Dvöl - 04.11.1934, Blaðsíða 19

4. nóv. 1934
D V Ö L
15
Fjármaðurinn í
Hafnareyjar heita eyjar, sem
ligg'ja undir Bjarnarhöfn í Helga-
fellssveit. Áður fyrr hafði bónd-
inn í Bjamarhöfn lömb sín og
geldfé í eyjum þessum fyrrihluta
vetrar, en vegna flæðihættu varð
alltaf að hafa mann til að stugga
fénu af flæðiskerjunum. Maður-
inn, sem hafði þennan starfa
með höndum, bjó í kofa á eynni
og hafði vistir og eldfæri. þegar
eyjarbúa skorti eitthvað, breiddi
liann á og voru honum þá færðar
nauðsynjar hans úr landi.
Vetur einn valdist til þessa
starfa maður að nafni Guðmund-
Ur KJ arnason, vinnumaður bónd-
ans í Bjarnarhöfn. Hann var
brekmenni hið mesta, enda kom
pað sér vel, því einmanaleg var
V1stin í eyjunum, og ekki þótti
bar laust við reimleika og
skrímslagang.
Guðmundur fór 1 eyjaraar á
venjulegum tíma og gerist ekk-
ert sögulegt um hríð. Voru hon-
um færðar vistir, þegar hann 'gaf
merki til þess.
Bitt sinn líður svo langur
tími, að eyjarbúi gaf ekkert merki
og voru menn farnir að undrast
;> iir því, hve lengi entust vistir
og eldiviður. Að lokum var svo
!arið að vitja hans, þar sem: menn
bóttust vita, að ekki mundi allt
með felldu. Þegar út í eyjuna kom
var fé úf um öll sker. Skunduðu
Hafnareyjum.
menn þá til kofans, en þar var
ekki greitt aðgöngu, því að hurðin
■var rammlega lokyð og borið á
hana að innan. Bar kofinn þess
merki að reynt hafði verið að
komast inn, því torf var rifið úr
veggjum og viðir brotnir, þar sem
til hafði náðst.
Þegar loksins tókst að opna
hurðina, blasti við augum! ófögur
sjón. Hafði Guðmundur borið á
hurðina allt lauslegt í kofanum,
]->ar á meðal litla eldavél, sem var
þar ti) hlýinda og matarsuðu.
Sjálfur lá hann aftur á bak þvert
yfir flet sitt, hélt á exi mikilli í
hendinni og sneri brostnum aug-
um til dyranna, og var skelfing-
arsvipur á andlitinu.
Lík Guðmundar var nú flutt úr
eynni og allt lauslegt, sem í kof-
anum var, þvi að enginn fékkst
til að vera eftirmaður hans við
, járgæzluna.
Eldavélina fengu að láni fátæk
bjón, sem bjuggu á koti nálægt
Bjarnahöfn. Var hún flutt til
þeirra um morgun, en bóndi fór
ð lieiman um daginn, en ætlaði
þó að vera kominn fyrir rökkur.
Nú tók að skyggja og ekki
kemur bóndi. Konan sat í bað-
stofu og hafði hjá sér kornbarn,
sem þau hjón áttu. Ekki var
fleira manna á bænum.
Allt í einu heyrir konan þrusk
og umgang í göngunum og held-