Dvöl - 04.11.1934, Blaðsíða 11

4. nóv. 1934
D V ð L
7
Veéurinn.
A veginum þeim er sifelldur ógnar ys,
það er þar á ferðinni stöðugt hinn mesti fjöldi.
allt frá þvi að dagurinn tendrar sin björtu blys,
unz bregður um veginn skuggwn af hljóðn kvöldt.
Þótt stefnan sé mörkuð hjá öllum i sömu att,
er örlagahringurinn fjöldanum misjafnt sleginn.
Þeir gana þar áfram, sem hamingjan lyftir hátt,
en hinir eru alltaf að strita og ryðja veginn.
Þar gengur kannske einn á gömlum og slitnum skóm
og gráum tortryggnisaugum á fjöldann litur.
» Viktu til hliðar.U er skipað með skerandi róm,
og skrautlegur vagn með eigandan fram hjá pýtur.
Það ferðalag sumum tinnst afar ánœgjurikt
og œðra takmark þeim sjálfum að lokum teisi.
En 8vo eru aðrir að fjasa og fárast um slikt,
að ferðin frá upphafi sé bara tilgangsleysi.
En enginn er fœr að ráða þá rnyrku rún.
— þvi raunar er vegurinn sagður jafn fyrir alla —
hvi sumir þurfa að vafra á vegarins brun,
velta’ út i skurð eða' um þufur i kantinum falla.
Og hvers vegna hinir hafa þau réttinda not,
að heíll i ferðinni sé ávalt þeirra megin.
Þeir troða sér áfram með ofsa og olnbogaskot,
eins og þeir haldi að þeir eigi miðjan veginn.
En þeim sem að leið sina leggja um þennan veg,
að lokum kemur sá munur að engu haldi,
þvi úrslitin verðu svo afar einkennileg,
þegar allir að kveldi gista i sama tjaldi.
Stefán Jónsson.