri sönglar lækurinn lág-
róma, æfir sig á klökkri rímu, áður
en vetrarkyngin breiðir yfir hann.
Skýjasamfellur svífa hæglátlega
um heiðríkjuna og háðskur er karl-
inn í tunglinu á svipinn, einkum
þegar flókarnir ætla alaveg að kæfa
hann.
— Jæja, nú er meira en hálfnað
uppeftir. Raunar ekki nema einn
þriðjungurinn. Þú mátt hlæja,
Tunglsi! Hallaðu þér svo bara á
svæflana! Ég villist ekki. Ekki hann
Arnaldur, - hefur farið hér um áð-
ur.
Arnaldur þrífur rösklega til pel-
ans og sýpur drjúgum á. Svo stend-
ur hann upp af steininum og
þrammar á brekkuna. Aftur er kom-
ið glaða tunglsljós og glugginn
sem smettið á mánanum hangir út
um er stór.
Brekkan er erfið. Þetta er eins og
í prófi. Alltaf verst, rétt áður en
áfanganum er náð. Sá sem veit það,
herðir sig. Maður hefur nú svo sem
verið úti í grenjandi stórhríðarbyl,
kannski ekki í reitum milli gilja,
en vafasömu samt, og haft það af.
Ljósið frá himninum tekur nú
að breytast, verður bjartara, og heið-
in til beggja hliða og framundan
hvítari en áður, þó að víða sé autt
milli svella á flákum og melbung-
um. Arnaldur stígur upp úr síðustu
brekkunni og litast um.
- Víst lá ei á og þó saup ég á!
Ekki svo að skilja að ég klöngrist
ekki götuna eftir gilbarminum.
Mína rímu skal ég heima undir
morgun. Farðu bara varlega, Arn-
aldur. Mundu þínar reglur. Hvað
um það? Víst er frost. En svo
hann hérna þessi — glitrandi af
mánabirtu og blómasól. Hóflega
drukkið vín gleður mannsins hjarta.
En sá ylur!
Dökkir flókar safnast um höfuð
mánans og nóttin verður skyndi-
lega aldimm — langt í næsta glugga.
— Skyggir skuld fyrir sjón! Ha -
hvað ertu að segja? Ekki nema það
þó! Ég fer ekki feti lengra fyrri en
kjáninn þarna uppi gægist á mig
næst.
Arnaldur hallast upp að gömlu
vörðubroti sunnan götunnar. Gilið
er horfið inn í dimmuna, aðeins
niður árinnar heyrist, og ofurlítil
suða fyrir eyrum Arnaldi. Hann
grípur til pokans og hagræðir hon-
um milli vörðunnar og höfuðs síns.
6
DÝRAVERNDARINN