Dvöl - 04.03.1934, Qupperneq 17

4. marz 1934
D V
0 L
15
að Svínafelli í öræfum. Sveinn
var kjarkmaður mikill og stóð
ekkert óhreint fyrir honum, enda
var hann skyg’gn. Hann gerði lítið
úr göldrum Guðmundar og hélt,
að hann mundi ekki geta einu
sinni svo mikið með göldrum sín-
um sem unnið á flugu. Eitt sinn
fór Sveinn í kaupstað. Á bakaleið-
inni, þegar hann fór yfir Horna-
fjarðarfljót, skall á hann bylur,
svo að hann gat ekki haldið áfram
og lét fyrirberast undir hrauni í
Skógey þar til bylnum létti. Þenn-
an sama morgun, sem bylurinn
skall á, sást Guðmundur með
lönguhaus, sem hann var búinn að
setja upp á skaft, lét miða í
kjaftinn á hausnum og setti
hann svo móti veðrinu. Var hann
svo að tala um það um daginn:
»,Skyldi Sveinn Sveinsson svo sem
hælast um það hér eftir, að ég
geti ekki grandað einni mýflugu!“
Var það almennt álitið, að Guð-
rnundur væri þar að gera galdra-
veður að Sveini. Þegar Sveinn
kom heim, sagði hann við Guð-
ftiund: „Betur mátt þú spenna
lönguhausinn, Gvendur, ef þú átt
að vinna á mér!“
e. Kýrin og dókúmentin.
Guðmundur gekk vanalega með
skotthúfu eða snókhúfu, og var
snókurinn troðinn upp af bréfum.
Sögðu menn, að hann geymdi
Þar galdrabækur sínar. Eitt sinn
Sisti Guðmundur á bæ. Var þar
fjósbaðstofa og rifur á loftinu.
Um kvöldið, þegar Guðmundur
kom inn, hafði hann gengið svo
illa frá húfunni, að hún fór ofan
um rifu á fjóspallinum og lenti
í jötu einnar kýrinnar. Um morg-
uninn, ]ægar sópað var frá kúnni,
fannst aðeins snókurinn af húf-
unni. Kýrin var ætin, og’ var hún
búin að eta húfuna nema snók.
inn. Sá sem fann snókinn, færði
Guðmundi hann og sagði, að kýr-
in hefði etið húfuna. Varð Guð-
mundi bilt við og sagði: „Sýndu
mér, sýndu mér!“ Fer hann svo
að skoða leifarnar af húfunni og
segir við sjálfan sig: „Já, gamla
1! auðbílda hefir ékki haft lyst á
dókúmentunum mínum“.
f. Manrúnir og hjónagrös.
Eitt sinn fékk Guðmundur hug
á stúlku, en hún vildi hann með
engu móti. Iiugsaði hann sér þá
að reyna kunnáttu sína við hana.
Útvegaði hann sér nú nokkur
hjónagrös, risti rúnir á kefli og
lét bæði grösin og keflið, svo
stúlkan vissi ekki af, undir kodd-
ann í rúmi hennar eitt sinn er
hún hafði búið upp rúmið. Þótt-
ist hann þar hafa komið ár sinni
vel fyrir borð og gat ekki á sér
setið að láta það í ljós morgun-
inn efþir, er hann vissi, að hún
hafði sofið á grösunum og keflinu
um nóttina, að hann mundi ekki
þurfa að ganga lengi eftir henni
úr þessu. Kvöldið eftir, þegar