Heimir : söngmálablað - 01.03.1939, Blaðsíða 29

H E IM I R
25
landi lians. Þegar þau hjónin komu aftur til Diissel-
dorf, vakti fyrir lionum að gefa út í bókarformi allt
það, sem hann hafði ritað um músikmál. En ekkert
varð þó úr þessu vegna vanheilsu lians.
Yinur hans einn liefir sagt frá því, að einu sinni þeg-
ar Schumann sat á kaffihúsi og las dagblöðin, eins og
hann var vanur að gera á liverjum degi, þá lagði hann
allt í einu frá sér blaðið og sagði: „Eg get ekki lesið,
því ég heyri stöðugt nótuna a". Slíkar oflieyrnir end-
urtóku sig. Eina nóttina sýndist honum Scliubert og
Mendelsohn birtast sér og syngja fyrir sig, og hann
þaut upp úr rúminu, til að skrifa lagið niður, en þeir
voru þá báðir dánir. Allskonar andaverur birtust hon-
um, sumar mildar og góðar, aðrar illar og ógnandi.
Eina nóttina læddist hann að heiman og kastaði sér
i Rínarfljótið út af brúnni, en skipsmenn voru þar hjá
á háti, og björguðu lionuin. Hann var þá fluttur á geð-
veikraliæli, sem var rétt lijá Ronn, fæðingarborg Beet-
hovens. Læknarnir sögðu, að geðveikina hefði hann
fengið að erfðum. En skáldið Grillparzer sagði: „Eftir
minni skoðun, þá verður listamaðurinn geðveikur af
því, að hann er að striða við þau verkefni, sem ekki
liggja fyrir honum.“ Skáldin eru oft skyggnari á mann-
lega náttúru en visindin. Alla æfina hafði Schumann
verið að berjast við hin stórbrotnu tónlistarform, sym-
fóníur o. fk, enda þótt hin smærri tónlistarform væru
honum kærust, eins og sönglög og ýms píanóverk, cn
í þeim var Iiann líka meistari. Ef við rennum augun-
nm yfir æfi hans, þá er á ytra borðinu ekki liægt að
sjá annað en að hann hafi verið lánsmaður. Miklar
gáfur hlaut liann i vöggugjöf, efnaða foreldra, góða
menntun, trygga vini, elskulega og umhyggjusama konu
og mikinn heiður í lifanda lífi fyrir tónsmiðar sinar
og ritverk (liann var t. d. ungur gerður að doktor lite-
raris i heiðursskyni), og alla æfina liafði hann nóg að
bíta og brenna. Það er þvi sennilega nokkuð hæft í