Heimir : söngmálablað - 01.01.1925, Blaðsíða 3
:imir
SÖNGMÁLABLAÐ
Ritstjóri: Sigfús Einarsson (ábm.) Rvik. Póstli 443. - Simi 1086.
Afgreiðslumaður og fjehirðir: Benedikt, Þ. Gröndal Ránargötu 24. Reykjavik. Simi 1063.
Afgreiðslumaðurinn tekur við auglýoingum.
1. tbl. 3. ár
— Árgangurinn 3 kr. —
borgist fyrirfram, um leið og blaðið er pantað
Jan.—mars 1925
Söngur i kirkjum.
III. Niðurl.
Mætir menn hafa kveðið upp úr um
það, í ýmsum löndum, að guðsþjónust-
ur lútherskra safnaða væru fábreyttari
og tilkomuminni en vera bæri. þeir hafa
bent á það, að hinar helgu athafnir
væru úr sjer gengnar og lítið annað en
svipur hjá sjón móts við það, sem verið
hefði áður fyrri. Orð þessara manna
hafa ekki verið sprottin af óvildarhug
til kirkjudeildar vorrar, heldur af löng-
un til að endurbæta guðsþjónusturnar
svo, að þær fengju fult gildi og alla
þá fegurð, sem slíkum athöfnum sæmdi.
Ilversu mundu þessir menn svara
spurningunni um sálmasönginn, er
vjer bárum fram í upphafi þessa máls?
Mundu þeir telja öllu borgið, þó að hann
kæmist í rjett horf alstaðar? Nei, —
áreiðanlega ekki. þeir segja: Guðsþjón-
usta er ekki prjedikun og eintómur
sálmasöngui', heldur p r j e d i k u n og
helgiþjónusta (Liturgi). Og' sú
þjónusta tekur til margs annars en
sálma. Enda má sjá það, — jafnvel af
hinu örstutta söguágripi í næsta tbl. á
undan, — að f y r á tímum (um og eft-
i>' siðaskiftin) hefir helgiþjónustan ver-
ið all-margháttuð: sálmasöngur, svör
(Amen, Hallelúja, Kyi'ie eleison o. s.
frv.), víxlsöngur og kórsöngur. Á þessu
er mikil breyting orðin til hins lakara,
og harla fjarri því að vera í anda Lút-
hers, — sjálfs höfundar siðaskiftanna.
Sumstaðar hafa menn hreyft andmæl-
um gegn helgiþjónustu safnaðarins.
þeii' hafa fundið að henni einhvern ka-
þólskan keim, en skotist yfir það, að í
svörum og víxlsöngum er söfnuðurinn
að þokast nær „almennu prestafjelagi“.
En er menn átta sig á því, að guðsþjón-
usta er eigi aðeins kirkjuleg athöfn til
þess gerð, að fræða fólkið um trúarat-
riði og hafa andleg áhrif á það, heldur
og sameiginleg bænagerð, lofgjörð og
þakkargjörð, þá skilst þeim það, að
þátttaka safnaðarins í helgiþjónustunni
er í fylsta samræmi við allan anda hinn-
ar evangelisku kirkju.
Hjer mundu andmælin fara í aðra
átt. Menn mundu segja, að söfnuðirnir
væru eigi færir um að hafa helgiþjón-
ustu á hendi umfram það, sem nú er.
En úr því að menn gátu sungið Re-
sponsoriur og Antifoniur áður fyrri, þá
ætti það ekki að vera alveg ókleift nú.
Hver segir, að söngur safnaðarins ætti
að vera margbrotinn og erfiður við-
fangs! Hann v a r það ekki og á ekki að