Dvöl - 04.03.1934, Síða 6

4
D V Ö L
4. marz 1934
þorpinu, en hann fer til Cliquetot
og sækir soldátana og svo fara
þeir heim með mér.
Og þegar við svo komum heim,
þá eru þeir Brument og Comu
að fljúgast á, rétt eins og hrútar.
Hann Brument þarna öskraði:
„Það er ósatt, heyrirðu það, þetta
er að minnsta kosti einn ten-
ingsmeter. Mælingin er vitlaus'.
Cornu grenjar á móti: „Fjórar
fötur, það er . ekki einu sinni til
að nefna, að það sé meira en
hálfur teningsmeter. Iíér þýðir'
ekkert fjas. Þetta er það!“
Svo tekur foringinn þá fasta.
Og nú hefi ég ekki meira að
segja.
Hún settist niður. Það var
skellihlátur í réttarsalnum. Kvið-
dómsmennimir störðu hver á ann-
an steinhissa. Réttarforsetinn
sagði með hátíðlegri röddu:
— Comu, það lítur út fyrir,
að þér séuð upphafsmaður að
þessu hneykslanlega athæfi. Haf-
ið þér nokkuð fram að færa?
Og nú stendur Cornu á fætur.
— Yðar göfgi, ég var drukk-
inn.
Réttarforsetinn svarar með al-
varlegri röddu.
— Það veit ég-. Haldið áfram.
— Ég held áfram. Jæja, Bru-
ment kom! til mín um níuleytið
og pantar tvö brennivínsstaup og
segir: „Fáðu þér einn, mér til
samlætis, Comu“. Og svo sezt ég
hjá honum og drekk, og ég býð
honum annað staup, svona fyrir
kurteisis sakir. Svo biður hann
um tvö í viðbót, og ég geri það
sama. Og svona höldum við áfram
og drukkum hvert staup af öðru
af brennivíni, og um tólfleytið
vorum við orðnir blindfullir.
Þá byrjar nú Brument að
gráta. Ég kenni sárlega í brjóst
um hann. Ég spyr, hvað að hon-
um gangi. Hann segir: „Ég verð
að hafa til þúsund franka á
þriðjudaginn“. Þegar ég heyri
þetta, krossbregður mér, eins og
þér skiljið. Og svo kemur hann
allt í einu með uppástunguna: ■
„Ég skal selja þér konuna mína“.
Ég var drukkinn og ég er
ekkjumaður. Mér leizt nógu vel
á þetta. Ég þekkti ekkert konuna
hans. En kona er nú kona, eða
er ekki það? Ég spyr hann:
„Hvað viltu fá fyrir hana?“
Hann hugsar sig um, eða öllu
heldur lætur sem hann hugsi
sig um. Þegar maður er drukk-
inn, þá er hann ekki aldeilis með
réttu ráði, og svo svarar hann:
„Ég vil selja hana í tenings-
metrum".
Þetta furðar mig engan v:eginn,
því ég var drukkinn eins og hann,
og ég er vanur teningsmetramáli
í mínum viðskiptum. Þetta eru
þúsund lítrar og ég fellst á það.
En nú var eftir að ákveða ýerðið.
Allt veltur á vörugæðunum. Ég
segi við hann: „Hvað viltu fá fyr-
,ir teningsmeterinn ?“
Hann svarar: